De schildpad is een fascinerend wezen. Ze zijn er in allerlei verschillende soorten en maten. Momenteel zouden er om en nabij 340 verschillende soorten schildpadden op onze aarde rondzwemmen en rond waggelen. Dit doen ze al meer dan 200 miljoen jaar. Hoewel ze eruitzien alsof ze al drie eeuwen meegaan, worden de meeste schildpadden rond de vijftig jaar oud. Wist je overigens dat temperatuur invloed heeft op het geslacht van jonge zeeschildpadden? Bij extreem warme omgevingen blijken er meer meisjes geboren te worden dan jongens. Het lijkt dus een kwestie van tijd voordat de vrouwelijke zeeschildpad de wereld overneemt.
Afijn, genoeg interessante Freek Vonk-achtige weetjes over de schildpad. Je vraagt je inmiddels natuurlijk af wat deze schildpad in vredesnaam met ondergetekende columnist te maken heeft. Wie een beetje bekend is met de terminologie van de gamewereld, weet dat de schildpad een veelgebruikte benaming is voor spelers in het real-time strategy-genre. Een schildpad focust zich op alleen verdedigen en schrapt de term aanvallen hoofdzakelijk uit zijn woordenboek. Het is aan de tegenstander om het schild dat de speler in kwestie heeft opgebouwd te breken. Deze column is een confessie. Ik ben een schildpad.
Mijn eerste dagen als schildpad beleefde ik als speler van The Lord of the Rings: The Battle for Middle-Earth II. Niet in de campaign van de game, daar werd ik gedwongen om tot offensieve belegeringen over te gaan. Nee, wanneer vrienden online en offline werden opgetrommeld, dan kwam schildpad Sander uit zijn schulp kruipen. Alhoewel, hij kroop er meer in. Voornamelijk de elfen waren bij uitstek geschikt om je volledig in te graven. Wanneer je namelijk genoeg upgrades kon doorvoeren om alles en iedereen met de gevreesde silverthorn arrow te bewapenen, dan zat je gebakken. Ook de dwergen met hun gangenstelsels konden mij bekoren. Zo kon ik bij het eerste de beste teken van gevaar het hele leger via het gangenstelsel verplaatsen om de aanval zo snel mogelijk in de kiem te smoren.
Nu is één turtle in een gezelschap niet zo’n probleem, maar wij beschikten over vier doorgewinterde schildpadden. Dit betekende doorgaans dat er na een uur of drie in totaal vier basissen op de map aanwezig waren met driedubbele muren, vijf forten en legers tot zover het spel het toeliet. En dan wachten. Wie ging de eerste stap zetten? Vaak resulteerde het in een overwinning voor mij, omdat mijn tegenspelers een schreeuwende moeder onder aan de trap hadden die riep dat hun zoon eens naar bed moest.
Nadat Battle for Middle-Earth II inclusief uitbreiding achter ons werd gelaten, werd het tijd voor Supreme Commander 2. U raadt het al: hoog tijd voor turtling. Supreme Commander 2 beschikte over twee fantastische dingen die mijn leven als schildpad aantrekkelijk maakten: nukes en long range artillery. Wanneer ik maar genoeg tijd kreeg, beschikte ik over meerdere lanceringsstations waar gevreesde nukes uit werden gespamd. Mijn basis was één grote verzameling van schilden en bevatte op zijn minst een stuk of 20 kanonnen die continu de basis van de vijand bestookten. Nee, ik was geen geliefde speler bij LAN-party’s en kreeg natuurlijk al snel de vijandelijke legers op mijn dak om mijn vervelende gedrag te voorkomen.
We schakelen door. Naar Northgard deze keer. Het was even zoeken, maar ik heb mijn clan gevonden: Raven. Deze clan specialiseert zich in sailors en harbors die ervoor zorgen dat je enorme geldinkomsten krijgt. Met deze inkomsten kun je een handelsroute opzetten die je uiteindelijk de overwinning kan opleveren. Elke landtegel bezet ik met een wachttoren om vervelende onruststokers af te slaan en er wordt alleen aangevallen om waardevolle grondstoffen veilig te stellen. Heerlijk. Helaas is het zogeheten turtling niet de meest geliefde tactiek in strategieland. Ook niet de meest slimme. Ontwikkelaars willen patstellingen in games voorkomen en straffen zeker end-game schildpadden steeds meer genadeloos af. Doorgewinterde veteranen zullen wat langer nodig hebben, maar uiteindelijk altijd de langste adem hebben. Laten we in godsnaam hopen dat de schildpadden in de echte wereld een meer rooskleurige toekomst hebben dan de digitale schildpad. Dat gezegd hebbende: ik weiger mijn soortgenoten en mijn afkomst te verloochenen. Ik ben en blijf een schildpad.