De top critici van series zullen bijna allemaal zeggen dat Sopranos hoort tot de beste series die op televisie uitgekomen zijn. Dat is niet zo vreemd. De karakterontwikkeling die Tony Soprano ondergaat, is enorm door zijn subtiliteit. Dit is bij Kratos in God of War wel anders. In een paar uur tijd verandert Kratos van een harde gevallen oorlogsgod in een vader die bereid is alles op te offeren voor zijn zoon.
Toch lijken ze vanuit hun natuur veel meer op elkaar dan je zou verwachten en, vanuit mijn eigen standpunt, dan ik zou willen. Door constant op het randje te staan van de afgrond raakt Tony Soprano steeds meer paranoïde en graaft hij zichzelf steeds meer in om zich voor te bereiden op wat onvermijdelijk zal komen te gebeuren. De gemiddelde levensverwachting van iemand bij de maffia is kort.
Kratos is een zwaar getraumatiseerde man, iets wat prachtig is afgebeeld in de groeven van het gezicht van deze oude oorlogsgod. Alles wijst erop dat hij een keihard bestaan heeft gehad, waarbij hij heel veel klappen heeft moeten verduren. Iets wat hij overduidelijk probeert voor zijn zoon te verbergen, maar het simpelweg niet kan.
Waar Tony Soprano misschien in zijn hart zou willen vluchten voor zijn rol als maffiabaas, is Kratos veel meer direct over zijn wens. Hij wil het liefst er niets meer mee te maken hebben. Of ze het nu willen of niet, beide zitten vast in de rol die ze al op relatief jonge leeftijd opgelegd hebben gekregen.