In mijn leven als gamer zijn er diverse titels de revue gepasseerd die mij echt zijn bijgebleven. Zo heb ik warme herinneringen aan Goof Troop en Lamborghini American Racing op de Super Nintendo. Op de Game Boy denk ik dan vooral aan Pokémon: Red & Blue. Gaan we kijken naar de PlayStation One, dan zijn met name Gran Turismo en Crash Team Racing mij bijgebleven en ook op de PC zijn er twee titels waar ik mij uren mee heb vermaakt. Deze twee titels zijn beide Tweede Wereldoorlog-shooters, namelijk Medal of Honor: Allied Assault, een titel waar ik het al een uitgebreid over heb gehad, en de eerste Call of Duty. Al deze games hebben mij echter niet het gevoel gegeven dat The Last of Us: Part II bij mij heeft achtergelaten.
Deze column is geen verkapte review van het spel. Nee, deze column beschrijft het gevoel en de enorme teleurstelling die The Last of Us: Part II mij heeft gegeven. Voor ik aan dit spel begon, heb ik eerst het eerste deel uit de reeks gespeeld. Een goed en boeiend verhaal dat mij bijbleef en waardoor ik enorm veel zin had in het tweede deel. Al vreesde ik voor een teleurstelling, omdat het tweede deel zelden zo goed is als het origineel.
Een week of drie na release was het dan zover. Eindelijk had ik de game op de kop getikt en in mijn PlayStation gestopt. Wat er vervolgens gebeurde had ik niet helemaal verwacht. Het verhaal was zo interessant en de wereld was zo leuk om doorheen te lopen, dat ik het spel iedere vrije minuut opstarte. Het verhaal had mij gegrepen en was een enorme emotionele rollercoaster en ook de gameplay en de graphics bevielen mij goed. Wat er gebeurde, is dat ik het spel al na een dag of vier had uitgespeeld, maar omdat ik me er zo mee had vermaakt besloot ik direct een new game plus te starten en voor die platinum trophy te gaan. Binnen een tien dagen had ik deze binnen en had ik (helaas) geen reden meer om de game van Naughty Dog verder te blijven spelen.
Een leegte bleef achter, want ja het kende ook een paar minpunten, maar het verhaal was in mijn ogen zo goed dat het niet uit zou maken welke titel ik op zou pakken.. want iedere volgende titel zou voor mijn gevoel uitmonden in een teleurstelling. En dat mijn angst werd werkelijkheid! Ghost of Tsushima was de volgende op de lijst en moest in de voetsporen treden van The Last of Us: Part II. Ik beleefde de game met een gevoel van ‘meh’ en had ook de grootste moeite om me ertoe te zetten mijn PlayStation weer op te starten en verder te spelen. Al snel verloor ik de interesse en speelde ik wat andere games tussendoor. Het heeft me weken gekost om Ghost of Tsushima uit te spelen en dat is eigenlijk best gek, want de game is grafisch on point en de gameplay is eveneens erg goed. Het was dan ook pas na het uitspelen van het spel dat ik mij realiseerde dat het eigenlijk enorm vermakelijk was. Erg jammer! Ik had meer van deze game moeten genieten en er meer uit moeten halen. Ghost of Tsushima kreeg om deze reden minder credits van mij, dan het had moeten krijgen. Maar het gevoel te weeg brengen dat The Last of Us: Part II mij had gegeven en in de voetsporen treden van dit spel was eigenlijk een onmogelijke opgave.
