Gouwe Ouwe: The Legend Of Zelda

Vandaag onder het kopje Gouwe Ouwe een wel heel Ouwe Gouwe; de originele, grensverleggende, verbazende, hoge ogen ontvangende The Legend of Zelda. Een game die voor haar tijd revolutionair was; in graphics en gameplay, maar bovenal in ervaring. The Legend of Zelda was namelijk één van de eerste game die een verhaal wist te vertellen, hoe simplistisch en eenvoudig ook; de game was een waar avontuur, iets wat we vandaag de dag als vanzelfsprekend van allerlei games verwachten, maar wat toen iets compleet nieuws was.

In mijn persoonlijke mening en ervaring werd met The Legend of Zelda de eerste stap gemaakt van games als puur tijd dodend medium naar games als verhalend medium. Waar ze in de vroege jaren ’80 bij het woord games enkel aan arcade-kasten en high scores dachten, deed The Legend of Zelda een poging tot dat wat films en boeken al veel langer deden; het vertellen van een verhaal en het overbrengen van een ervaring. En een zeer succesvolle poging ook, als je het mij vraagt.

The Legend of Zelda verscheen in 1986. Het nam verscheidene revolutionaire concepten en realiseerde deze op een manier die de wereld der games nog nooit eerder had gezien. Het nu maar al te bekende concept van free roaming bijvoorbeeld, was toen een nooit eerder vertoond, iets wat in The Legend of Zelda meteen krachtig en succesvol neer werd gezet. The Legend of Zelda speelt zich af in een open wereld, bestaande uit verscheidene schermen. Je begeeft je van scherm naar scherm en bestuurt je personage, Link, via een top-down perspectief.

Elk scherm bevat nieuwe obstakels, in de vorm van vijanden, rotsen, water en andere problemen. Je gaat in gevecht met de vijanden doormiddel van je zwaard en schild. De gameplay, die pas echt recht gedaan wordt tijdens het doorspelen van één van de vele dungeons die het spel kent, is solide en eerlijk, twee vereisten om een spel met een krankzinnig hoge moeilijkheidsgraad als deze aantrekkelijk te houden. Het spel reflecteert haar tijdsperiode namelijk ook volop in moeilijkheid; zowel de puzzels als de vijanden (met name de eindbazen, die stuk voor stuk anders in design en concept zijn) vragen het uiterste van je reactiesnelheid, kansinschattingen en bovenal, doorzettingsvermogen.

Maar tegenover de hoge moeilijkheidsgraad staat een enorm sterk gevoel van genoegen wanneer je weer een nieuwe eindbaas verslaat of een nieuwe geheim ontrafelt, iets wat menig game vandaag de dag niet eens lukt. Denk bijvoorbeeld aan het traditionele Zelda-element van het ontvangen van een nieuw item in een dungeon en om deze dan na het uitspelen van de dungeon volop te gebruiken in de overworld. De items in kwestie zijn bovendien stuk voor stuk daadwerkelijk verrijkend voor de gameplay; denk aan de boog en de boemerang als primaire voorbeelden van twee ijzersterke wapens die je bovendien goed helpen bij het verslaan van je vijanden.

Als je me een pistool tegen het hoofd zou zetten en me zou vragen toch één minder punt aan het spel te noemen, zou ik het save-systeem noemen. Al zie ik dit het liefst als een jammerlijke reflectie van de technologische stand van zaken der jaren ‘80, toch kan het een obstakel vormen voor iemand die vandaag de dag zijn NES weer eens aansluit om het spel te spelen. Je kunt enkel opslaan wanneer je het game over-scherm voor je ziet; het is dus een vereiste om jezelf af te moorden voordat je je vooruitgang kan opslaan. Dit betekent dus ook meteen dat je weer bij het begin van je dungeon of overworld bent. Van tijd tot tijd irritant, maar het doet op geen manier onder aan de algemene ervaring van het spel.



The Legend of Zelda verdient naar mijn mening alle lof die het ontvangt en meer. Het is een grensverleggend spel dat nooit eerder vertoonde concepten realiseert, en dit met een bepaalde audiovisuele stijl die aan diezelfde ambitie tot innovatie eer doet. Het spel is één van de eerste games die de titel ‘open-world’ waarlijk verdient, en gebruikt deze open wereld dan ook tot haar volle potentie. De wereld kent allerlei geheimen, en dit geeft een bepaalde mysterieuze sfeer aan het spel. Sowieso is het gevoel van avontuur volop aanwezig tijdens het uitpluizen van de wereld en haar vele dungeons en grotten. Want dat is The Legend of Zelda in een notendop; een groot en prachtig avontuur.