Rayman: Legends

Rayman: Origins is zonder twijfel een van de meest ondergewaardeerde games van de afgelopen jaren. Hoewel de game overal op lovende kritieken kon rekenen waren de verkoopcijfers huilen met de pet op. Toch waren alle ogen gericht op Rayman: Legends toen deze exclusief voor de Wii U werd aangekondigd.

Ondertussen weten we beter. Rayman: Legends werd uitgesteld van 28 februari naar september 2013 ten behoeve van een multiplatform release. Dit doet echter niets af aan het feit dat het een game is om naar uit te kijken. De demo zit dan ook al stevig vastgeroest in mijn Wii U.

In deze demo mogen we aan de slag met drie levels die, gezien de moeilijkheidsgraad, zich in het begin van de game afspelen. Het eerste level heet Teensies In Trouble en lijkt bedoeld om de unieke functies van de GamePad te benadrukken.

In het eerste deel van het level speel je als Rayman (of een van de andere vier personages die je kunt kiezen) en ga je platformen zoals je gewend bent. Wanneer je echter tegen een partner in de problemen aan loopt, neemt de game een andere wending.



Opeens bestuur je niet de rennende held, maar Murphy. Murphy is het kleine groene wezentje dat al de hoofdrol speelde in meerdere Rayman: Legends trailers en is enkel te besturen via de GamePad. Hoewel het koddige ventje geen cent waard is in een vuistgevecht komt zijn vliegkracht goed van pas.

Door op de juiste manieren het touchscreen te gebruiken kan je de weg vrij maken van obstakels. De held die je vergezelt zal dan automatisch verder gaan in het level. Gezien dit mechaniek, is het te verwachten dat de Murphy-levels exclusief voor de Wii U zullen blijven. Bovendien is het een veel leukere manier om op de GamePad te spelen dan wat we tot nu toe meestal zien.



Tradioneler is Toad Story, het tweede level van de demo. In dit moeras geen Murphy, maar alleen jij, vijanden en een verraderlijke omgeving. Al zwevend over de windstromen zal je karakter zelden de grond hoeven of zelfs mogen raken. Met geen ondergrond die je beschermt komt gevaar dan ook van alle kanten.

Dit gevaar komt opvallend genoeg nauwelijks van vijanden, maar met name van de omgeving die je blijkbaar niet mag. Uit het niets komen overal doornplanten gegroeid die je in een klap na het hiernamaals sturen. Dit mag dan wel traditioneel platformen zijn, het is toch weer iets anders dan wat we gewend zijn.



Het derde level en persoonlijke favoriet is Castle Rock, welke ik minimaal 25 keer gespeeld heb. Met het geniale Ram Jam’s Betty Black op de achtergrond doet het sterk denken aan het recent verschenen Harmoknight.

Ook in Castle Rock is de hele omgeving ingespeeld op de muziek en zul je door timing, ritme en precisie een perfecte run kunnen maken. Een lading pijlen is een flinke toonladder op een solo  elektrische gitaar. Een vijand op zijn lelijke smoel slaan levert precies op het goede moment een drum op en spring op het juiste moment voor het vijandelijke koortje. Alleen voor Castle Rock moet je deze demo eigenlijk al spelen en voor tien van deze levels zou ik de game kopen. Als dat nog niet genoeg zegt over de kwaliteit…