Column: Hoe ik mij nog altijd een rockster waan

We gaan terug naar het jaar 2008. Er verschijnt een demo van Guitar Hero: Aerosmith in de PlayStation Store. Samen met een goede vriend testen we de demo uit, zonder verder enige ervaring te hebben met het fenomeen Guitar Hero. De game wordt gespeeld met een controller, wat heuse battles oplevert. Het nummer Dream On en Sweet Emotion zijn sindsdien niet meer los te koppelen van de ervaringen die we met desbetreffende demo hadden opgedaan. Maar naast een kennismaking met Aerosmith bleek deze demo het begin te zijn van een glorieuze carrière als Guitar Hero!

We schrijven 26 oktober 2008. Guitar Hero: World Tour verschijnt in de schappen. We besluiten na onze vermakelijke ervaringen met Guitar Hero: Aerosmith om all-in te gaan: we kopen de bandbundel. Twee gitaren, een drumstel, een microfoon en Guitar Hero: World Tour worden in een gigantische box aangeleverd. Eenmaal thuis aangekomen werden de instrumenten uitgeprobeerd. Eerst de gitaren, daarna de zang en tenslotte het drumstel. Het duurde niet lang voordat The Flying Chickens hun intrede deden.

‘The Flying Chickens?!’ hoor ik u denken? Jazeker, The Flying Chickens. Onder deze enorm foute bandnaam struinden we de digitale kroegen en clubs af om meer faam te vergaren en de playlist uit te breiden. Nummers als ‘One way or another’ en ‘Do it Again’ passeerden met meer dan enige regelmaat de revue. Na enige tijd ontpopte mijn vriend zich vooral tot een weergaloos gitarist, terwijl ik mij meer op de zang en de drums toespitste. Echte experts die een lied foutloos speelden werden we niet, maar we konden een aardig deuntje meespelen.

Na World Tour was het de beurt aan Guitar Hero: Metallica. Onze muzikale helden kregen een eigen game en daar gingen wij gretig mee aan de slag. Meer dan regelmatig werd een heel Metallica-concert nagebootst, zelfs met passende kledij als het even uitkwam. In een vuilniszak werden ons drumstel en de gitaren van huis naar huis gesleept, want we hadden het pakket samen gekocht. Totdat we uiteindelijk in een studentenhuis belandden, waardoor we altijd onze instrumenten gezamenlijk tot onze beschikking hadden.

Na nog regelmatig te hebben gespeeld, besloten we uiteindelijk de set te verkopen. Voor zo’n zeven jaar werd geen gitaar en drumstel van Activision en Red Octane meer aangeraakt. Totdat we onlangs op het idee kwamen om de bundel opnieuw aan te schaffen voor een vriend. Weliswaar niet meer via de lokale gameboer, maar via Marktplaats. Na vele onderhandelingen en zoektochten konden we een werkend setje op de kop tikken!

Inmiddels staat er maandelijks wel een ‘gig’ gepland. Er wordt gerouleerd tussen instrumenten en locaties. Harde metal wordt afgewisseld met popliedjes en grunten wordt opgevolgd door sensueel gezang. Het is daarom dat ik mij nog altijd een rockster waan, ook al is het op een zolderkamertje met plastic instrumenten.