Het lijkt erop dat de interne ontwikkelteams van Nippon Ichi Software kunnen worden verdeeld in twee groepen. Enerzijds heb je het team dat de grote releases maakt, met een kenmerkende visuele stijl en over de top humor. Games zoals The Witch and the Hundred Knight en Disgaea. Anderzijds heb je een team dat kleine games maakt als Hotaru no Nikki en Yomawari: Night alone, die schattig ogen, maar extreem morbide blijken eens je begint te spelen. A Rose in the Twilight valt zonder twijfel in de tweede categorie.
In deze Vita-game ontwaakt Rose in een kasteel dat in een overduidelijk slechte staat verkeert. Waarom ze hier ligt en wat er gebeurd is, laat de game in het midden, dat doet er niet toe. Het enige wat ertoe doet is dit moment, dit meisje en het geluid van haar voetstappen die de stilte doorbreken. Het is een extreem minimalistische manier om de sfeer te zetten, maar het werkt. Binnen een paar minuten voel je je al eenzaam.
De reus en de roos
Gelukkig voor Rose blijft ze niet lang alleen. Tijdens haar verkenningstocht door het kasteel stuit ze namelijk op een golem, een stenen gigant met een zekere vorm van bewustzijn, die besluit om het meisje te vergezellen. Pas hierna wordt duidelijk wat A Rose in the Twilight voor een game is. Het is namelijk een puzzel-game die draait om het laten samenwerken van de twee karakters om verschillende obstakels te overwinnen.
De gigant moet het hebben van zijn kracht en duurzaamheid. Hij kan stenen pilaren optillen en plaatsen, Rose over ravijnen gooien en kan niet gedood worden door de gigantische rozendoornen die het kasteel overwoekeren.
Rose is juist extreem kwetsbaar en gaat van vrijwel alles wat je kan bedenken dood. Toch is ze verre van nutteloos. Het meisje werd in het verleden vervloekt door de rozendoornen en heeft nu een gigantische roos uit haar rug groeien. Deze plant vereist echter geen pokon om te groeien, maar mensenbloed.
Over het hoe en waarom hiervan ga ik niets zeggen. Net zoals de rest van de game heeft NIS op het gebied van verhaal gekozen voor een minder is meer-aanpak en heeft het de vertelling ervan beperkt tot enkele flashbacks die je vrij moet spelen en hints die je krijgt door het vinden en lezen van brieven en boeken. Deze kleine stukjes verhaal zijn niet enkel erg open voor interpretatie, maar zijn ook een van de belangrijkste redenen om door te ploegen in de game. Erover uitweiden zou het speelplezier dus bederven.
The bloody truth
Bloed speelt overigens op meerdere manieren een grote rol in A Rose in the Twilight. Alles in dit kasteel zit namelijk vast in de tijd. Stenen hangen in de lucht, platformen en hendels doen niets en schakelaars kunnen niet ingedrukt worden…tot ze in aanraking komen met bloed. Het is daarom aan Rose om met haar roos bloed te absorberen van de gevallen bewoners van het kasteel en besmeurde objecten en deze vervolgens te gebruiken om objecten in beweging te brengen. Dat is echter niet waar het morbide wordt.
Wanneer er geen bloed voorhanden is, is het aan Rose om het zelf aan te leveren. De roos op haar rug maakt haar onsterfelijk, ongeacht hoe verminkt ze raakt, en er zijn daarom momenten waarop het meisje zichzelf ‘van kant’ moet maken om genoeg bloed te krijgen om de grootste objecten te herstellen. En dat gaat gepaard met een gruwelijk audiovisueel spektakel dat bijna pijnlijk is om te zien. Het is op deze momenten dat de game echt schittert en de wanhoop van diens karakter goed tot leven wordt gebracht. Dit soort gebeurtenissen zijn echter schaars. A Rose in the Twilight is immers in de eerste plaats een puzzel-game waarin je deze verschrikkelijk krachten juist in je voordeel moet gebruiken.
Meh
Spijtig genoeg werkt een minder is meer-aanpak niet zo goed als je het doortrekt naar de gameplay. De krachten van Rose en de gigant beperken het type puzzels dat je kunt introduceren enorm, waardoor je al snel door de ene na de andere kamer van de game heen blaast. NIS heeft hun best gedaan om zoveel te variëren met deze krachten en dat leidt tot enkele leuke puzzels die je bijvoorbeeld laten verven met bloed, maar lastig wordt het simpelweg nooit. Dat is niet zo’n probleem in een game waar puzzels slechts een onderdeel zijn, maar in een game die volledig erom draait wil je worden uitgedaagd. En doordat dat niet gebeurt, blijf je als speler onvoldaan achter wanneer je na vier á vijf uur het einde bereikt.
Conclusie
Hoewel A Rose in the Twilight schittert in zijn presentatie, heeft het te weinig om het lijf om het een goede game te noemen. In een puzzel-game wil je als speler worden uitgedaagd, maar dat gebeurd eigenlijk nooit. Hierdoor is A Rose in the Twilight onder de streep een ervaring die vooral teleurstelt en zijn potentie niet waar maakt.