Selfloss

In slechts vier decennia tijd, zijn videogames enorm veranderd. Simpele vormen van vermaak als Pong en Tetris maakten plaats voor avonturen van epische proporties en sindsdien steeds meer games met een meer gegronde oorsprong. Selfloss bijvoorbeeld, is net zo zeer een avontuur als dat het een verkenning is van de mens en zijn worstelingen.

Dit alles heb ik niet kunnen ervaren in de twintig minuten dat ik de game gespeeld heb op gamescom. Dergelijke dingen, indien goed gedaan, vergen tijd om de nodige nuance te implementeren. Wat ik echter wel zag, was een bijzondere wereld, gegrepen door corruptie.

Water en nog meer water

Waar die corruptie precies vandaan komt? Ik zou het je niet kunnen zeggen. Mijn demo begint wanneer ik een staf bemachtig en vervolgens in een bootje stap om de wereld te verkennen. Tekst is er nauwelijks en uitleg al helemaal niet, waardoor ik even worstel met wat er van me verwacht wordt en hoe ik de magische staf die ik zojuist heb gevonden, kan gebruiken.

De frustratie die hieruit voortvloeit, is gelukkig slechts van korte duur. Er zit logica en sturing in Selfloss, het is enkel een kwestie van het herkennen. Dat vroeg wat gewenning, maar eens het kwartje viel, ging ik zonder al te veel moeite door de spelwereld heen om zo verschillende zeewezens te redden, die vervolgens besloten hun naam geen eer aan te doen en het luchtruim te verkiezen. Het is bizar en onverwacht en ik kan het enorm waarderen, zelfs als ik niet goed begrijp wat er nu daadwerkelijk op het scherm gebeurt. En daar wanneer ik dit schrijf net bekend is gemaakt dat de release naar voren wordt gehaald, hoef ik ook niet lang te wachten om meer erover te leren.

Verwachting:

Ik heb maar heel even mogen stoeien met Selfloss, maar iets heeft me ervan overtuigd dat dit een heel bijzondere ervaring gaat zijn die ik ooit wil gaan beleven. Alleen al zodat ik hopelijk kan ontdekken waar het nu werkelijk over gaat.