Tearaway

Traditionele games zijn volgens mij niet besteed aan Media Molecule. Nadat de naaidoos ondersteboven werd gekeerd in LittleBigPlanet en men met klei speelde in de opkomende PS4 game; speelde ik de derde franchise die men in ontwikkeling heeft. Deze keer belanden we in de papieren wereld van Tearaway.

Terwijl ik deze game speel ben ik net aanbeland op FirstLook. In een knalgele GameMania-bus mag ik in sessies van vijf minuten tegelijk aan de slag met deze aankomende Vita-titel. De eerste speelsessie begin ik een new game, om zo te kijken wat de tutorial mij leert.

In Tearaway speel je Messenger, een papieren ventje (of vrouwtje) dat postbode als beroep is. Na een mislukte poging om een brief te bezorgen heeft Messenger de hulp van de zon ingeroepen. In de wereld van Tearaway is deze zon echter meer dan een gele bal gas in de hemel. De zon is een portaal naar een andere wereld, de wereld van de mensen. Je zult, indien de camera goed gericht is, daarom ook altijd je eigen gezicht in de lucht zien zweven.

Je betrokkenheid bij Tearaway gaat echter verder dan je smoelwerk op het scherm, dit blijkt al wanneer je tegen een obstakel aan loopt. Door je vinger langs het rear touch pad van de Vita te bewegen kun je ravage aanrichten en zo het pad vrij maken.

Middels dezelfde methode tik ik tijdens mijn tweede speelsessie op een stel trommels. Door Messenger op deze trommels te plaatsen kan ik hem lanceren en zo nieuwe stukken van het level verkennen. Via het touchscreen klap ik een dubbel gevouwen papier open en ontmoet ik een van de wijzen van Tearaway.

Natuurlijk heeft het hele papier-met-je-vingers-bewerken-idee een hoog gimmickgehalte, maar door de aankleding van Tearaway komt het er wonderbaarlijk goed mee weg. Ergens lijkt het gewoon te passen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat maakt mij heel benieuwd naar wat de game nog meer te bieden heeft.

Conclusie

Mijn speelsessies waren te kort en gefragmenteerd om een eenduidig oordeel te vormen over wat ik nu precies van Tearaway mag verwachten. Maar het feit dat de game allerlei functies van de Vita gebruikt, zonder dat het geforceerd of onnatuurlijk aanvoelde liet al een heel positief gevoel achter. Laten we hopen dat deze blijft hangen bij de review.

Volg redacteur Sil Hendriks op Google+