Het is tegenwoordig mogelijk om op een heel klein budget stevig te gamen. Niet langer dien je weken spaargeld uit te geven om jezelf enigszins een gamer te kunnen noemen. Met een heel dun portemonneetje, is er alsnog zoveel keuze. Steam sales, gratis games via Epic, Humble Bundles en de koning van goedkoop: Game Pass. Voor een klein bedrag per maand, hoef ik in theorie nooit meer games te kopen.
Elke maand verbaas ik mij weer over het aanbod van alle gratis games. Niet langer is ‘gratis’ een prijskaartje wat enkel verbonden is aan games waar je drie-op-een-rij probeert te behalen met snoepjes. Daarnaast dalen volwaardige prijswinnende titels soms nog harder in prijs dan studies tijdens een lockdown. De aankoop van een console of PC is steeds beter te verdedigen tegenover je ouders of partner. De terugkerende hoge uitgave per spel is niet langer een verplichting, al is hier wel een keerzijde aan verbonden. Keuzestress en een groeiende backlog.
Als ik zestig euro uitgeef aan een game, weet ik zeker dat ik die zestig euro niet nogmaals kan uitgeven. Ver van tevoren heb ik mijn ogen al op deze specifieke titel gezet en het liefst leg ik mijn slaapzak op de deurmat. Ik prop al mijn liefde en aandacht in die ene game en vertel mijzelf meermaals dat dit toch echt de beste keuze was voor dat bedrag. De game wordt er een puntje positiever door dan die reviewer vertelde, want erkennen dat de game toch tekort schiet, zou impliceren dat ik wellicht een miskoop heb begaan. Nou, okay dan! Het is wel erg eentonig aan het worden in die laatste wereld, maar dat vergt gewoon wat doorzetting. Als een eendagsvlieg die zich voorneemt om een dag/nacht-ritme aan te houden, ga ik heel eigenwijs langer door dan ik eigenlijk zou willen. Uit liefde voor mijn eigen uitgegeven geld.
Op het moment dat diezelfde game gratis is, wordt het een stuk complexer. De game krijgt minder focus in mijn gedachten. Hij is immers toch gratis. Er bestaat een kans dat deze achteraan aan moet sluiten in een rij van andere gratis games die ik ook nog uit wil proberen. Ook wordt er concurrentie geboden vanuit de games waarvoor ik wel mijn portemonnee heb getrokken, deze gaan voor in de speelvolgorde. Ook tijdens het spelen strijden andere games constant om mijn aandacht. De mails met nieuwe aanbiedingen en gratis toevoegingen voelen als een tsunami die mijn gedachten overspoelen. Ik wil alles spelen/proberen. Dit wordt versterkt door reviewers die een andere game hoger scoren dan mijn huidige spel en door mijn gebrek aan doorzettingsvermogen. Wat? Een uur grinden? Daar heb ik geen tijd voor. Volgende!
Als ik door de Game Pass-collectie scroll, voel ik mij weer dat kleine jongetje dat zich niet lekker voelt en van zijn ouders in de videotheek een dagfilm uit mocht kiezen. Met dat verschil dat de film in een kleine twee uur voorbij is. Elke keer houd ik mijzelf weer voor dat ik de bewuste game uitspeel voor ik een volgende titel open en elke keer ontdek ik weer dat ik niet zo in elkaar steek. Mijn nieuwsgierigheid wint het meestal van mijn concentratie. Op het moment van schrijven speel ik Jurassic World: Evolution, Final Fantasy XII, Wreckfest, Cyber Shadow en Yakuza Kiwami door elkaar heen. Niet dat ik daar heel trots op ben, maar omdat dit gebeurt als men mij gratis games aanbiedt. De nieuwsgierigheid gecombineerd met hebberigheid leidt tot onverstandige keuzes en onafgeronde games.
Ook kom ik weinig meer toe aan de klassiekers die ik graag en vaak oppakte. Mijn beschaving in Civilization 6 staat een grote klimaatramp te wachten. Isaac is nog steeds op zoek naar de uitgang van zijn speelgoedkist en Zangreus heeft zich nog steeds niet tegen papa Hades gekeerd. Sterker nog: Link is nog niet in de buurt van Calamity Ganon. Elk uur daarin verder gaan is een uur waarin ik minder gebruik maak van mijn toegangsrechten tot de grootse bibliotheek die Microsoft ons voorschotelt.
Uitzetten? En weer gewoon veel geld uitgeven aan een game? Ik heb het laatst weer eens gedaan. Red Dead Redemption 2 in de sale gekocht en Game Pass tijdelijk niet verlengd. Dit spel ging ik echt uitspelen. Bloedserieus. Na vijfentwintig uur begonnen de scheurtjes in mijn volhardendheid te komen. Voor een bepaalde game had ik Game Pass nodig, waarna de tentakels van Microsoft mij weer vastgrepen. Dat was het moment dat ik voor eens en altijd besloot: “Dit is hoe ik in elkaar steek.” Ik zie graag veel spellen en mechanieken en hoef enkel in review-titels echt te volharden van mijzelf. In mijn eigen vrije speeltijd moet ik gewoon maar accepteren dat ik een impulsieve chaoot ben die alles door elkaar zal blijven spelen. Maar misschien nog wel belangrijker dan dat: het is gratis.