Column: Mijn eerste console die ik op launch heb gekocht was een Nintendo 3DS

Het is best apart hoe anders 2011 aanvoelt als ik er nu over denk. Ik was nog een twintiger, woonde bij mijn ouders, had nog niet het overgewicht wat ik nu heb en werkte op een plek waar ik totaal niet gelukkig was. Dit is een tijd dat The Elder Scrolls V: Skyrim nog een half jaar op zich zou laten wachten. Ik kocht heel veel games voor de PlayStation 3, die voor een bepaalde tijd mijn bastion was voor gaming.

Ik werkte bij een zeer religieuze werkgever en we hadden een belangrijke site voor de kerken in Nederland. Ik ga de naam van de site niet noemen, maar we ondersteunden live-audiostreams voor kerkdiensten. Eens per jaar moest ik op een zaterdag werken in een hotel in Bunnik, waar we dan gingen presenteren wat we zoal hadden gedaan voor de mensen die kerkdiensten wilden beluisteren. Gelukkig kon ik de vrijdag ervoor naar het hotel gaan, zodat ik daar kon overnachten en een dag erop, om zeven uur in de ochtend, moest ik mij dan melden om de boel op te zetten. Dit alles was krankzinnig saai.

Gelukkig was er een lichtpuntje aan de horizon, want toevallig was er dat jaar op 25 maart een nieuwe console die uitkwam: de Nintendo 3DS. Ik hoor nu enig console-fanaat denken 'dat is geen console, maar een handheld'. Je hebt helemaal gelijk, maart het voelt voor mij aan als een console. Tenslotte is het beide een computer met standaard hardware die games afspeelt. Voor mij is dat beide een console.

De wondere wereld van de 3D

In die tijd had werkelijk iedereen en hun moeder een Nintendo DS. Dit was een handheld, of console, van Nintendo die je kon openklappen en dan had je twee displays. Het onderste dispay had een touch screen waar je dingen mee kon bedienen en het bovenste display werd gebruikt om het spel mee af te spelen.

Ik vond het een fantastisch apparaat. Het was op creatief niveau typisch Nintendo. Geen enkel ander gamebedrijf zou het in zijn hoofd halen om zoiets te maken, maar het werkte erg goed en hij was enorm goed betaalbaar. Ik heb er drie gehad. Mijn eerste werd gestolen, later kocht ik een witte en nog later kreeg ik een extra groot model die ik voor jaren met veel plezier heb gebruikt. Helaas kan ik die niet meer terugvinden en dat betreur ik enorm.

Er waren in die tijd op technisch gebied een aantal rages. Één ding watje toen overal over hoorde was 3D. 3D was toen wat nu AI is: een enorme rage die vaak dankbaar werd gebruikt door marketingbureaus. Je deed een bril op en dan zag je diepte. Sommige mensen werden daar misselijk van en ik vond het vooral erg duur. Eerst was een 3D-bril verplicht in bijna alle films in de bioscoop en op den duur ebde de rage weg, omdat het ook erg onhandig is en de films steeds minder investeerden om het ook een beetje goed te laten zijn.

Televisies namen de rage over. Op een gegeven moment had je geen recht van spreken als fabrikant, wanneer je geen televisie had geproduceerd met de mogelijkheid om films in 3D te bekijken. Hoewel mij dit heel leuk leek, vond ik de televisies simpelweg te duur en bleef ik ervan weg. Verder was die bril toch altijd wel een beetje een dooddoener. Het is, wat ik eerder al aangaf, gewoon onhandig.

Nintendo kwam met een oplossing. In 2010 kondigde ze aan dat ze een Nintendo DS aan het maken waren met een 3D display. Er was wel iets unieks met de manier hoe de 3D tot stand kwam. Hij was weliswaar ongeveer twee keer zo duur als zijn voorganger, maar je hoefde geen bril te gebruiken om de games in 3D te kunnen spelen. Ze noemde het symbolisch de Nintendo 3DS en op 25 maart, een dag voordat ik verplicht van mijn werkgever naar een hotel moest om te laten zien hoe goed wij kerkdiensten konden laten uitzenden, zou hij uitkomen.

Een raar gevoel

De vrijdag dat de Nintendo 3DS uitkwam, was een gewone werkdag. Ik en een collega hadden afgesproken dat we aan het einde van de werkdag naar de MediaMarkt zouden gaan om een Nintendo 3DS te kopen. Hij kocht een game van Ghost Recon en ik kocht Splinter Cell 3D. Het waren de hoogtijdagen voor de franchise en ik had er heel veel zin in.

