Ken je dat? Dat je een game die je heel vroeger gespeeld hebt nog steeds kunt dromen. Elke minuut die je hebt doorgebracht in die wereld staat vast in je geheugen gegrift. Voor mij was dat de eerste game die ik ooit fanatiek speelde, Pokémon Blue. O mijn oude vriend, ons afscheid kwam veel te snel.
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik lag doodziek op de bank met behoorlijke griep. Er was niets op TV, en de twee Mario games die ik bezat waren al zo vaak uitgespeeld dat ze me de neus uitkwamen. Plotseling kwam mijn moeder binnen lopen met een presentje. Namens oma, stond in grote letters op de verpakking. Gretig trok ik het papier van de doos van af, om vervolgens stil te vallen. Dit was dé game waar iedereen het over had, die iedereen moest hebben. Pokémon!
Na het halve huis overhoop te hebben gehaald om te vinden waar mijn GameBoy ook alweer lag opende ik het doosje. Voorzichtig haalde ik de blauwe cartridge uit het plastic en schoof hem in mijn Gameboy. Het introfilmpje heb ik minimaal tien keer keer bekeken alvorens de game te starten.
Na met pijn en moeite te hebben uitgevonden wat ik moest doen (ik was nog een kind en sprak dus nog niet zo veel Engels), nam ik Bulbasaur als eerste Pokémon en vertrok op mijn reis om Pokémon meester te worden. Een reis die bijzonder lang geduurd heeft.
Ik wist namelijk niet dat Cut gebruikt kon worden om boompjes om te hakken. Dus kwam ik al snel vast te zitten na de derde gym. Maar dat maakte niets uit. Ik ging zo op in de fantastische wereld van Pokémon dat ik dik drie maanden vertoefd heb met het trainen van mijn team alvorens te leren hoe verder in het spel te komen. Zo gebeurde het dat ik bij het bereiken van de vierde gym een Venusaur, Nidorina, Weepinbell, Persian, Nidoking en Sandslash had van dik in level tachtig.
Vanaf dat punt werd het natuurlijk gemakkelijk maar niet minder magisch. De keuze in wie Eevee evolueren moest heeft me enorme kopzorgen gekost. Hetzelfde geldt voor de keuze tussen Hitmonchan en Hitmonlee. Maar bovenal was het magisch tot het moment dat ik de Pokémon League versloeg met Venasaur, Articuno, Victreebell, Persian, Vaporeon en Hitmonchan elk van level 100.
Wat Pokémon vanaf het eerste moment zo magisch maakte was het feit dat de wereld zo ontzettend goed uitgewerkt was, met vele Pokémon, trainers en zaken om te verkennen. Het principe van spelen tegen vrienden via Link Cable maakte het een potentieel oneindig houdbare game. En dat was het voor mij ook.
Ik weet niet hoeveel uur ik in de game gestoken heb, de teller kon niet meer verder tellen. Maar wat ik wel weet is dat ik op Ekans na elke Pokémon bezat en deze op level 100 had. En toen sloeg het noodlot toe. Ik had gepland woensdag na school met een jongen uit mijn klas Ekans te ruilen tegen een dubbele Pinser. Zo zou mijn verzameling eindelijk alle 151 Pokémon omvatten. Maar toen ik dinsdag na school de GameBoy met game op tafel had laten liggen om naar het toilet te gaan zou alles veranderen. Toen ik terug keerde was mijn GameBoy evenals een van de vrienden van mijn broertje verdwenen.
Na een heel gedoe met de politie is de game uiteindelijk terug in mijn bezit gekomen, maar de savefile was gewist en mijn harde werk verloren gegaan. Iets wat ik nooit echt goed heb kunnen verkroppen. Het is nooit meer hetzelfde geworden. Vaarwel mijn oude vriend, je blijft altijd in mijn gedachte.