Wat er werd getoond, was een haarscherpe cartooneske platformer, welke nog het meest deed denken aan de remake van de Ducktales platformer van een tijdje geleden. Nee, het was de voice over die het hem deed. Hierin vertelt een vrouw over Goldman en zijn avonturen, maar gaandeweg begint wat in eerste instantie klinkt als een weduwe die liefhebbend op haar man terugkijkt, meer te klinken als een gestoord wijf die bitter is na een break-up.
Iets meer nuance
Dit is natuurlijk enkel een impressie en vermoedelijk een die heel bewust gegeven is. In de demo die ik op gamescom mocht spelen, krijgen we namelijk heel andere context. De vrouw die we horen, is een moeder wiens kind in het ziekenhuis ligt. En de verhalen van Goldman die wij spelen, zijn verhalen die ze vertelt aan dat kind. Geen volledige fictie overigens, maar ook zeker niet de objectieve waarheid.
Deze verhalen vertellen over een avonturier die naar een archipel van veertien eilanden gaat om een oude god te vinden en doden. Buiten dat het wezen hier verblijft, weet hij echter niets. Daarom is er een hub-eiland van waaruit je kunt vertrekken om op avontuur te gaan. Dit eiland gaat voor je open naarmate je meer krachten verzamelt, zoals de mogelijkheid om je wandelstok als haak te gebruiken en een hogere sprong. Toch is het geen Metroidvania pur sang.
Verandering van spijs
Om de boel interessant te houden, komen de veertien eilanden in meerdere smaakjes. Sommige zijn simpele platform levels, sommige zijn er meerdere. En sommige zijn met een geïsoleerde Metroidvania-ervaring waar je allicht meermaals naar terug moet keren gedurende de campaign. De combinatie van deze drie smaken zou volgens de developers goed moeten zijn voor tussen den vijftien en twintig uur aan vermaak.
Tijdens mijn demo-sessie, heb ik buiten dat HUB-eiland enkel een lineair level mogen spelen. Maar dat was genoeg om een aantal dingen te leren. Zo is The Eternal Life of Goldman in het echt mooier dan wat je al kan zien in trailers. Het zijn de kleine dingen, zoals wezens in kooien en vogels op de achtergrond, die de wereld levendig laten voelen, hetgeen gecombineerd met de kleurrijke graphics zorgen dat het spel echt van het scherm spat. Laat de kleurtjes je echter niet bedriegen: dit is geen kindergame.
Relatief
De developers die bij de demo erbij zaten, benadrukten dat The Eternal Life of Goldman bedoeld is als een uitdagende game. Ik snap wel enigszins waar ze vandaan komen. Wie platformers als Kirby of Super Mario gewend is, zal zeker iets van een curve ervaren. Laten we het echter ook niet meer maken dan het is. Het spel is, althans in mijn demo, ook zeker geen Super Meat Boy of Donkey Kong Country. Je moet goed opletten wat je doet, opdat een fout je snel het leven kost, maar als je dat in het achterhoofd houdt, kun je prima vaart maken. Het bewijs hiervan is dat ik de baas van het level, een boze stier je die aan zijn staart moet trekken om hem neer te halen, bij mijn eerste aanvaring zonder kleerscheuren wist te verslaan.
Deze hele reis was een genot van begin tot eind. Buiten dat het spel een lust voor het oog is, speelt het soepel en ben ik nu nog benieuwder naar dit gelaagde verhaal en de echte relatie tussen de vrouw en Goldman. Dus als je houdt van platformers, is dit er zeker een om in de gaten te houden.
Verwachting:
Haarscherpe en goed uitziende graphics, een aangename hoeveelheid uitdaging en de belofte van variatie in de gameplay maken van The Eternal Life of Goldman een game om in de gaten te houden. Dit geldt des te meer als je sowieso al een voorliefde hebt voor platformers en / of metroidvania’s.
