De reden daarvoor is meervoudig. Allereerst is het geen genre waar ik doorgaans in vind wat ik zoek in een spel. De uitzonderingen daargelaten, draaien veel horrorspellen vooral om je angstig maken en dat is niet iets wat ik vermakelijk vind. Ten tweede is er mijn persoonlijke gezondheid. Helaas ben ik al acht jaar chronisch ziek en hoewel ik het in het dagelijkse leven goed onder controle heb, kan stress een aanval triggeren die me de rest van de dag teistert. En een goeie horrorgame geeft je wel stress, vooral als je geen afstand ervan kunt nemen met het oog op een deadline.
Terug naar de preview
Dit gezegd hebbende, zijn er games die technisch gezien het horrorstempel krijgen, maar welke ik gewoon ga spelen. Denk aan de eerdergenoemde Bramble, maar ook Bye Sweet Carole, welke in oktober verschijnt. Little Nightmares bewees vorig jaar in hetzelfde rijtje thuis te horen en daar REANIMAL de nieuwe game is van de studio achter de eerste twee games in die serie, besloot ik die ook het voordeel van de twijfel te gunnen.
Die kans begint op een strand, waar twee kinderen aanspoelen in het holst van de nacht. In het zand liggen koffers en nadat we een sleutel in een van die koffers ontdekken, kunnen we formeel aan ons avontuur beginnen. Tezamen met een andere journalist sluip ik rond in een bedrijfspand, waarin we proberen om ons al puzzelend en platformend een weg te banen naar de uitgang. Het is donker en er zijn wat geluiden, maar buiten dat is het ook weinig meer dan dat.
The fuck zijn dit
Goede griezelverhalen beginnen niet met het monster, maar bouwen er naar op. En net op het moment dat je je een beetje veilig begint te voelen, duiken ‘’ze’’ op. Wat ze zijn? Geen idee, maar ze ogen als mensen die gevild zijn en waarvan de huiden nu een eigen leven zijn gaan leiden. Bizar, maar door hun relatieve traagheid niet bepaalt beangstigend.
Deze observatie volhardt als de demo verder gaat. Ik weet niet wat de context van REANIMAL is, en iets zegt me dat ik zelfs met de context die gaat komen niet alles helder zal hebben, maar het lijkt erop dat lichamen in deze wereld bijna hetzelfde zijn als kledingstukken. Zo zien we een man die we achtervolgen in een publieke WC letterlijk in zo’n huid kruipen. Het is verontrustend en een tikkeltje smerig, maar het is zeker niet eng. Of zoals de devs die onze speelsessie begeleiden het zeggen: het is niet zozeer horror als dat het een duistere platformer is. En daar kan ik me in vinden, zelfs als ik maar weinig heb gezien van het echt spannende platformen. Want net als we een vijand krijgen die ons actief opjaagt en waarvoor we moeten sluipen en vluchten, is onze tijd op. Gelukkig krijgen we de kans op revanche in oktober, wanneer REANIMAL deel zal nemen aan Steam Next Fest.
Samen sta je sterk
Natuurlijk kan ik deze preview niet eindigen zonder wat vergelijkingen te maken. Tarsier mag dan wel een nieuwe serie gestart zijn, maar voor velen blijven ze toch de dudes van Little Nightmares. Dus is de vraag hoe die zich tot elkaar verhouden.
Het makkelijkste antwoord is dat zowel Little Nightmares 3 als REANIMAL ervoor gekozen heeft om de co-op route in te slaan. Sterker nog: desgevraagd gaven de developers aan zelf sterk de voorkeur te geven aan de game ervaren met couch co-op. Maar zij hebben natuurlijk niets meer van doen gehad met LN3.
Kijkende naar de eerste twee delen, is het meer dynamisch cameraperspectief de grootste verandering. Doordat deze constant wijzigt, kan er gespeeld worden met hoe spelers zaken kunnen ervaren en een gevoel van spanning worden gecreëerd, puur door hoe dingen in beeld worden gebracht. Combineer dit met de toon van REANIMAL, die beduidend duisterder lijkt te worden dan hun vorige games, en dit zou wel eens de duisterste der platformers kunnen worden. Wie gaat die met mij samen spelen?
Verwachting:
Een puzzle platformer die meer verontrustend dan angstaanjagend is en welke je samen met een partner, kind (niet te jong) of vriend kunt spelen op de bank. Er is ongetwijfeld een markt voor en ik zit er midden in, al hoop ik aan het eind van de rit wel iets minder het gevoel te hebben dat ik geen benul heb van wat ik zojuist gezien heb.
