Dit is ergens behoorlijk bijzonder, want deze titel brengt twee dingen samen waar ik mij meer dan eens negatief over uitgelaten heb: time management en roguelite-elementen. Jij bent een avonturier die op het punt staat aan een hopelijk glansrijke carrière te beginnen. Er is echter één probleem. Om dungeons te mogen verkennen, iets waar avonturiers hun brood mee verdienen, moeten ze onderdeel zijn van een party.
Bij gebrek aan keus
Een complete nieuweling gaat doorgaans niet worden binnengehaald in een bestaande groep, waardoor je springt op de kans om een party te vormen met Matilda nadat zij ook alleen bleek. Jullie kennen elkaar nog maar enkele minuten wanneer jullie besluiten samen op te trekken, al krijg je wel rare blikken wanneer je dit laat registreren. Niet enkel van de herbergier, maar alle avonturiers in de gedeelde zaal.
De reden waarom ontdek je de volgende dag. Matilda is niet zomaar een elf, maar een naughty elf. Dit subras werd in het verleden vervloekt, waardoor ze hun natuurlijke magische gaven niet meer konden benutten zoals gewend. Enkel door zichzelf te vernederen met seksuele handelingen, kunnen ze sterker worden en hun magische reserves aanvullen. Gelukkig voor jou is Matilda niet onaantrekkelijk, waardoor haar helpen met dit ‘’probleem’’ verre van een straf is.
Dungeon raiding
De gameplay loop die hieruit voortvloeit, is feitelijk enorm simpel: ga de dungeon in en doorkruis hem. Versla hierbij monsters en verzamel boons en equipment. De boons zijn waar het roguelite-gedeelte om de hoek komt kijken, want die verlies je weer wanneer je de dungeon verlaat. Uitrusting neem je mee, al heb je een kans het kwijt te raken mocht je vallen voor je de onderste vloer hebt bereikt. Keer je heelhuids terug? Dan kun je LP, welke je in de dungeon kunt inzetten om skill checks opnieuw te kunnen doen, gebruiken om Matilda te palen als een bezetene en haar zo sterker te maken. De game haalt hierbij mosterd bij games als Kurage Life en Kaiju Princess en maakt ze deels interactief. Desondanks zie je dat de kwaliteit niet heel hoog ligt en voelt het op momenten meer alsof je naar een flash-titel of gifje zit te kijken.
Waar dit minder stoort, is in de dungeon zelf. Gevechten zijn enorm simpel, met stilstaande character portraits van de vijanden en wat simpele effecten die aanvallen moeten weergeven alsof het Pokémon anno 1995 is, maar het is functioneel en bovendien vermakelijk. De dungeon doorkruisen is oprecht leuk om te doen, vooral als je gaandeweg skills verbeterd en als gevolg daarvan nieuwe (vaak erotische) scènes kunt aanschouwen. Die zijn niet interactief, maar dat is in deze een plus, daar het artwork stilstaand een stuk beter oogt.
Kort maar krachtig
Hoelang je precies bezig zult zijn met Matilda, is lastig in te schatten. De aard van de rogue is immers dat een stukje willekeur soms een wereld van verschil kan maken. Het juiste wapen vroeg scoren, een goede boon vinden en een critical hit of twee kunnen een run maken of breken. Ik voltooide het spel in iets meer dan zes uur, maar gezien ik toen pas op de tiende dag zat van de dertig die de game je geeft, is dat niet waar men op gerekend had toen het spel ontworpen werd. Laten we daarom voor de bovengemiddelde speler die niet heel veel geluk heeft op acht tot tien uur tellen, hetgeen meer dan voldoende is voor een game in deze prijsklasse.
Conclusie:
Hoewel zeker niet revolutionair, is Adventuring with Matilda een degelijke roguelike turn-based RPG met naaktheid als toetje. Zoals bij een echt desert, is dat niet waarvoor je moet komen tafelen, dus als je niets hebt met door menu’s klikken om monsters te verslaan, kun je deze beter overslaan.