Iedereen heeft een droom, een toekomstbeeld of een fantasie waar die aan vastklampt. Die van mij is bijvoorbeeld dat ik ooit samen met mijn vrouw een all expenses paid-trip naar Akihabara mag maken. Voorlopig zal ik het echter moeten doen met Akiba’s Beat, waarin dromen wel uitkomen.
Nu leeft Asahi Tachibana sowieso al de droom. De negentienjarige schoolverlater woont op zichzelf in een appartementje in Akihabara en doet de hele dag enkel waar hij zin in heeft, terwijl zijn ouders opdraaien voor alle onkosten. Zijn rustige leven vol anime en videogames wordt echter door elkaar geschud wanneer hij de wereld om zich heen ziet veranderen.
Is this the real life?
In de wereld van Akiba’s Beat kunnen dromen namelijk tot leven komen, al is dat niet zo poëtisch als dat het klinkt. De wereld die iemand wilt zien kan namelijk, indien aan specifieke voorwaarden wordt voldaan, de vorm krijgen van een delusionscape die de realiteit aantast. Om spoilers te voorkomen zal ik nadere uitleg over deze delusionscapes beperken tot de eerste dungeon: de audio delusionscape.
Als gevolg van deze delusionscape verandert Akihabara langzaam in het mekka voor audioapparatuur dat het decennia geleden was, hetgeen verstrekkende gevolgen met zich mee brengt. Anime- en game-fans die de winkels kwamen bezoeken hebben dan namelijk niets meer te zoeken in Akihabara, waardoor een hoop levens indirect veranderen. In de hedendaagse wereld is iedereen immers met elkaar verbonden dankzij het internet en met name social media.
Het audiothema van de eerste delusionscape is overigens niet moeilijk te raden. Niet enkel is de toegang van deze delusionscape omringt door speakers, maar ook de dungeon zelf heeft duidelijke thematische invloeden verwerkt in zijn aankleding en vijanden, een trend die doorgetrokken wordt naar elke hierop volgende dungeon die je mag verkennen.
Is this just fantasy?
En daarmee komt het eerste pijnpunt van Akiba’s Beat al aan bod: repetitiviteit. Elke dungeon in de game is feitelijk hetzelfde. De achtergrond van de wereld en de textures van de paden die je bewandeldt veranderen van delusionscape tot delusionscape, maar dat kan niet verbloemen dat er buiten de puzzels die zo nu en dan langskomen om maar weinig verschil tussen zit. Dat gevoel wordt bovendien verder versterkt door het feit dat het aantal verschillende vijanden in de game op twee handen te tellen is. Ook hier geldt dat ze in elke omgeving van een ander likje verf zijn voorzien, maar daar prikt iedereen met tenminste één redelijk werkend oog zo doorheen.
Dat alle dungeons in een game op eenzelfde wijze spelen kun je natuurlijk verwachten en kun je ontwikkelaar Acquire dus maar moeilijk kwalijk nemen. Wat echter niet helpt is dat je elk van deze dungeons een minimum van drie keer zult moeten bezoeken, waarbij je telkens meerdere vloeren moet doorrennen om het plot te kunnen vorderen. En dat probleem doet zich ook voor in de echte wereld.
Tussen het verkennen van delusionscapes door spendeer je namelijk tijd in Akiba (een afkorting voor Akihabara), waar je niets anders doet dan van marker naar marker rennen om de volgende dialoog te triggeren. Ik had met alle liefde het animeparadijs in Akiba’s Beat verkend, maar helaas is de overworld op sterven na dood. NPC’s lopen als gekleurde models rond en voegen niets toe aan het verhaal, terwijl de enige plekken die je kunt bezoeken winkels zijn die gear verkopen om je overlevingskansen in de delusionscapes te verbeteren.
Caught in a landslide
De combat van Akiba’s Beat mag gerust de kern van de game genoemd worden en dus heeft Acquire zijn best gedaan om dat boeiend te houden. Zoals het een JRPG betaamt, wordt een aanvaring met vijanden uitgevochten in een afgesloten dimensie, maar in deze game wordt niet gekozen voor een turn-based gevechtssysteem. In plaats daarvan krijgen we real-time combat die nog het meeste doet denken aan games als Tekken en Dead or Alive.
Door de □-knop te combineren met de linkeranaloge stick kan jouw karakter verschillende aanvallen uitvoeren lijken op de high, middle en low attacks van de meeste fightinggames en die op een soortgelijke manier functioneren. Doe hetzelfde met de X-knop en Asahi schudt een van zijn skills uit zijn mouw, terwijl de O-knop je laat blokkeren en ontwijken.
Het gevechtssysteem eist enige gewenning, maar heeft veel meer met jouw vaardigheid als speler te maken dan bij de meeste JRPG’s het geval is, waardoor grinden nooit een vereiste is. Sterker nog, als je de aanvalspatronen van een vijand herkent zal je zelfs geen schade meer oplopen als je goed oplet. Helaas duurt het door het geringe aantal verschillende vijanden nooit lang voor je ze allemaal kent, waardoor je al snel in een sleur terecht komt. Het gebruiken van de imagine gauge, die je een muzikale boost geeft, brengt zo nu en dan schot in de zaak, maar breekt die routine spijtig genoeg niet.
No escape from reality
Combat mag dan wel de kern van Akiba’s Beat zijn, maar het verhaal speelt een bijna net zo belangrijke rol. Veel gebruikelijke karakterclichés die fans van Japanse games adoreren, zoals een onee-chan-typje, het tsundere-grietje en de irritante mascotte, zijn terug te vinden in Akiba’s Beat, maar de uitwerking ervan laat zeer te wensen over. Pakweg de helft van de karakters in de main cast is niet boeiend of diepgaand genoeg om memorabel te blijven, waardoor lange stukken verhaal eerder voelen als tijdsverspilling dan als een beloning omdat je weer een dungeon hebt voltooid. De karakters hebben hier echter niet alleen schuld aan. Het overkoepelende verhaal dat Akiba’s Beat vertelt is namelijk ook niet erg sterk.
De delusionscapes die de werkelijkheid aantasten lopen over van de mogelijkheden, iets waar Acquire op enkele momenten ook dankbaar gebruik van maakt. Deze momenten zijn zonder twijfel de momenten waarop de schrijvers achter Akiba’s Beat laten zien wat ze in huis hebben. Helaas zijn ze echter ook sporadisch en staan ze in schril contrast met de rest van het verhaal dat, met name richting het einde, veel te lang van stof wordt. De twintig uur die je nodig hebt voor het hoofdverhaal zijn er dan ook pakweg vijf teveel.
Conclusie
Acquire verdient een pluim omdat ze het lef hebben om iets anders te proberen met Akiba’s Beat. Het gevechtssysteem is mijlenver verwijderd van de standaard turn-based combat waar JRPG’s om bekend staan, maar heeft nog flink wat polijst nodig om te kunnen schitteren. Eigenlijk geldt dat voor de volledige game, die ondanks enkele sterke momenten toch vooral goedkoop en repetitief aanvoelt. Laat dat je er echter niet van weerhouden om de game over enkele maanden uit een budgetbak te vissen.