Kingdom Hearts 3

Hoewel ieder persoon in mijn vriendenkring in zekere mate een gamer is, is praten over games een opvallend moeilijk onderwerp. Onze smaken overlappen vaak nauwelijks of we hebben net allemaal andere games binnen eenzelfde genre gespeeld. Er is echter een serie die steevast aan bod komt als je ons bij elkaar zet: Kingdom Hearts. En dus was ik maar wat blij toen ik met een demo van de laatste game aan de slag mocht.

In de build van het spel die ik mocht spelen, kon ik stukjes ervaren van twee werelden: Hercules en Toy Story. Omdat we de Griekse oudheid echter al meermaals hadden bezocht met Sora en kornuiten opteerde ik ervoor om ditmaal te beginnen met de Toy Box.

Spelen maar!

Deze demo begint met Woody en de rest van Andy’s speelgoed, die zich verstoppen voor de Heartless en een hinderlaag voorbereiden om ze te vangen. Gelukkig hoeven ze hier niet lang op te wachten, want al snel zien we hoe deze over de alom bekende vloer van Pixars hitfilm rennen. Het toeval wil bovendien dat Sora, Donald en Goofy slechts seconden verwijderd zijn, waardoor de geliefde speelgoedfiguren hun leven niet hoeven te riskeren.

Dit alles gebeurt op mijn scherm middels een cutscene. Een beeldschone cutscene welteverstaan. Maar tot mijn verbazing gaat dit naadloos over in gameplay die grafisch gezien geenszins onderdoet. En dat was niet de enige verrassing die ik kreeg.

In de laatste delen van Kingdom Hearts was Square Enix heel erg zoekend naar waar ze nu precies heen wilden. Kingdom Hearts 2 had combat die vooral voortbouwde op die van het eerste deel, maar die context gevoelige acties had om het geheel een wat spectaculairder gevoel te geven, terwijl het tevens voor het eerst transformaties introduceerde.

Birth By Sleep daarentegen gaf een eigen twist aan de combat door stijlen te introduceren, terwijl Dream Drop Distance het voornamelijk moest hebben van het acrobatische Flowmotion. Deze drie manieren van spelen komen in Kingdom Hearts 3 samen.

Matten maar!

Wanneer ik op de vloer van Andy’s kamer de Heartless te lijf ga, valt direct op dat de combat vloeiender is dan ooit te voeren. Ik rijg combo’s zonder bewuste handeling aan elkaar, kan in het heetst van de strijd van stijl wisselen om een gigantische hamer in de hand te nemen, hiermee weer een superaanval uitvoeren en om het af te maken een attractie uit Disneyland oproepen als een soort vrolijke finisher. Ondertussen vlieg ik door de ruimte heen met finesse die doet denken aan Dream Drop Distance, maar dan wel een prettig teruggeschroefde snelheid die beter past bij de rest van de game. Zo reken ik in minuten met meerdere groepen vijanden af en ga ik richting de speelgoedwinkel.

Hier aangekomen krijgen we een klein stukje te zien van het overkoepelende verhaal van de KH-serie, wanneer we oog in oog staan met een van de incarnaties van Xehanort. Helaas mogen we deze in zwart gehulde slechterik echter niet te lijf gaan. In plaats daarvan kruipen we in een speelgoedrobot, waarna de game verandert in een first-person shooter die doorloopt tot het einde van de demo.

Ronde twee!

Maar zoals gezegd waren er twee demo’s waar ik mee heb mogen stoeien. En dus moest ook de Hercules-demo eraan geloven. Deze demo draaide volledig om een gevecht tussen Sora en de Rock Titan die velen wel zullen kennen uit eerdere games in de serie, waardoor het een hele andere ervaring was dan de wat kleurigere wereld waar ik slechts minuten eerder in vertoefde.

In dit gevecht speelden de Flowmotion-invloeden bovendien een veel grotere rol dan in de eerste demo. Als Sora rende ik over muren, ontweek ik rotsblokken en sprong ik van ledemaat naar ledemaat om de stenen titaan tot gruis te vermalen. Aan de essentie van de gameplay was niet bijster veel veranderd, maar door de focus te verleggen voelt het wel zo. Als Square dit weet door te trekken naar de volledige game, gaat Kingdom Hearts 3 zowaar nog het lange wachten waard zijn.

Conclusie

Er zijn maar weinig games die tegen zo’n grote hype moeten opboksen als Kingdom Hearts 3, maar het lijkt erop dat Square tenminste goed op weg is om de verwachtingen in te lossen. Combat is vloeiend en imposant en combineert het beste van de vorige delen, terwijl de wereld zelf niet enkel prachtig oogt, maar ook genoeg variatie lijkt te bevatten om een fors avontuur boeiend te houden. Is het nog geen januari?!