Mijn relatie met de Pokémon-franchise is in de laatste jaren…turbulent geworden. De eerste drie generaties aan games zullen altijd een speciaal plekje in mijn hart behouden en zijn enkele van mijn favoriete videogames aller tijden. Maar vanaf generatie vier begon ik steeds minder binding met de serie te krijgen, daar het een pad in sloeg waar ik me niet in kon vinden. Ten tijde van Ultra Sun & Ultra Moon kon ik er daardoor zelfs oprecht niet meer warm voor lopen.
Ik stond om die reden niet bijzonder te springen om op gamescom aan de slag te gaan met de demo van Sword & Shield. Ik had van tevoren coole dingen gezien in trailers, zoals de open wereld en sommige van de nieuwe Pokémon, maar toch werd mijn enthousiasme getemperd door ervaringen uit het verleden, al hoopte ik enorm dat een hands-on dat zou gaan veranderen.
De weg
In die hands-on mochten we de ‘’gym’’ van Nessa tackelen. Deze getinte trainer zagen we al eerder in promotiemateriaal voorbijkomen en specialiseert zich in water Pokémon. Had je dat echter niet van tevoren geweten, dan had de gym dat meer dan duidelijk gemaakt.
Met een team bestaande uit Grookey, Scorbunny, Sobble, Corviknight, Wooloo en Yamper arriveer je namelijk in deze demo in een met water gevulde ruimte, waarin je hendels moet overhalen om waterstralen die je weg blokkeren aan dan wel uit te zetten. Het is niets ingewikkelds, maar daar het een game voor kinderen blijft, kunnen we het dat niet kwalijk nemen.
Verrassend
Een gym puzzle is natuurlijk niet compleet zonder trainers en daarvan heeft ook de gym van Nessa er genoeg. Maar tot mijn verbazing gebruiken ze niet enkel water Pokémon. Ik had verwacht dat Crookey en Yamper mijn go-to Pokémon zouden zijn, daar ik had gedacht Pokémon als Goldeen, Gyarados en Wishiwashi tegen te komen. In plaats daarvan kwam ik oog in oog te staan met Pokémon als Vulpix en Gossifleur, respectievelijk vuur- en gras-soorten. Maar eens de puzzel was voltooid en Nessa werd bevochten, kwamen de water Pokémon tevoorschijn.
Een van de nieuwe gimmicks van Sword & Shield is Dynamaxing, waarbij je Pokémon enorm wordt en MAX-aanvallen kan gebruiken. En eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat me dit vanaf het eerste moment een domme gimmick leek. Maar nu ik in het gevecht met Nessa mijn grasaapje zelf van Poképokon heb mogen voorzien, kan ik het met zekerheid zeggen: Dynamaxing heeft in mijn ogen totaal geen meerwaarde. Het is soort verkapte Mega Evolution en Z-moves hybride dat de goede punten van beide – coole visuals – niet heeft.
Want ook het oog wilt wat
Op het gebied van visuals ben ik overigens in dubio over wat ik nu precies moet denken over Sword & Shield. Want hoewel het een flinke verbetering is ten opzichte van generatie zeven, is het slechts een minimale verbetering ten opzichte van spin-off / remake Let’s Go Eevee & Let’s Go Pikachu. Bovendien is het mijlenver verwijderd van games als Super Mario Odyssey, Fire Emblem: Three Houses en The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Daarvoor ogen de graphics te simpel en clean. Er valt weinig detail te bekennen en het geheel voelt als iets dat voldoet aan de standaarden van jaren geleden, niet die van 2019. En dat geldt al helemaal voor de animaties.
Over hoe aanvallen in Pokémon-games worden weergegeven is al jaren discussie, maar met de achtste generatie lijkt een aanzienlijk deel van de community van mening dat een upgrade heel hard nodig is; een sentiment dat ik deel. Als ik nu mijn Pikachu beveel om Iron Tail uit te voeren, verwacht ik niet enkel dat zijn staart verkleurd, maar ook dat de muis naar de tegenstanders toe rent om de klap uit te delen. Dus niet dat hij enkel zijn schattige gele achterzijde op en neer wiebelt als een hond die in de verf heeft gelegen. Als dat nog teveel gevraagd is, kan ik het argument dat de National Dex geschrapt moest worden vanwege hoeveel werk in de visuele make-over ging zitten niet langer serieus nemen.
Conclusie
Dat Pokémon: Sword en Shield degelijke RPG’s gaan worden staat buiten kijf. Maar of ze meer gaan worden dan de zoveelste Pokémon RPG’s met een nieuw likje verf waag ik te betwijfelen. Game Freak lijkt kwijt te zijn wat hun serie ooit zo bijzonder maakte en dat voel je als je het spel speelt. Er is geen sprankje originaliteit meer te bekennen, enkel een formule die net genoeg getweaked is om een nieuw deel te kunnen verantwoorden.