Dat de nieuwe titel van Team Ninja en het succesverhaal van Sucker Punch met elkaar worden vergeleken, is ergens niet vreemd. Beide zijn het open wereld titels die exclusief voor PlayStation zijn (in ieder geval tijdelijk). Hiernaast zijn beide gesitueerd in turbulente Japanse tijden en met een Japanse krijger in de hoofdrol die meer doen dan vechten met eer en geweten. De overeenkomsten zijn er, maar meer dan dat zijn er verschillen, welke ik al kon proeven in de eerste paar minuten van het spel.
Geschiedenislesje
De game begint met een cinematic die ons een kijkje geeft in de periode waar Rise of the Ronin zich afspeelt en ons voorstelt aan de Veiled Edge. Deze duo’s van strijders zijn van jongs af aan getraind als strijders die weerstand moeten bieden aan de bakufu, de heersers van Japan op dat moment, maar eens het shogunate daar lucht van krijgt, wordt het dorp waar ze verblijven vrijwel uitgeroeid. Jij en jouw partner, op dat moment nog kinderen, overleven echter.
De game skipt vervolgens vooruit in de tijd. De Black Ships zijn net gearriveerd in Edo en hebben met de dreiging van geweld het einde ingeluid van Japans zelf opgelegde isolatie van de wereld. Jij en jouw Blade Twin, welke je zelf mag maken in de bijna absurd uitgebreide character creator, zijn volwaardige Veiled Edge en worden daarom op missie gestuurd om Matthew Perry, commodore van de Amerikaanse vloot, om te leggen. Maar voor zo’n belangrijke missie moet je natuurlijk nog wel even opwarmen en dus nog even alles herhalen wat je door de jaren heen hebt geleerd.
Met het haar op de tanden
Ik zei al dat ik slechts enkele minuten nodig had om te proeven dat Rise of the Ronin en Ghost of Tsushima niet zoveel op elkaar lijken als dat men aanneemt. Dit was het moment waarop dat kwartje viel. Ergens had ik het moeten weten gezien Nioh- en Ninja Gaiden-ontwikkelaar Team Ninja aan het roer stond, maar Rise of the Ronin is geen makkelijke game. Combat is stamina-based zoals we het kennen van FromSoft en spelers die lukraak erop los hakken, zullen al snel de scherpe punt van een speer door hun borstkas ontdekken.
De manier om gevechten in deze game te overleven, is door defensief te spelen. Laat vijanden aanvallen en gebruikt parry’s, blocks en dodge rolls op gepaste momenten om jezelf in leven te houden tot de tegenstander een opening laat zien. Sla dan snel toe met enkele goed gemikte aanvallen, alvorens het riedeltje opnieuw te beginnen, hetgeen een behoorlijk lang proces kan worden, zo bleek toen ik een van de Black Ships was binnengedrongen en oog in oog kwam te staan met Perry.
Tot op dat moment was ik er best redelijk in geslaagd om vijanden zonder al te veel kleerscheuren om te leggen. Veiled Edge zijn zwaar getraind en dragen daarom ten alle tijden twee primaire wapens als zwaarden of een speer met zich mee, maar kunnen ook ranged wapens als musketten oppikken en succesvol gebruiken. Hiernaast hebben ze een grapple hook om het slagveld te beheersen en deze slim inzetten kan je een confrontatie met een gigantische voorsprong laten beginnen. Aan dit soort trucjes heb je echter weinig eens je oog in oog staat met boss fight Perry, welke mij vaker heeft omgelegd dan ik wil toegeven en me Bloodborne flashbacks gaf. Toch was het een goede oefening, daar ik werd gedwongen de vele mechanics die op me af waren gegooid in de praktijk te brengen om uiteindelijk de overwinning binnen te halen. Nu kon niets me meer stoppen … behalve de mysterieuze krijger die Perry op het laatste moment redt en de Blade Twins opsplitst
Dat had je gedacht…
Dat het hierna ook niet van een leien dakje zou gaan, had ik eveneens moeten weten. Eens terug in mijn dorp besluit mijn karakter blijkbaar off-screen om zijn clan te verraden in de hoop zijn partner mogelijk terug te krijgen. Dit ontdek ik pas later, nadat ik met pijn en moeite mijn voormalige bondgenoten heb omgelegd en zelfs mijn eigen meester van kant heb gemaakt. En dan trek je de open wereld in en begint het spel pas echt.
Nu de game zijn lineaire begin heeft ingewisseld voor zijn open world-aanpak, is die niet plotseling makkelijk geworden, maar het geeft je wel veel meer vrijheid om confrontaties te tackelen. Je kunt op daken klimmen om een overzicht te krijgen, vijanden besluipen of met een pijl door het hoofd schieten en zelfs eigengemaakte bommen inzetten eens je ze bij elkaar hebt gelokt. Je krijgt zelfs een glider om een spectaculaire entree mee te maken en gezien ik deze preview schrijf na slechts 112 minuten in de game gestoken te hebben, heb ik waarschijnlijk pas het topje van de ijsberg gezien. Ik heb een paar dorpjes bevrijd in de open wereld, kennisgemaakt met deze versie zijn interpretatie van Sakamoto Ryōma en heb net mijn eerste connecties gemaakt in het Yokohama, dat als het focuspunt van de game lijkt te gaan dienen. Maar dat is waar dit preview-avontuur eindigt. En hoewel ik op het moment dat jij dit leest al veel verder in het spel zal zijn, is dit waar ik voor nu met enkele laatste woorden een verwachting uit moet spreken.
Verwachting:
Na bijna twee uur in Rise of the Ronin rond te hebben gerend, ben ik onder de indruk van hoe complex en diepgaand combat is. Makkelijk is het echter zeker niet. Ik heb verschillende Soulsbornes succesvol voltooid, maar heb zelden zo geworsteld als dat ik deed met de eerste boss fight van Rise of the Ronin. Maar wie weet, misschien wordt het gaandeweg makkelijker. Ik hoop het, want hoewel ik nog niet heel veel heb mogen zien van de open wereld, kijk ik er naar uit om er al mijn speeltjes in te mogen proberen en meer te proeven van een belangrijke periode in de Japanse geschiedenis.