Mijn speelsessie begon in een afgezonderd gebied van de consumenten booth, waar de pers onder het genot van een drankje en een burger aan de slag mocht met een demo van het spel. Deze begint in een HUB, waar jij als speler wordt gevraagd om een put te onderzoeken die cruciaal is voor de watervoorziening van dit stadje.
Het rechte pad
Als je hierna over het hek klimt en terechtkomt in de open wereld, is er niets wat je tegenhoudt om deze missie compleet te negeren ten faveure van op je eigen houtje verkennen. Met de timer van de demo in het achterhoofd, opteerde ik er echter voor om de quest marker te volgen en onderweg elk wandelend lijk dat ik spotte te verpulveren.
Om dit te doen, was ik uitgerust met een mes, een schep, een metalen pijp en een geweer met een héél beperkt aantal kogels. Die laatste werd dus bewaard, maar de drie wapens kregen allen een proefrit. Het is al enige tijd geleden dat ik Dying Light 2 heb gespeeld, maar het is te merken dat The Beast oorspronkelijk een uitbreiding hierop was. De feel van de wapens is hetzelfde, inclusief het gevoel van zwaarte dat met elke slag komt. Je hakt niet klakkeloos door de lijken heen, maar moet echt moeite doen om elke confrontatie heelhuids door te komen, waardoor een sprintje trekken in veel situaties de betere optie is. Mocht het echter te heet onder je voeten worden, dan kun je Beast Mode activeren als je veel schade hebt gedaan of hebt opgelopen. Dit verandert je gedurende korte duur in een wandelende moordmachine, die reguliere zombies neerhaalt alsof je vingers hete messen zijn die kennismaken met boter. Voor de grote gimmick wist het mij echter niet te imponeren, vooral gezien je er (althans op dit punt van het spel) totaal geen invloed op hebt. Dan kun je het ook niet strategisch inzetten.
Het kromme pad
Parkour is al sinds het eerste deel een kernpilaar van Dying Light en ook dit keert weer terug. Je kunt de daken gebruiken om het gros van de lijken te ontlopen en zo je wapens te sparen. Voor menig gamer is dit echter ook een reden om het spel niet te spelen. Ikzelf ben mild gevoelig voor motion sickness en had hier lichtelijk last van na de quest afgerond te hebben en halverwege de tweede te zijn, welke je vraagt te zoeken naar een persoon die onze groep vijandelijk gezind is. Op dat moment stond de teller op twintig minuten. Een kanttekening hierbij is echter wel dat ik, gezien de strakke timer, geen ruimte had gehad om eens goed in de instellingen te duiken. Desondanks is het wel iets wat ik mee wil geven, want ook in dit opzicht was het in mijn beleving een-op-een ten opzichte van Dying Light 2. Had je daar klachten, dan mag je ze hier ook verwachten.
Verwachting:
Dying Light: The Beast is simpelweg Dying Light 2 met een nieuwe gimmick. Ergens logisch ook, daar het ooit begon als DLC. Dus als jij na DL2 behoefte hebt aan meer, dan ga je je hiermee vermaken. Vond je dat niets, dan gaat dit je niet overstag laten gaan.