Last Fight

Als game-journalist word je geacht kennis van zaken te hebben. Je dient je in te lezen in de laatste geruchten, de nieuwste trailers te bekijken en natuurlijk de games die er al zijn en nog gaan komen te kennen. Op Gamescom zag ik dan ook weinig wat ik niet kende. Maar van Last Fight had ik nog nooit gehoord.

En dat is jammer, want al snel nadat ik aan het eerste multiplayerpotje tegen een van de developers begon, was het mij duidelijk dat ik hier te maken had met een game die perfect zou zijn op kleine feestjes of tijdens een avond met vrienden. Zo’n type game als Mario Kart, Wii Sports of Super Smash Bros. dus. Met name met die laatste heeft Last Fight enige overeenkomst, want ook in deze game sla je elkaar verrot.

De demo die ik mocht spelen bestond uit vijf karakters en drie stages. De karakters waren een bokser, een gespierd straatschoffie, een visman, een plantvrouw en een robot. Al met al een gevarieerde cast die gelukkig niet enkel anders ogen, maar ook anders spelen. Zo speelde ik het best met de visman, die water uit de grond kon roepen om vijanden toe te takelen, maar kon ik totaal niet overweg met de plantvrouw, wiens krachten om vleesetende planten als val te leggen niet bij mij paste.

De kracht van simpliciteit

De stages waar je in speelt zijn ieder net zo verschillend. De demo liet mij matten in een kantoor, een sportschool en aan een vervallen strand, elk afgebakend als een bescheiden driedimensionale arena. Dat is overigens een woord wat ik wel vind passen bij het geheel: bescheiden. En dat is absoluut niet negatief.

De game is simpel, met een lichte, zware en speciale aanval per karakter. Verder kun je blokkeren en ontwijken en kun je voorwerpen in de arena’s oppakken en naar elkaar toegooien, of wapens zoals bokshandschoenen pakken voor extra kracht. Dat bereikt een hoogtepunt wanneer je drie speciale bollen verzamelt en transformeert in een grote oranje monster die flinke schade aan kan richten. En dat was de game.

Last Fight heeft, zover ik kon zien, geen levelsysteem of ander achterliggende programmatuur die de game meer diepgang geven. En dat hoeft ook niet. Dit is een simpel spel om even tussendoor te spelen en dan wil je niet meer dan je in een hap kan slikken. En wat dat betreft raakt het de roos, want zelfs tegen de ontwikkelaars kon ik me na het eerste potje staande houden en wist ik zelfs soms te winnen.

Conclusie

Last Fight is een fighting game voor zij die niet van fighting games houden. Je hoeft geen combo’s uit je hoofd te leren en er zijn geen balkjes die gevuld moeten worden. In plaats daarvan heb je simpel, straight to the point vermaak dat het uitstekend zal doen in lokale multiplayersessies. Als in de uiteindelijke versie alle karakters netjes gebalanceerd zijn, zien wij het zonnig in.