The Division 2

Soms is het makkelijk om te vergeten dat triple A development een gigantische onderneming is. Honderden mensen werken vaak jaren aan een titel, waarvan wij enkel de vruchten mogen plukken. Maar zo nu en dan word ik daar weer even aan herinnert. Dat was ook het geval toen ik aan de slag mocht met The Division 2, die al ruim zes maanden voor release oogde alsof het klaar was om verscheept te worden.

In de demo die ik mocht spelen doken we met vier man in een willekeurige, en ogenschijnlijk niet zo bijzonder belangrijke, missie in het hartje van Washington D.C.. Elk van de spelers die een controller in de knuisten had mocht een karakter kiezen, dat zijn eigen skills en uitrusting heeft, evenals een unieke kracht die in benarde situaties het verschil tussen leven en dood kan betekenen.

Welkom terug

Eenieder die ooit de originele The Division heeft gespeeld, zal zich ongetwijfeld thuis gaan voelen in deze opvolger die Ubisoft in elkaar aan het schroeven is. Zelfs ik, die slechts korte tijd casual de game heeft gespeeld, kon direct uit de voeten, ondanks de besturing die ik persoonlijk enigszins onlogisch vindt. Maar toch is er onder de motorkap flink gesleuteld.

Karakters reageren merkbaar beter op input. De responses zijn net wat vlotter, de bewegingen net iets soepeler en de animaties net iets mooier. Het zijn vaak minieme verschillen als je ze per stuk gaat bekijken, maar samen zorgen ze ervoor dat het gewoon goed voelt om in The Division 2 de vijand te lijf te gaan.

Balans

Ideaal gezien speel je The Division 2 natuurlijk met een team van (online) vrienden, wiens karakters elkaar zwaktes opvullen. En dat is grotendeels afhankelijk van balans in niet enkel de units, maar ook de wapens die je kunt vinden; iets waar ik geen helder beeld van heb na slechts een speelsessie. De medewerker die vrolijk naast me stond de kletsen tijdens het spelen had het echter voortdurend over hoe bepaalde dingen met elkaar in verhouding stonden, dus het lijkt er in ieder geval op dat Ubisoft heel erg bezig is met een ervaring opzetten die verschillende speelstijlen niet enkel toestaat, maar ook ondersteunt. Dat is al een goed begin!

Conclusie

Een missie is verre van voldoende om een goede indruk op te doen van een gigantisch spel als The Division 2. Toch heb ik er wel een goed gevoel bij. Niet enkel omdat men lijkt voort te bouwen op de stevige fundamenten van de eerste game, maar ook omdat de game nu al oogt alsof die af is. Ze hebben dus nog heel wat tijd om puntjes op de I te zetten. Bovendien reageert de game simpelweg een stuk beter dan zijn voorganger, wat een goed voorteken is.