TUNIC

Meestal wanneer wij als outlet een game previewen, gaat het om een grote release van uitgevers als Sony, Ubisoft, Electronic Arts of Square Enix. Enerzijds omdat die vaker dergelijke kansen aanbieden en anderzijds omdat daar vanuit jullie als bezoekers meer vraag naar is. Een goede indie-titel laten we echter ook niet aan ons voorbij gaan en daarom speelden we even met TUNIC.

TUNIC laat zich het beste omschrijven als een 2.5D interpretatie van de originele The Legend of Zelda. Als een in een groene tuniek gehulde vos beland je in een grote wereld, welke direct aan je voeten ligt. Je opdracht: verkennen.

Geen handen te zien

In de meeste adventure games, zelfs degene met een (semi-) open wereld, krijg je in het begin van de game wat sturing, zodat je tenminste een idee hebt van wat het spel van je verwacht en een basis hebt om op voort te bouwen. Niet in TUNIC. Ik rende al een dikke tien minuten als een kip zonder kop rond en ontweek wanhopig vijanden, voordat ik mijn eerste wapen vond. Alleen om vervolgens te horen te krijgen dat er een zwaard aan het begin van de game lag als ik een andere afslag had genomen. Les geleerd: verkennen in TUNIC loont!

Gelukkig is rondneuzen in deze game geen straf. De wereld oogt een tikkeltje basic, maar het design is schattig genoeg om dat niet storend te maken. In zekere zin past het zelfs wel bij het spel, die sterk doet denken aan de adventure games van weleer. Maar of het net zo goed is als die Zelda-game waar het zo sterk aan dat doet denken, dat zal in 2019 moeten blijken. Een demo van iets meer dan een kwartier is immers niet voldoende om een oordeel te vellen. 

Conclusie

TUNIC is geen gecompliceerde game, maar wel een die prima lijkt te zijn voor wat het wil doen. De wereld is simpel vormgegeven zodat je niet de weg kwijtraakt, maar is desondanks aantrekkelijk om te zien en bezaaid met geheimen. Maar of dat lang genoeg leuk blijft, dat kan enkel de tijd ons leren.