Wellicht is het mijn meest favoriete soundtrack. Met zijn vierentwintig minuten is het ook nog eens een hele compacte. Met strijkinstrumenten, zwaarmoedige muziek en kerkklokken worden je oren getrakteerd op een dreiging uit de diepte. De game kan zich geen betere voorbode wensen dan deze soundtrack. Indien je de game gespeeld hebt, verschijnen alle nare taferelen weer één voor één voor je geestesoog zodra je de klanken hoort die je mee terugnemen naar de Obra Dinn. Precies wat er met mij gebeurde toen ik de game onlangs nogmaals aanschafte op de Switch: Return of the Obra Dinn.
In zijn eentje heeft Lucas Pope één van de meest intense game-ervaringen ontwikkeld die ik in mijn leven gespeeld heb. In een minutieus uitgekiende puzzel, stelt hij de logische vaardigheden en het deductievermogen van de speler op de proef. Zestig opvarenden vertrokken vol goede moed aan een handelstocht en geen één van hen kwam terug. Opgeblazen door kanonnen, uiteengereten door horror uit de diepte, afgeslacht door medebemanning, simpelweg verongelukt of ontkomen, allen moesten hun lot ondergaan. Jij wordt als verzekeringsagent het schip opgestuurd om de feiten van deze barre tocht vast te leggen.
Ze zijn dood
Met een magisch zakhorloge in de hand, vind je op het leeg teruggevaren schip een eerste lichaam. Na de nodige vibratie van het uurwerk hoor je de geluiden uit de laatste seconden van het leven van dit overleden bemanningslid waarna jij je opeens in het stilleven van zijn dood bevindt. Het moment van overlijden is bevroren en geeft jou de mogelijkheid om door het levende schilderij heen te lopen, op zoek naar aanwijzingen. Er zijn meer dan vijftig stillevens ontwikkeld die elk inzage geven in het reilen, zeilen en sterven op het schip.
Aan de hand van de verschillende overlijdens, de gastenlijst, plattegronden, foto’s uit betere tijden en aanvullende informatie, kan de speler deduceren wie de slachtoffers zijn, hoe ze om het leven zijn gekomen en wie of wat hiervoor verantwoordelijk is. Elke keer dat je dit voor drie personen juist hebt ingegeven, wordt dit aan de speler teruggekoppeld. Je kan je dus niet beroepen op trial-and-error, je zult daadwerkelijk moeten puzzelen. Dit is nou precies wat de game zo uittilt boven zijn toch al amper bestaande soortgenoten.
Wie zijn ze
Bemanningsleden zul je onder andere op basis van dialecten, uiterlijke kenmerken, verblijfplaatsen aan boord en de communicatie onderling moeten identificeren. Sommige gesprekken kan je naast eerdere gebeurtenissen leggen, en als er namen genoemd worden kan je proberen uit te vinden wie er aangesproken worden. Hoe meer je ontdekt, hoe meer er ook weer te ontdekken valt. Het doet mij regelmatig denken aan de logigrammen die ik als tiener vaak invulde.
De screenshots in dit artikel verraden ook dat de game grafisch nogal bijzonder oogt. Sterker nog, de beelden kunnen je niet voorbereiden op de immersie tijdens het spelen. Ondanks het minimale gebruik van kleuren (twee) en het gebrek aan detail door de pixelachtige stijl, weet de Obra Dinn je beelden voor te schotelen die nog lang in je geheugen gegrift zullen blijven. Alle opvarenden leer je door de diverse stillevens kennen en ze ontgroeien de stijl waarin ze zijn neergezet. Zie het als een boek waarin de letters beelden vormen die in je brein tot leven komen.
Wat is er gebeurd
Er zijn zaken gebeurd op het schip die elk voorstellingsvermogen te boven gaan. Als speler weet je dat je nergens invloed op kan uitoefenen, de zaken die gebeurd zijn, zijn onomkeerbaar. Dit vreet aan je, wetende dat het achterhalen van de waarheid niemand uit zijn lijden zal verlossen. Je doet het voor de verzekeringsmaatschappij en voor je eigen nieuwsgierigheid. Een nieuwsgierigheid die beloond wordt met één van de meest bijzondere game-ervaringen die je kunt hebben en waarin één man laat zien waartoe het medium in staat is. Lucas Pope is voor mij een held en ik kan na Obra Dinn en Papers Please niet wachten op een volgend groot gameproject.
Tot die tijd zal ik nog af en toe rondlopen op het dek van de Obra Dinn om de missende feiten boven water te houden en zal ik de soundtrack blijven opzetten. In slechts vierentwintig minuten tijd brengen ze mij terug naar perfectie van de waanzin.
