Over welke launch game voor de Nintendo Switch de system seller is, valt eigenlijk niet te twisten. Nagenoeg iedereen die de console kocht, kocht daarbij The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Het nieuwste avontuur van Link is echter niet de game die alle functionaliteiten van de Switch demonstreert. Daarvoor moet je bij 1-2-Switch zijn.
In die zin is 1-2-Switch voor de Nintendo Switch wat Wii Sports voor de Nintendo Wii was; software die moet aantonen wat de unique selling points van het nieuwe apparaat zijn. Hierbij kun je denken aan de HD Rumble, motion controls, infrarood en het gebruiken van twee losse Joy-cons als twee aparte controllers. Allemaal dingen die gebruikt worden in de verschillende minigames die deze bundel biedt.
HD Rumble
De meest opvallende van de eerder genoemde functionaliteiten is zonder twijfel de HD Rumble-functie. Toen Nintendo deze aankondigde, deden ze dat met een demonstratie waarin we spelers een virtueel doosje zagen bewegen. In dit doosje zaten een aantal ballen en door de HD Rumble zou je moeten kunnen voelen hoeveel dit er waren.
Deze minigame is een van de spelletjes die we op de cartridge van 1-2-Switch konden vinden en na het meermaals spelen ervan kan ik met overtuiging zeggen dat Nintendo niet gelogen heeft hierover. Je kunt een duidelijk verschil voelen tussen een, vier of negen ballen, al is het wat moeilijker wanneer het er bijvoorbeeld drie óf vier moeten zijn. In dat opzicht is het echter ook realistisch, daar we dit in het echt ook niet zo makkelijk zouden kunnen zeggen.
Een andere minigame waarin de HD Rumble-functie goed naar voren komt, is Sneaky Dice. De trillingen van de Joy-con vertellen in deze minigame hoeveel je tegenstander heeft gegooid, waarbij de kunst is de andere te manipuleren om opnieuw te gooien bij een hoog cijfer. Hetzelfde kan echter niet gezegd worden van Safe Cracking, waarin ik ondanks herhaalde pogingen niet geslaagd ben in het openen van een kluis aan de hand van aanwijzingen die de HD Rumble gaf.
Infrarood
Een functie die enigszins onderbelicht blijft in 1-2-Switch is de infrarood camera die in de rechter Joy-con zit verwerkt. Volgens Nintendo zou deze vormen moet kunnen herkennen, zoals steen, papier en schaar, en zou het de afstand tot een object moeten kunnen inschatten.
Het eerste hebben we helaas niet aan de test kunnen onderwerpen in 1-2-Switch, daar geen een van de minigames er gebruik van maakt. Wat het echter wel doet, is de rechter Joy-con veranderen in een broodje die jij zo snel mogelijk dient te consumeren. Hierbij komt duidelijk naar voren dat de infraroodcamera in ieder geval bewegingen herkent en de audio prompts van de game bewezen tevens dat het de afstand in kon schatten. Wanneer we de Joy-con namelijk te veel bewogen tijdens ons schransfestijn, merkte de game dit direct.
Motion Controls
1-2-Switch is bedoeld als een game die je snel even boven haalt op een feestje of wanneer je samen bent met een groepje vrienden, ook als die geen gamers zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de bundel een overdaad aan games heeft die gebruik maken van motion controls. De Wii bewees immers al jaren geleden dat bewegingsgevoelige controllers de instapdrempel voor casual en non-gamers enorm verlaagd, wat belangrijk is als je de game ongepland wilt kunnen spelen.
Games als Wizard, Milk, Quick Draw en Telephone zijn hierbij overduidelijk de positieve uitschieters die iedereen simpel kan oppakken en zich tenminste wel een keer mee kan vermaken, terwijl games als Baseball, Zen en Beach Flag waarschijnlijk nooit een tweede keer gespeeld zullen worden. Een paar zwakkere games wegen echter niet zwaar, want met 28 minigames heb je genoeg keuze om een avondje te vullen. En dat is eigenlijk het probleem in een notendop.
1-2-Gimmick
Het idee achter 1-2-Switch is goed. De game oogt vrolijk en uitnodigend en de instructiefilmpjes met echte mensen – die overigens altijd net iets té veel plezier hebben – zorgen ervoor dat direct duidelijk is wat de bedoeling is. Bovendien staat de manier waarop de game is opgezet, waarbij je naar je tegenstander kijkt in plaats van een scherm, garant voor enkele lachsalvo’s en ongemakkelijke momenten die aanschouwers zin geeft om ook een controller te grijpen. Helaas is dat echter niet enkel iets positiefs, want van een game die iedereen zo makkelijk op moet kunnen pakken hoef je namelijk weinig tot, zoals in het geval van 1-2-Switch, geen diepgang te verwachten.
Elke minigame voelt als een veredelde techdemo of een gimmick en zal binnen no-time gaan vervelen, waardoor het eerder genoemde avondje toch echt wel de maximale hoeveelheid plezier is die je hieruit kunt halen. En voor een game die tegen een retailprijs in de winkel ligt, is dit echt veel te weinig.
Conclusie
Nintendo zegt al tijden dat ze zich op een wat volwassener publiek willen richten en met 1-2-Switch is ze dit, waarschijnlijk onbedoeld, gelukt. De enige manier waarop de minigame-verzameling echt leuk kan worden is namelijk in combinatie met een hele hoop drank. Zonder is 1-2-Switch slechts een veredelde techdemo die in alle eerlijkheid voorgeprogrammeerd had moeten zijn op de console. Je kunt er nog wel een avondje lol van hebben, maar ik denk niet dat je iemand blij maakt wanneer je 1-2-Switch meeneemt naar een feestje.