Wanneer ik denk aan het typen van een artikel over een gouwe ouwe, dan denk ik al snel aan titels die ook door de grote menigte werd gewaardeerd. Of in ieder geval titels die zo degelijk in elkaar zaten dat ik er zelf een hoop plezier aan heb beleefd. Dat ik mij heb verwonderd over de kwaliteit die van mijn beeldscherm spatte. De nostalgische titel die ik vandaag aan jullie ga voorstellen, is geen van allen. Het blinkt niet uit in pracht en praal, niet in gameplay en eigenlijk ook niet in duurzaamheid. Je hebt de titel waarschijnlijk al gelezen, dus je weet dat ik het ga hebben over Yoostar 2: In the movies.
Het was een regenachtige dag ergens in het jaar 2012 dat ik samen met een vriend de titel in het zicht kreeg. Een titel met een opvallende belofte: schitter zelf in de grootste blockbusters die het roemruchtige Hollywood ooit heeft voortgebracht. Schitter als Arnold Schwarzenegger met de line ‘I’ll be back’ en praat over je chocoladedoos als Forrest Gump. Een droom voor eenieder die altijd al een acteercarrière heeft geambieerd. Niet dat ik dat deed, maar ik was bijzonder benieuwd hoe dit nu in zijn werking trad.
Yoostar 2: In the movies speelde ik een slordige tien jaar geleden op de PlayStation 3. Hierbij waren een PlayStation Eye en Move-controller vereist om te spelen. Je kon vervolgens uit meer dan vijftig scènes kiezen. Hierbij had je twee opties: of je probeerde een kopie te zijn van de originele acteur, of je ging los met ad lips. Wanneer je koos voor de kopie, probeerde het spel jouw prestaties zo accuraat mogelijk te beoordelen. Dit alles moest voor een achtergrond gebeuren met perfecte belichting en zo min mogelijk oneffenheden, want anders pakte de gebrekkige camera het allemaal niet zo best op. Grote vlekken verschenen op je trui en op je gezicht. Het maakte de beleving dat je daadwerkelijk in het spel zat er niet beter op.
Daarnaast kon je ook simpelweg uit achtergronden kiezen en daarvoor een hele scene zelf bedenken. Volledige vrijheid voor improvisatie dus. Al dit lekkers kon je uiteindelijk opslaan op je console of online verspreiden via YouTube.
Eigenlijk kan ik kort en duidelijk zijn: geen enkel aspect van het spel werkte vlekkeloos. Je zult inmiddels wel denken hoe ik er in vredesnaam op kom om dit dan toch als gouwe ouwe te bestempelen. Dat heeft er simpelweg mee te maken dat het spel, ondanks al zijn mankementen, één van de meest ultieme partygames is die ik ooit heb mogen aanschouwen en spelen. Jouw vriend een tijger in de badkamer van The Hangover zien ontdekken is magisch, evenals het wassen van een auto in Karate Kid. Het zag er niet uit, maar het terugzien van de scènes zorgde steevast voor tranen die over de wangen rolden.
Lang heb ik gehoopt op een nieuw deel. Een deel dat technisch weer net dat stapje wist te maken, maar Yoostar is een concept dat natuurlijk leunt op licenties. Licenties die niet zo gemakkelijk te vergaren zijn voor een uitgever. Yoostar 3 is er helaas nooit gekomen… maar verrek! Zie ik nu dat Yoostar 2: In the Movies slechts voor een tientje op de kop te tikken is? Waar is mijn PlayStation 3 gebleven? Het is tijd om mijn acteercarrière nieuw leven in te blazen!