Cats and the Other Lives

In mijn review van Stray zei ik het al: het internet houdt van katten. Dat spellen vol pluizige hoofdpersonen niet aan de lopende band uitkomen, is daardoor ergens best wonderbaarlijk. Op gamescom zag ik er echter meerdere.

Een daarvan was zelfs het eerste spel wat ik speelde op de beurs en is de preview welke je nu leest: Cats and the Other Lives. In dit point-and-click-avontuur ben jij Aspen, de huiskat van de familie Mason. Na het overlijden van het familiehoofd Bernard Mason, verzamelt de familie zich om afscheid van hem te nemen. Een reünie vol tranen en mooie verhalen uit het verleden is het niet. 

Miauw

Wat zich precies in het verleden heeft afgespeeld, maakt de demo niet duidelijk, maar de Mason-familie is volledig uiteen gevallen. Velen hebben elkaar lange tijd niet gezien of gesproken en men spreekt slecht over elkaar als ze denken dat ze niet gehoord worden. Echter hoort Aspen alles.

In de rol van deze haarbal ren jij door het huis heen om te horen wat de Masons over elkaar zeggen, terwijl je ondertussen typische kattendingen doet als een muis vangen en op dingen klauteren. Beiden zijn nodig om het verhaal te vorderen, maar in het voorproefje dat ik heb gekregen zag ik niet hoe ze samen zouden moeten hangen.

Met een dikke staart

Wat ik wel zag, is het verleden van de Mason-familie, weergegeven in een flashback of middels geesten. Dat was niet volledig duidelijk. Wat daaruit wel op te maken valt, en wat ook door een van developers werd bevestigd, is dat Aspen meer zal leren over de familie. Niet enkel over de personen waar het nu uit bestaat, maar ook die van decennia geleden. Of ik onderdeel van die reis ga zijn, waag ik te betwijfelen, want ik werd totaal niet in de game gezogen.

Dat de drukte van de gamescom-vloer in contrast stond met de rustige toon en sfeer van de game, zal daar ongetwijfeld aan hebben bijgedragen, maar de belangrijkste reden was voor mij persoonlijk de art style. Het zal je allicht al zijn opgevallen aan de screenshots, maar men heeft gekozen voor prachtige pixel art-achtergronden, met daaroverheen vrij simpele karakters zonder een gezicht. Het is een stijlkeuze waar vast logica achter zal zitten, echter voor mij heeft het volledig het doel gemist.

Conclusie

Dat juist een game die gaat over menselijke connecties ervoor kiest om het gezicht, het meest kenbare deel van onze medemens, weg te halen vind ik moeilijk te behappen. En hoewel dat zeker niet de enige reden is dat Cats and the Other Lives mij niet wist te overtuigen, is het wel de belangrijkste. Daarbij moet echter wel in het hoofd worden gehouden dat ik slechts een fractie van de game heb gespeeld en dat de kans bestaat dat die dat ruimschoots compenseert in latere segmenten.