Eerlijk is eerlijk: ik ben altijd behoorlijk sceptisch geweest over films waarbij de inspiratie bij een game vandaan komt. Simpelweg omdat ik nooit verwacht dat de magie van een spel kan worden vertaald naar een film. De casting is niet goed, het plot te lachwekkend of er wordt überhaupt te weinig aandacht besteed aan het bronmateriaal. Toen er een film werd aangekondigd die mijn favoriete franchise, Uncharted, zou gebruiken als bronmateriaal, was ik eveneens sceptisch. Blijf met je tengels van Nathan Drake & Co. af, toch?
De vooruitzichten op de film werden er naar verloop van tijd niet beter op. De ene na de andere regisseur haakte af. Er was geen geschikte acteur voor Nathan Drake en Victor Sullivan te vinden en het project leek verdoemd. Toen was daar opeens een opvallend nieuwsbericht. Voor de rollen van Nathan Drake en Victor Sullivan waren namelijk niemand minder dan Tom Holland en Mark Wahlberg gecast. Nu vind ik beide degelijke acteurs, maar ik kon ze niet meteen linken aan Uncharted. Films die bol staan van de supersterren werken sowieso op mijn allergie. Het is voor mij altijd gedoemd te mislukken. Niet iedereen kan de spotlight pakken, dat kunnen er maar één of twee zijn.
In mijn hoofd was het dan ook stemacteur Nolan North die gewoon Nathan Drake had moeten spelen. Oké, hij is de jongste niet meer, maar acteren heeft hij lang en vaak genoeg gedaan. Daarnaast is zijn stem nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met Nathan Drake en lijkt hij meer op het iconische hoofdpersonage dan Tom Holland, net als dat Mark Wahlberg niet veel weg heeft van Victor Sullivan. Om daar omheen te werken, is het script geschreven over een jonge Nathan Drake en een eveneens jongere Victor Sullivan. Geen grijze haren dus. De zware stem van Sullivan is ook even gelaten voor wat hij is. Mark Wahlberg heeft voor een man van zijn postuur namelijk één van de hoogste stemmetjes van de filmindustrie.
Desalniettemin besloot ik toch naar de bioscoop te gaan. Eens een Uncharted-fan, altijd een Uncharted-fan. De vraag was wel of ik na deze film nog een fan zou zijn. Het zou de franchise niet voor mij kunnen ruïneren, wel kunnen verrijken. De eerste helft van de film had het zwaar. Niet zozeer omdat ik het een slechte film vond, maar omdat een paar tieners besloten de tent af te breken. Ik zou een gehele column kunnen wijden aan hoe smakeloos en vervelend dat groepje jongeren was, maar dan wijk ik teveel van mijn originele script af. In de pauze werden de vervelende popcornwerpers vakkundig de zaal uitgeworpen en kon deel twee, het vaak spannendste deel, beginnen.
En wat bleek? Uncharted is gewoon een uiterst vermakelijke film. Het script zit prima in elkaar en is niet te voorspelbaar. Sterker nog, er zat zelfs een plottwist in die ik niet zag aankomen. Daarnaast doen Wahlberg en Holland er alles aan om een geloofwaardige acteerprestatie neer te zetten. Holland had in interviews al laten doorschemeren niet helemaal tevreden te zijn met zijn eigen prestaties (waarom zeg je dat in vredesnaam pre-release?!) en is inderdaad niet zo gewiekst en charmant als Nathan Drake, maar doet zeker een goede poging. De film bevat actie, humor en een klein vleugje romantiek. Een post-credit scene zorgde ervoor dat er zowaar hoop was op een deel twee. Het feit dat Wahlberg nog helemaal niet heeft getekend voor een tweede deel, was dan weer een domper.
Conclusie? Misschien is er toch hoop. Misschien zijn games toch een goede voedingsbodem voor films. Nu valt Uncharted natuurlijk precies in het pulletje van dertien-in-een-dozijn films. Actiefilms zijn er immers genoeg. Probeer maar eens een Death Stranding of een Overcooked te verfilmen, dat zou ik pas knap vinden. De regisseur die daar zijn handen aan durft te branden verdient een lintje… als het lukt tenminste.