De echte toppers en uitblinkers van 2021 waren voor mij op één hand te tellen maar toch heb ik moeite om ze tot een drietal terug te snoeien. Graag had ik Forza Horizon 5 of Halo Infinite willen opnemen, maar Forza heb ik niet heel veel gespeeld en voor Halo heb ik nog helemaal geen tijd gehad. Ook klopt Death’s Door aan de poort en doet het mij pijn om die deur gesloten te houden. Deze game was enorm bijzonder en wist mij echt vast te grijpen, maar ben ik inmiddels ook weer snel aan het vergeten. Tot slot is daar Chicory: A Colorful Tale die ik nog niet ver genoeg gespeeld heb, maar iets wezenlijks raakt. Er zijn er echt maar drie die ik, ondanks dat andere beoordelingen wellicht beter waren, niet snel meer zal vergeten.
Verliefdheid
Op nummer drie wil ik ruimte maken voor een vreemd soort verliefdheid. Het is absurd om gevoelens te krijgen voor een virtueel personage, maar het is mij dit jaar toch gebeurd. Alex Chen wist een vreemd soort ‘houden van’ en ‘geven om’ in mij los te roepen. Het personage deed mij meer dan enkel het zijn van een game-karakter. Tijdens de uren dat ik Life is Strange: True Colors speelde, kwam ze uit het scherm en werd ze heel kort (want de game is niet zo lang) een onderdeel van mijn leven. Waar eerder het verhaal mij raakte, was het nu de hoofdpersoon die compassie opriep.
Waanzin
Op nummer twee schuif ik alles aan de kant voor een grote verrassing. Ergens ging ik er wel van uit dat dit vervolg goed zou worden maar dat dit zo’n weergaloos uniek, creatief en ook wel therapeutische titel zou worden, had ik mij niet kunnen voorstellen. In Psychonauts 2 verken je de psyche van verschillende karakters. Oppervlakkig gezien kan je hier al heel veel unieke kanten mee op, maar Double Fine heeft alles wat er in zou kunnen zitten uit het thema willen persen. De game zou je nu bijna kunnen omschrijven als een studie naar ons menselijk brein. Rouwverwerking, verslaving, economie vs. gezondheidszorg, de afhankelijkheid van ons brein en onze zintuigen, alles lijkt een diepere boodschap te hebben. Op nummer twee qua game maar op nummer één als kunstwerk.
Plezier
De game waar ik het meeste plezier mee heb gehad, bracht ook een nieuwe virtuele vriendschap op gang. Met een relatief onbekende gast uit een gezamenlijke Discord-groep ben ik dit avontuur aangegaan. Hij houdt doorgaans meer van de grote AAA-titels en ik speel liever een goede indie. We vonden elkaar volledig in It Takes Two, waar we elkaars open mond vaak konden horen. Als indie en triple A een liefdesbaby zouden krijgen, is het precies dit. De passie en creativiteit spat van je scherm, de gameplay is innovatief en continu aan verandering onderhevig maar het ziet er bovenal briljant uit. Er is voor mij geen betere herinnering aan 2021 dan het spelen van dit avontuur.