De console kostte nogal een hoop geld wat ik eigenlijk niet had. Maar het kon mij niets schelen vanwege een aantal redenen. Als eerste zou ik mij helemaal de tandjes gaan vervelen in een hotel in Bunnik die avond en dan is een nieuwe handheld natuurlijk wel leuk. Verder was ik heel nieuwsgierig of ik bijvoorbeeld ook 3D-films kon kijken met de 3DS.

De console was, wat ik mij ervan herinner, ongeveer €250,-. Ik zie mijzelf nog de doos, en het doosje van de game pakken en vervolgens was het: op naar de kassa. Ik betaal en eenmaal thuis pak ik de boel uit. Daar is hij dan, mijn 3DS.

Hij is eigenlijk best wel klein. Ik was net de Nintendo DSi XL gewend of bijvoorbeeld de PlayStation Portable. Nu is het een piepklein display met een schuifbalkje aan de zijkant. Als ik daaraan schuif, zie ik voor mij dat het display veranderd in 3D. Wauw! Wat was dat vet. Zonder bril. Je had televisies die deze techniek gebruikte, maar die waren knijterduur. Ik had een device van €250,-, waarmee ik 3D-films kon kijken.

Hier was echter wel een probleempje. Er waren geen films. Ik had tenminste op YouTube gehoopt, maar er was geen YouTube. Wat was er wel? Splinter Cell 3D en al na tien minuten wist ik het: wat een ongelooflijke schijtgame is dit.

Ik heb die avond in mijn hotelkamer gekeken naar wat je allemaal kon doen en kwam tot de conclusie dat het niet zo heel erg veel was. Die dag daarop heb ik mijn werk gedaan en toen ik weer thuis was heb ik denk ik uren naar het display gekeken. Het enige filmpje wat erop stond heb ik talloze keren afgespeeld, met de gedachte dat ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik hiermee moest doen.

Nooit meer een console op release

Ik heb de Nintendo 3DS opgeborgen en die eerste weken er nooit meer echt naar omgekeken. In juni van datzelfde jaar kwam The Legend of Zelda: Ocarina of Time uit en die wilde ik heel erg graag spelen. Ik kreeg echter hoofdpijn van de 3D-functie en het display was zo klein dat ik een emulator heb gepakt en de Nintendo 64-versie heb gespeeld. Dan kon ik tenminste zien wat ik aan het doen was.

Een maand nadat The Legend of Zelda: Ocarina of Time uit was gekomen werd aangekondigd dat de prijs van de Nintendo 3DS drastisch zou worden verlaagd. Dit kwam doordat er veel klachten waren en dat hij niet echt goed werd verkocht. Mensen die de handeld al hadden, konden een spel kiezen uit een bibliotheek van heuse Nintendo klassiekers.

Dit was ook een tikkeltje tegenvallend. Het ging om diverse oude Game Boy games uit de tijd dat er nog geen kleur in die dingen zat en verder eigenlijk niets. Kirby's Dream Land zat erbij en Super Mario Land. Het was allemaal enorm karig en voelde vreselijk leeg aan. Dit was voor mij het moment om de Nintendo 3DS definitief gedag te zeggen. Ik stopte hem in een kast. Niet veel later ging die inhoud van de kast in een doos en nam ik hem mee tijdens mijn verhuizing naar de woning waar ik nu nog steeds woon.

Mijn 3DS ligt nu in een kast naast mijn bed. Soms kijk ik ernaar en denk ik terug aan de tijd dat ik dacht dat dit een revolutie zou zijn. 3D zonder bril. Was dat even jammer.

Voor mij was dit een belangrijke reden waarom ik nooit meer een console op release heb gekocht. Laten we eerst maar eens afwachten of de console succesvol is en of hij niet na een half jaar opeens veel goedkoper is. Zelfs de Nintendo Switch en de PlayStation 5 heb ik niet op de dag van release aangeschaft, maar wel vanwege andere redenen.

Nu is er de Nintendo Switch 2. Hij heeft misschien geen 3D display en hij lijkt mij net wat teveel op zijn voorganger, maar het is voor mij weer The Legend of Zelda die ervoor zorgt dat de magie voor deze keer wel echt is. Die game kan ik nu eindelijk vloeiend spelen en daar ben ik heel, heel blij mee.