Resistance: Fall of Man

Sinds we afgelopen E3 verwend werden met sappige beelden van Halo 3, Gears of War, Mass Effect en nog vele andere games kon onze dag niet meer stuk. Ten minste dat dachten we, want tot onze grote verbazing was er nog een game die hoge ogen wierp, genaamd Resistance: Fall of Man. Ik stond in ieder geval open voor deze game en heb er de laatste dagen flink wat aandacht aan besteed. Hier dan mijn voorlopige oordeel over deze game.

Wat kan er in hemelsnaam nog interessant zijn aan een FPS? We hebben er al zoveel versleten en gezien, er komt de laatste tijd niet veel nieuws meer uit. Ontwikkelaars proberen het natuurlijk wel om met iedere game die ze maken verrassend uit de hoek te komen, maar negen van de tien keer mislukt dat. Vaak zijn het wat extra’s of opties die nu voor de zoveelste keer nóg uitgebreider zijn, maar ons niet veel nieuws bieden. Tegenwoordig moeten games echt prachtige plaatjes op het scherm toveren, anders laat de consument het spel links liggen. Vooral bij next-gen games zijn de graphics belangrijk. Maar ja, niet elke ontwikkelaar kan om de zoveel maanden een game klaarstomen die grafisch telkens grote stappen vooruit zet. Bij Insomniac Games denken ze daar anders over.

Bij hun gaat het een keertje niet om veel vernieuwing, hier gaat het niet om een geheel nieuwe game. Nee, hun doel is om een lekkere Shooter te maken waar elke FPS fan wel warm voor loopt. Geen geavanceerde knoppen combinaties, zoveel opties dat je een week bezig bent het uit te vogelen of features waarvan je niet eens weet dat ze bestonden. Insomniac Games houdt het simpel, en dat is maar goed ook want ik werd dat gezeik over vernieuwing wel eens een keertje zat! Zo wil Insomniac Games een game maken waar elke gameliefhebber van houdt. Ze willen het simpel houden en doeltreffend en zoveel mogelijk gamers aantrekken. In andere woorden, een FPS van jaren geleden alleen dan een nieuw jasje. Ja, natuurlijk zitten er een aantal nieuwe dingen in, maar dat mag je dan ook wel verwachten van een Next-Gen Playstation 3 game.

Het eerste wat je opvalt aan de game is het verhaal. Het verhaal van de game bepaalt eigenlijk alles. Het verhaal bepaalt de gameplay en hoe de game zal aanvoelen. In Resistance: Fall of Man speel je een stukje terug in de tijd. Want in het jaar 1930 is er iets met Rusland aan de hand. Niemand mag er meer in of uit en Rusland wordt een groot raadsel. Rusland is namelijk overgenomen door een buitenaards ras genaamd Chimera (moet me denken aan een soort ziekte) die niets goeds in de zin hebben. Al snel hebben ze heel Rusland in hun greep en zijn ze er aan toe om nóg verder de wereld in te trekken en alles te veroveren wat er te veroveren valt. Na vele jaren bloed zweet en tranen nemen de Chimera Groot-Brittannië over. Nu gaan we naar het jaar 1951 en de mensheid vecht met hun laatste middelen tegen de verschrikkelijke Chimera om Groot-Brittannië uit hun klauwen te houden. Er wordt zoals gezegd hard gevochten tegen de Chimera, en jij mag meehelpen. Jij bent dan soldaat Nathan Hale, een Amerikaan die aan de zijde van de Engelse troepen mee mag vechten.

Je leest het: geen revolutionair verhaal, maar wel erg cool en een setting waarin bijna alles mogelijk is. Want wie wil er nu niet tegen een verschrikkelijk buitenaards ras vechten dat de wereld overneemt?

Dit moet dus een beetje denken een WO2 Shooter. Niet zozeer omdat het verhaal zich ook rond die tijd afspeelt, maar meer door de stijl die de makers hebben gekozen en hoe de game aanvoelt. Als je jezelf de Chimera inbeeldt als Duitsers met een pot op hun kop en je medesoldaten inbeeldt als geallieerden dan heb je meteen een tweede Wereldoorlog game. Maar nu vecht je niet tegen Duitsers of samen met de geallieerden, maar tegen een buitenaards ras. Dit ras is geen pretje om in je eentje in een donker steegje tegen te komen. Het is een gewelddadig ras dat er geen moeite mee heeft om een kogel door je kop te jagen. Jij zult door dit feit dan ook vaak tegenover ze staan in hevige shoot-outs waarbij jij samen met andere soldaten tegen een meerderheid van Chimera vecht op sinistere locaties. Zo zul je vaak buiten vechten in verwoeste steden en op grauwe locaties maar ook veel binnenlocaties die je een beetje moeten denken aan Doom.

Er gebeurt van alles en je ziet dan ook van alles. Van vreemde objecten tot enorme wezens die vast kleven aan de muren, niets is te gek. De Chimera’s AI is niet van topkwaliteit. Maar dit hoeft gelukkig ook niet. In deze game gaat het eigenlijk om het afknallen van de vele aparte gedrochten en het redden van de mensheid. Hiervoor heb je dus geen slimme tegenstanders nodig, alleen maar agressieve die niets liever willen dan jouw hoofd op hun grill. Zo zullen je tegenstanders vaak op je afrennen en zoveel mogelijk kogels op je legen als maar mogelijk is. Ze doen niets liever. Dit kan af en toe wel leiden tot aparte situaties waar jij met tien andere Chimera in een kleine kamer staat rond te dartelen en een beetje om je heen staat te schieten in de hoop ze te raken.

Onder het schieten gebeurt er dan ook wel het een en ander. Omdat de game een redelijk geavanceerd physics-systeem heeft zullen veel objecten verwoestbaar zijn en kunnen dan ook vallen, bewegen, etc. Schiet je op een klein balkonnetje dan gebeurt er niets. Maar gooi je er een granaat naartoe dan zal het balkon afbreken en met een rotvaart naar beneden denderen. Ook blikjes, emmers, tafels, stenen, lichamen en nog veel meer kunnen worden verplaatst. Het heeft wel niet al te veel effect op de gameplay, maar het is zeker leuk om te zien, evenals de graphics. Zoals je wel kunt verwachten van een vette Next-Gen game zijn de graphics ook hier geweldig te noemen. Alles glinstert en glanst, de framerate is bijna perfect en het speelt dan ook verschrikkelijk soepel. Ook geavanceerde grafische technieken blijven niet uit. Zo zal de game HD-Bump-mapping bevatten. Dit is een techniek die alles van een laagje 3D voorziet. Vooral muren en grondgebieden maken hier optimaal gebruik van.

Verwachting

Al met al zal dit een game worden om naar uit te kijken. Niet zozeer vanwege de vernieuwing (omdat die er amper is) maar vanwege het feit dat de game zijn genre eer aan doet. Een FPS in zijn zuiverste vorm zonder allerlei poespas eromheen. Gewoon wat knallen, plezier hebben en jezelf vermaken is waar deze game over gaat. Het wordt misschien niet dé Halo voor de Playstation 3 maar zeker een van de toppers voor het aankomende jaar.