Heavy Rain

''Bij games ontbreken de emoties en goede verhaallijnen die films wel hebben''. Het is duidelijk dat David Cage, CEO van Quantic Dream, veel ambitieuze en originele ideeën heeft voor de spirituele opvolger van Fahrenheit. Het grote gat tussen films en games is volgens Cage te wijten aan de huidige trend waarop ontwikkelaars zich richten. Hiermee worden gelijk de huidige regels in de game-industrie overboord gekieperd, want Heavy Rain zal het over een heel andere boeg gooien.

Heavy Rain is moeilijk te beschrijven. Een action-adventure, of een interactieve film? Geen enkel genre geeft een goed beeld, dus bestempelt Cage de game als een 'donkere psychologische thriller'. De geboren Fransman is niet bang voor een beetje innovatie. Sterker nog: hij vindt dat games de speler bepaalde emoties moeten brengen, iets wat veel te weinig zou gebeuren. Zelf heeft hij veel vertrouwen om dit idee te verwezenlijken en hij hoopt alleen maar op andere ontwikkelaars die in de toekomst hun inspiratie putten uit deze nieuwe kijk op het bieden van een zo intens mogelijke speelervaring. Het belangrijkste punt is volgens Cage het op overtuigende wijze vertellen van een aangrijpend verhaal met een volwassen thema en het bieden van realistische situaties tussen geloofwaardige mensen. Je zult dan ook in tegenstelling tot Fahrenheit geen paranormale verschijnselen aantreffen.

Heavy Rain volgt de gebeurtenissen van vier totaal verschillende hoofdpersonages die worden verteld aan de hand van verschillende korte scènes. Centraal in het verhaal staat een seriemoordenaar met de bijnaam 'The Origami Killer', welke gegeven werd omdat bij elk slachtoffer een papieren kraanvogel wordt aangetroffen. Elk personage heeft een andere, maar een niet te onderschatte rol in dit mysterie. Uiteindelijk zullen de acties zich ontwikkelen tot een groot plot, waar de speler helemaal zelf voor heeft gekozen.

Keuzes hebben dus verschillende consequenties voor het verloop van het verhaal. Wanneer bijvoorbeeld één van de vier hoofdpersonages sterft, gaat het verhaal gewoon verder. Krijg je het voor elkaar om alle vier de hoofdpersonages te laten sneuvelen, dan is het verhaal afgelopen. Er zijn dus geen game over schermen of stukken die je moet herspelen. Het verhaal zal alleen een andere wending aannemen. Maar betekent dit niet een gebrek aan uitdaging? David Cage vindt dat de speler niet te veel gefrustreerd mag raken tijdens het gamen. ''Sterven is een deel van het verhaal, waardoor je moet omgaan met de gevolgen van jouw keuzes en acties. Dat maakt jouw verhaal uniek ten opzichte van een ander.'' Promotiepraatjes zou je zeggen, maar in het geval van perfectionist Cage weet je dat alles heel serieus moet worden genomen.

Een van de scènes die we op E3 kregen te zien was Mad Jack. Norman Jayden, één van de vier hoofdpersonen, is een FBI agent die op zoek is naar de wagen van de Origami Killer. Daarvoor gaat hij naar een garage waar het voertuig mogelijk vandaan komt. Bij aankomst neem je direct de controle over Jayden. Vele snelle acties, zoals het uitstappen van een auto of het aanspreken van mensen, zijn met contextgevoelige momenten uit te voeren. Daarnaast kunnen de gedachtes en gevoelens van Jayden met een druk op de L2 knop worden weergegeven. Opmerkelijker is het vrij bewegen van je personage. De linker stick laat je niet langer meer vrijuit bewegen zoals in de meeste games het geval is. Hiermee beweeg je namelijk het hoofd. De camera draait mee wanneer je naar de gewenste richting kijkt. De R2 knop laat je vervolgens vooruit bewegen. Deze nieuwe besturing klinkt op het eerste gezicht erg vreemd, maar dit is gedaan om de eeuwige camera problemen te voorkomen.

Na de omgeving verkend te hebben, besluit Jayden eens met Jack te praten. 'Jacky-boy' verzoekt hem het gesprek binnen voort te zetten. De brede garage-eigenaar schijnt niks van de wagen af te weten en loopt weer naar buiten. Dit biedt de mogelijkheid om de zonnebril met Added Reality Interface, kortweg ARI, naar boven te halen. ARI is een soort van gadget, welke de omgeving scant op sporen en aanwijzingen. Ook hier geen onderbrekingen: alles wordt realtime weergegeven door middel van 3D iconen op het scherm.

Na een korte speurtocht wordt Jayden geconfronteerd met de overblijfselen van een agent. Jack heeft echter lucht gekregen van jouw ontdekking en met een pistool tegen het achterhoofd gedrukt, kun je geen kant op. Om te voorkomen dat Jayden al snel het loodje legt, moet je snel handelen op momenten waar je deze levensgevaarlijke gek kunt overmeesteren. De game schakelt vervolgens over naar een serie van Quick Time Events, waarbij het indrukken van de juiste knoppen niet noodzakelijk is voor het voortzetten van de gameplay. Als het je echter lukt om Jack daadwerkelijk te overmeesteren, zal de scene nog even voortduren.

