Wij gamers willen altijd alles beter. Betere graphics, betere gameplay en betere AI voor onze digitale vijanden. Maar wanneer wordt realistisch té realistisch? Waar vervaagt de grens tussen mens en menselijk? Dat is een van de dilemma’s waar je mee te maken krijgt in 2064: Read Only Memories.
In 2064 ontwaak je in je bed in Neo-SF, een futuristische versie van het hedendaagse San Francisco, om te ontdekken dat je een insluiper in huis hebt. Deze ongenode gast komt je echter niet van je waardevolle spullen af helpen, maar komt je om jouw hulp vragen. De naam van jouw bezoeker is Turing, de eerste volledig bewuste kunstmatige intelligentie en de creatie van jouw vriend Hayden. Hoewel dat revolutionair is, heb je maar weinig tijd om hierbij stil te staan. Turing brengt namelijk verontrustend nieuws met zich mee; Hayden is ontvoerd.
Als een ware Sherlock
De reden waarom Turing ervoor gekozen heeft om jouw hulp te vragen, is dat jij overdag een journalist bent. En hoewel je vandaag de dag voornamelijk recensies schrijft over nieuwe technologische snufjes, heb je een indrukwekkend aantal ontdekkingen onder de gordel. Volgens de berekeningen van Turing ben je dan ook de ideale kandidaat om te ontrafelen wie Hayden heeft meegenomen en met welke reden. Jullie gaan dan ook al snel op pad om dit mysterie te ontrafelen.
Al gauw blijkt dit echter makkelijker gezegd dan gedaan. Niet enkel zijn er teveel kandidaten die Hayden om de een of andere reden zouden willen ontvoeren, maar elk aanknopingspunt dat jullie vinden roept meer vragen op dan het antwoorden geeft. Een ding is echter duidelijk: Haydens verdwijning is onderdeel van een veel groter probleem.
Misselijkmakend PC
In het verhaal dat volgt reis je naar allerlei locaties binnen Neo-SF, waaronder een nachtclub, park en verschillende bedrijven, om informatie los te peuteren en nieuwe vrienden te maken die je kunnen bijstaan in je zoektocht. En hoewel de locaties in kwestie maar weinig tot de verbeelding spreken, vooral voor een game die zich decennia in toekomst moet afspelen, ontmoet je een paar van de kleurrijkste karakters die ik ooit in een game heb gezien.
In 2064 is de politiek correcte beweging die nu met name in Amerika huishoudt namelijk volledig doorgeslagen, waardoor alles en iedereen zich kan identificeren als wat hij, zij, hun, het maar willen en lopen mensen over straat met mechanische lichaamsdelen of zichtbare genetische modificaties als konijnenoren of schubben. En hoewel iedereen natuurlijk het recht heeft om zich te tonen en voelen zoals zij zelf willen, is er ook in 2064 een vocale minderheid die vindt dat dergelijke veranderingen de menselijkheid aantasten. Het staat feitelijk los van Turing, die kan worden gezien als de eerste gedigitaliseerde mens, maar het dilemma is hetzelfde. Want wat maakt een mens menselijk?
Sterk schrijfwerk
Nu is mijn intentie natuurlijk niet om een debat over politieke correctheid of de essentie van de mens te starten in de comments van dit artikel. Immers zijn dit complexe onderwerpen die beter worden besproken op een toepasselijkere plek. Tegelijkertijd illustreert het echter ook hoe ingewikkeld het leven in de toekomst is geworden volgens Read Only Memories.
Om een wereld als deze neer te zetten, is een heel sterk verhaal nodig en dat is iets waar 2064 slechts gedeeltelijk in slaagt. De karakters in de game zijn allen voldoende uitgediept en komen geloofwaardig over dankzij grotendeels sterk ingesproken dialogen en een gelaagde persoonlijkheid. Als ik een keuze moest maken tijdens een gesprek, probeerde ik oprecht rekening te houden met de gevoelens van mijn gesprekspartner, wat bewijst hoe goed deze geschreven zijn. Met de spelwereld zelf had ik echter totaal geen binding.
2064 doet zijn uiterste best om je bekend te maken met bepalende gebeurtenissen uit de nabije toekomst, maar desondanks voelt het geheel als een ver-van-je-bed-show. En hoewel dat geen dealbreaker is, belemmert het de game om zijn volle potentie te benutten. Ook de graphics, welke in pixelart zijn gedaan en hierdoor een interessant contrast vormen met de setting, dragen hier niet positief aan bij.
Meer dan verhaal
Nu we bijna aan het einde van de recensie zijn gekomen, is het tijd om nog kort de gameplay aan te stippen. Normaal gesproken is dit een fundamenteel aspect van een game en hebben we pakweg de helft van de recensie nodig om dit uitgebreid te analyseren, maar niet bij Read Only Memories. De gameplay is namelijk heel makkelijk samen te vatten: point-and-click.
Je gebruikt je analoge stick om de cursor over het scherm te bewegen en drukt op X om iets te doen met een object of persoon. Het is al zo oud als Methusalem en er valt ook weinig aan te verbeteren, vooral op een console, die simpelweg niet dezelfde precisie biedt als een muis. Kan je dat ontwikkelaar Midboss aanrekenen? Nee, natuurlijk niet. Het enige kwalijke aan de gameplay waar zij iets aan kunnen doen, zijn de regelmatige crashes van de game die ik ervaarde tijdens de dertig uur die ik nodig had om alle eindes te zien. Vergeet dus niet regelmatig te saven!
Conclusie
Gameplay-gewijs geeft 2064: Read Only Memories je precies wat je zou verwachten: een point-and-click adventure waarin je naar iets wijst en ergens op klikt, niets meer en niets minder. Het verhaal laat je echter kennis maken van een van de kleurrijkste casts die ik ooit in een videogame heb mogen aanschouwen. De wereld zelf komt helaas niet op hetzelfde niveau, mede dankzij de gekozen artstyle, maar dat doet slechts weinig af aan de sterke punten van 2064.