Nu het jaar 2014 wordt afgesloten, wordt het weer tijd om onze redacteurs te vragen welke games je naar hun mening dit jaar gespeeld móet hebben, en welke je beter kunt laten liggen. Elk van ons heeft daarom zijn eigen top en flop 5 van dit jaar samengesteld op basis van persoonlijke voorkeuren. Vandaag: De Top 5 van Luuk.
5: Wolfenstein: The New Order
Iedereen heeft wel een franchise die speciaal voor hem is. Wolfenstein is voor mij de franchise die dicht bij mijn hart staat, aangezien ik door Enemy Territory in de wereld van first-person shooters ben beland. De Wolfenstein-game van dit jaar, The New Order, liet me weer herinneren waarom ik die honderden uren in de franchise heb gestopt door het geweldige knalwerk. Dat was ook nog eens gecombineerd met een setting die nog niet helemaal uitgekauwd is, wat bij de meeste FPS’s wel zo het geval was. Ik ben er eerlijk over: The New Order heeft nog wat verbeterpuntjes. Maar ik als Wolfenstein-fan had bijna geen beter deel kunnen wensen.
4: Halo: The Master Chief Collection
Van remasters ben ik allesbehalve een fan doordat het maar al te vaak voorkomt dat games met een kleine grafische upgrade voor de volle pond weer op de markt worden gegooid. Halo: The Master Chief Collection is naar mijn mening dé manier om een remaster uit te brengen, aangezien ik zelden zo veel content heb gezien in een first-person shooter. Nog steeds heb ik niet alle content gespeeld en het zal nog wel even duren voordat dat wel het geval is. Het enige wat mij ervan weerhoudt om The Master Chief Collection op de nummer één plek te zetten zijn de enorm irritante problemen met de multiplayer die er voor een lange tijd hebben gezorgd dat ik niet mijn skills kon laten zien op het slagveld. Maar ja, helaas zijn er tegenwoordig nog maar weinig games die geen problemen hebben bij de lancering.
3: South Park: The Stick of Truth
Een lach op mijn gezicht toveren doet een game maar zelden, maar South Park: The Stick of Truth heeft dit meerdere malen gedaan. Dat is ook meteen de reden waarom deze game zo hoog staat op mijn lijstje. De gameplay is niet super boeiend en het verhaal is dat evenmin. The Stick of Truth is gewoon het toppunt van jezelf niet te serieus nemen, en dat zorgt ervoor dat je constant met een dikke glimlach aan het spelen bent. Laat er alsjeblieft een sequel komen.
2: Sunset Overdrive
Eindelijk durft een ontwikkelaar het eens een keer aan om een dikke middelvinger op te steken naar realiteit en de logica van games uit te lachen. Dat is echter niet het enige wat Sunset Overdrive zo geweldig maakt. De enorm vloeiende gameplay laat je jezelf als een baas voelen en dat verandert zelfs niet nadat je al zo’n 30 uur in de game hebt zitten. Het is echter vooral de originele en geweldige stijl die Sunset Overdrive zo bijzonder maakt en mij doet snakken naar een tweede deel, waarin ik nogmaals als een baas alles kapot kan knallen en de stad als mijn speeltuin gebruik.
1: Titanfall
Als een gamer die enorm veel games in een korte tijd speelt, gebeurt het maar al te vaak dat een game na zo’n twee weken in de kast wordt gegooid en daar nog maar weinig uitkomt. Bij Titanfall is dat echter niet het geval. Zelfs na acht maanden doe ik nog steeds maar al te vaak de disc van Respawns shooter in mijn Xbox One. Het spel heeft zo zijn verbeterpunten, maar het doet zo veel dingen enorm goed, waardoor het voor mij de Game of the Year is zonder dat ik daarover hoefde na te denken.
Het is vooral de gameplay die Titanfall voor mij zo bijzonder maakt. Zelfs na de tientallen uren die ik erin heb gestoken verveelt die vloeiende en actievolle gameplay mij nog steeds niet. Misschien is de belangrijkste reden dat ik Titanfall nog steeds wel eens opstart dat ik nog steeds niet heb meegemaakt dat ik uit woede de game afsloot en maar iets anders ban gaan doen. Zelfs als je een complete noob bent, krijg je nog wel wat kills door de talloze AI dat rondloopt in een potje. Dat maakt Titanfall toegankelijk voor alle mensen, zelfs als zij voor de eerste keer een controller in hun hand hebben.