Met Jacky-boy op de grond gekregen kun je eindelijk zijn zogenaamd slechte geheugen met de harde hand opfrissen. De situatie slaat echter compleet om wanneer blijkt dat Jayden alles wazig begint te zien. Elk hoofdpersonage heeft bepaalde zwaktes en bij Jayden is dat zijn drugsprobleem. Als je niet snel een verslavende dosis 'Triptocaine' inneemt, kan het wel eens snel afgelopen zijn met de FBI agent. Bij stressvolle momenten zal de speler meermaals vliegensvlug moeten handelen door een serie van knoppen ingedrukt te houden.

Dat bad guys belangrijke personages op de meest originele en gruwelijke manier willen ombrengen, blijkt ook maar weer in Heavy Rain, want na de mislukte minigame bevindt Jayden zich in zijn eigen auto, terwijl zijn handen aan het stuur met handboeien zijn vastgebonden. Via splitscreen krijg je te zien hoe Jack ondertussen met een duister lachje in een graafmachine de auto in een sloopmachine probeert te dumpen. Je beseft dat je snel moet handelen om niet als een sardientje in blik te eindigen. Een pistool in het dashboardkastje biedt de oplossing, en na een paar knoppen kom je voor de laatste keer oog in oog te staan met Jack. Ook hier wordt het gevecht beslist met Quick Time Events.

In deze scène had je meerdere dingen om de situatie tussen Jayden en Jack op een compleet andere manier te laten verlopen. In plaats van Jack meteen aan te spreken, zou je ook naar de achterkant van de garage kunnen lopen, om daar vervolgens de gestolen wagen aan te treffen. Ook had je het gevecht veel eerder kunnen beslissen wanneer je op tijd de drugs had ingenomen. Jack zou dan gearresteerd worden, waarna het verhaal een andere wending zou aannemen.

Dat de eigenschappen van de karakters samenhangen met de manier waarop scènes verlopen, blijkt uit het tweede level dat achter gesloten deuren op de E3 getoond werd. Madison at the Blue Lagoon biedt een compleet andere opzet (en is veel minder actiegericht) dan Mad Jack en speelt zich af in een nachtclub. Dit keer is de protagonist Madison Paige, een sexy journaliste die lijdt aan slapeloosheid. Ze is op zoek naar een ene Paco Mendes voor wat achtergrondinformatie over de Origami Killer. Eenmaal binnen vullen honderden dansende mensen de zaal.

Om te beginnen vraagt Madison aan de barman waar ze Paco kan vinden. Hij vertelt haar dat Paco de eigenaar is van de tent en wijst de juiste man aan. Madison probeert hem vervolgens te confronteren, maar dit mislukt wanneer een kleerkast haar verzoekt weg te gaan, omdat de baas niet gestoord wil worden. Dan maar zijn aandacht trekken door op het podium opvallend te gaan dansen. Hoeveel goede knoppen hier ook worden indrukt, Paco ziet Madison niet staan. Tijd voor een andere aanpak. Eenmaal in de damestoilet aangekomen, weet Madison waar het probleem ligt. Een korter rokje en wat meer lippenstift en mascara op doen het altijd wel goed, zeker bij ongure types. Even later zit Madison dan ook in Paco's eigen privéruimte. En nu beginnen de problemen pas echt…

Paco beveelt haar een heuse striptease te houden, terwijl haar handtasje op een onbereikbare plek wordt neergelegd. Nu haar pistool ook buiten bereik is, moet ze snel improviseren om tot een veilige oplossing te komen. Madison zegt dat het allemaal een misverstand is, maar Paco is hier duidelijk niet van gediend. Met Madison onder schot gehouden, zit er niks anders op dan de schemerlamp op het tafeltje als slagwapen te gebruiken. Nadat Paco is bijgekomen van de onverwachte klap, wordt het tijd voor wat vraagjes. En als hij niet wil praten, dan doet hij dat wel wanneer hij op zijn meest gevoelige plek de nodige pijn te voorduren krijgt. Als je het nog niet opgevallen was dat Heavy Rain zich expliciet op het volwassen publiek richt, dan weet je het bij deze.

Conclusie

Het is nog te vroeg om goed over Heavy Rain te kunnen oordelen, maar wat we gezien hebben is met geen enkele andere game te vergelijken. De manier waarop het verhaal verteld moet worden en de belangrijke rol van menselijke emoties klinken alvast zeer interessant. Quantic Dream heeft tot nu toe slechts het topje van de ijsberg onthuld, wetende dat de game pas ergens in het begin van het volgend jaar in de winkelschappen ligt. Met de Gamescom en Tokyo Game Show in het verschiet, kunnen we niet wachten op meer.