In mijn vorige column vermeldde ik de huidige Triple A reeksen (zoals Halo, Killzone, Gears of War en natuurlijk Call of Duty) en hoe zij de definitie van een commercieel succes aanzienlijk aangepast hebben. Daar ging ik verder over de toegankelijkheidsgraad van zulke games, maar nu wil ik dat commercieel succes zelf aankaarten en uitdiepen. Daarom gaan we in op budgetten en recensiescores.
De twee aanleidingen hiervoor zijn het voorspelde budget van Rockstar Games voor Max Payne 3 (ongeveer $105 miljoen) en de reactie van Cliff Bleszinski op enkele recensiescores van Gears of War 3 die zich niet in het negentigste percentiel situeren. Samengevoegd vormen deze twee nieuwtjes een indicatie van de huidige houding t.o.v. Triple A reeksen. Zulke games worden pas als commercieel levensvatbaar beschouwd wanneer de verkoopcijfers minstens de kaap van één miljoen overschrijden en een Metacritic score van boven de 90% hebben.
Het resultaat van deze ontwikkeling is verstrekkend en verontrustend. Vooreerst wordt creativiteit niet langer de drijfveer, maar moet ze plaats ruimen voor overwegingen gebaseerd op marktonderzoeken. Investeerders en uitgevers vertrouwen enkel nog op gevestigde waarden, en als een jaarlijkse Call of Duty telkens recordcijfers vastlegt, dan is de keuze snel gemaakt. Zelfs een innoverende game als Deus Ex: Human Revolution moet vertrouwen op een merknaam die vanalles losweekt. Zou die game evenveel succes kennen moest het om een volledig nieuwe intellectual property (IP) gaan?
Opgeblazen budgetten dragen bij tot hetzelfde resultaat. Enkel studios die de financiële capaciteit hebben om mee te draaien zullen nog kunnen deelnemen op een zeer competitief speelveld. Kijk maar naar de huidige strijd tussen Modern Warfare 3 en Battlefield 3. De vijandigheid tussen respectievelijk Activision en Electronic Arts wordt zelfs niet meer onder stoelen of banken gestoken; er wordt openlijk met modder gegooid tussen de twee uitgevers.
En als een game daarnaast niet langer succesvol is met een Metacritic score van 89% of lager, dan zijn de prioriteiten van de industrie uiteindelijk nogal misplaatst. Een nuancering dringt zich evenwel op. Triple A games zijn niet volledig gespeend van creativiteit, en er worden nog steeds fantastische dingen gedaan op dat gebied. Maar er worden minder risico's genomen, en dat omwille van de bovenvermelde redenen. Het lijkt erop dat de game industrie op meerdere vlakken de filmindustrie tracht bij te benen.