Gouwe Ouwe: Pokémon Red

Ondertussen is het ongeveer) negen jaar geleden. In de lagere school ruilden we soms Game Boy-spellen met elkaar. Volgens mij wou ik destijds een game van Wario ruilen met een vriend. Hij bood mij Pokémon Red aan. Het stickertje was wel van de cassette, maar dat vond ik niet erg. De deal was snel gesloten en ik begon het spel spoedig te spelen. Uit enthousiasme laadde ik gewoon het laatst opgeslagen spel en toen ging een wereld voor me open.

Mijn avontuur begon direct in de grot die naar de Elite Four leidde. Meteen kreeg ik te maken met Pokémon die ‘hoge’ levels hadden. Zo kwam ik onder andere Hypno tegen. In mijn hoofd raasde het dan: “Hé! Die ken ik van tv!”. Ja, natuurlijk keek ik de anime serie ook en natuurlijk was ik niet de enige. Omdat ik nog niet veel van de aanvallen afwist, liet ik mijn Pokémon gewoon lukraak wat doen. Daarom koos ik aanvallen uit die cool klonken. Thunder Wave bijvoorbeeld, dat klonk machtig. Ik verwachtte echt een supersterke aanval, met bliksemschichten die amper iets van de vijand over heel liet. Viel dat even tegen.

De tegenslag was groot toen het slechts een verlammende aanval bleek te zijn. Na nog enkele van deze blunders, liet ik zulke aanvallen voortaan links liggen. Ik spendeerde uren in die grot, tot ik besloot om opnieuw te beginnen. Professor Oak verwelkomde me en vroeg mijn naam. De oude professor is ook niet meer van de slimste: hij wist zelfs niet meer hoe zijn kleinzoon heette. Die noemde ik dan maar ‘loser’ of iets dergelijks, Oak geloofde me toch. Ironisch genoeg zou Loser mij vaak in gevechten verslaan, simpelweg omdat ik te lui was om mijn Pokémon veel te trainen. Maar goed, het was tijd om een Pokémon te kiezen.

Ik kon kiezen tussen Squirtle, Charmander en Bulbasaur. Aangezien Charmander er met zijn vuurstaart toffer uitzag dan de rest, koos ik hem. Oké! Eerste wezentje op zak, nu zien hoe het er daarbuiten aan toe gaat. Pallet Town liet ik achter mij en ik waagde me in het eerste stuk gras. De eerste ontmoeting was volgens mij met een Pidgey. Deze versloeg ik natuurlijk… ‘Sand Attack’ bracht Charmander’s gezondheid natuurlijk geen schade toe. Ja, zijn nauwkeurigheid werd wel verminderd... maar daar kon ik mee leven. In al het gras dat daarna volgde begon ik al reeds een minieme haat te ontwikkelen voor Pidgey en Rattata. Je kwam hen namelijk zo vaak tegen dat het flink begon te irriteren. Ik wil mijn Pokédex vullen! Aan elke keer dezelfde rotbeesten zien, heb ik niks.

Na een tijdje had ik mijn eerste Pokéballs. Ik besloot om toch maar een Pidgey te vangen, die kon me nog van pas komen. Rattata heb ik altijd gelaten voor wat het was, nooit gevangen en nooit getraind. Er waren sowieso veel interessantere Pokémon. Brock was de eerste gymleader. Met mijn vuurtype had ik het wat moeilijker, maar het bleek nog mee te vallen, mijn eerste badge was binnen. Nog zeven te gaan. Langzaamaan kreeg ik de indruk dat ik toch echt meer tijd moest spenderen aan het zorgvuldiger trainen van mijn Pokémon. De trainers die ik onderweg tegenkwam werden namelijk steeds pittiger en zeker wanneer mijn rivaal me uitdaagde voor een gevecht, was het niet makkelijk. Zo gezegd zo gedaan, mijn monstertjes werden sterker en dus ook beter.

Op den duur voelde ik mij echt al de beste. De ene trainer na de andere werd door mij verslagen en hun geld kwam goed van pas om gezondheidsdrankjes te kopen. Ja, deze gebruikte ik veel. Ik had namelijk weinig zin om steeds met mijn verzwakte Pokémon naar het Pokécenter terug te lopen, want dan begon die zuster elke keer opnieuw met haar uitleg en drukte ik als een gek op de ‘A’-knop. Een flink aantal uren later was ik zelf bij de Elite Four beland. Zij boden mij tenminste wel een hoop uitdaging. Mijn team was blijkbaar nog steeds te zwak om hen aan te kunnen. Een hoop pogingen mislukten, tot ik eindelijk Lance versloeg. Hij was de laatste van de Elite Four. Zijn nederlaag zou betekenen dat ik eindelijk het spel had uitgespeeld. Op het einde van het gesprek met Lance, kreeg ik echter een koude douche over me heen.

Voordat ik Pokémonkampioen kon worden, moest ik eerst nog mijn rivaal verslaan. Waar sloeg dit op? Het is logisch dat de Elite Four uit vier tegenstanders bestond en niet uit vijf. Dit zou meteen één van de grootste leugens zijn die mij ooit tijdens het gamen werd wijsgemaakt. Loser zou mij ontelbare keren opnieuw inmaken. Oh, weer die ironie. Ooit zou het me lukken. Veel boosheid later lukte het me eindelijk. Geen idee hoe trouwens, misschien had geluk er wel iets mee te maken. Ofwel kwam het doordat mijn Pokémon na alle probeersels toch in level gestegen waren. Kortom: ik was toch kampioen geworden en dat is wat telde.