Het originele Alan Wake is voor mij persoonlijk altijd een zwaar ondergewaardeerd pareltje geweest. Het was één van de eerste spellen die ik speelde die echt indruk op me maakte wat plot betrof, en daar tevens nog als alleraardigst extraatje een top-notch gameplay aan toevoegde. De sfeer was heerlijk duister en beklemmend, de spelwereld was intrigerend en mysterieus en de held van het spel, Alan Wake zelve, was naast een stoere kerel die altijd wel een woordje klaar had, ook een diepgaand personage dat zich niet zo één, twee, drie blootgaf. Maar ondanks de liefde die ik voor Alan Wake ben gaan koesteren, heb ik altijd gehoopt dat Microsoft de naam verder met rust zou laten. Tenzij ze met een echt goed plan voor een degelijk vervolg op de proppen zouden komen, hoefde ik van een vervolg niets te weten. En gelukkig voor mij zijn ze tot nu toe niet met een volwaardig vervolg gekomen. Wat ze echter wel op wisten te trommelen, was een Xbox Live Arcade-game dat de naam van de serie droeg; Alan Wake’s American Nightmare.
Alan Wake’s American Nightmare is geen direct vervolg op het origineel. Het is ook geen prequel, noch een spin-off, kopie of iets in die richting. Een volwaardig spel is het wel, want het vertelt haar eigen verhaal zonder direct te refereren naar gebeurtenissen uit het origineel, wat het spel dan ook prima speelbaar maakt voor hen die zich nog niet aan Alan Wake gewaagd hebben. In feite is Alan Wake’s American Nightmare een versimpelde en verkorte versie van Alan Wake. De speler bestuurt wederom Alan Wake, een schrijver die in een horror-droomwereld terechtkomt die gebaseerd is op de door hemzelf geschreven fictie. Mocht je ooit het boek de Griezelbus van Paul van Loon gelezen hebben, dan kan ik verklappen dat het veel hiervan wegheeft; Alan Wake kan enkel uit de droomwereld ontsnappen door gebeurtenissen zo te buigen dat ze identiek zijn aan zijn eigen verhaal.
Om dit te doen moet Alan Wake een gebied doortrekken, waar hij verscheidene scènes aan zijn fictie koppelt. Onderweg zal hij echter continu onderbroken worden door zijn kwaadaardig alter-ego en diens schaduwmonsters. Om deze te bestrijden gebruikt Alan Wake, naast de gebruikelijke machinegeweren en pistolen, licht. Ten allen tijde draag je een zaklamp bij je, want elke vijand die je pad zal kruizen zal beschermt zijn door een soort duisternis-schild dat enkel door een lichtbundel uit jou zaklamp gebroken zal kunnen worden. Het combineren van licht en vuurwapens is wederom zeer geslaagd; veel verandering tegenover het originele Alan Wake is er niet te bekennen maar desalniettemin werkt de gameplay doeltreffend. Een knop voor richten, een knop voor schieten, een knop voor flashbangs en flares en dat is het. Misschien wat simplistisch allemaal maar voor een Arcade-game kan dit wat mij betreft door de beugel.
Wat echter niet door de beugel gaat, is het verhaal. Of meer, de manier waarop dit overgebracht wordt. Het spel kent drie verschillende omgevingen die je elk drie keer overnieuw zult moeten bezoeken om daar drie keer haast exact dezelfde handelingen uit te voeren om drie keer exact hetzelfde te zien gebeuren. Misschien was er een gigantisch gebrek aan inspiratie, misschien was er te weinig ruimte over op het spelbestand of misschien waren ze daar bij de ontwikkelaar gewoon gigantisch lui, dat weet ik niet. Maar het herbezoeken wordt op den duur in ieder geval erg saai. Een stel details veranderen wel; zo zul je steeds nieuwe vijanden tegenkomen en zullen de personages je steeds iets andere behandelen, maar dit is simpelweg niet genoeg om mijn interesse te houden. Alan Wake staat bekend om haar prachtige verhaalvertelling doormiddel van een serie-achtig concept; Alan Wake’s American Nightmare gooit dit weg en dumpt simpelweg een zwak verhaal met absurd veel repetitie.
Hierbij komt ook nog is het feit dat de verhaalverteller niet langer Alan Wake is, maar de één of andere stem die we nog nooit eerder hebben gehoord. Deze stem, die doormiddel van een hoop moeilijke woorden en een donkere manier van vertellen indruk probeert te maken, faalde in mijn ogen compleet. Ik kan niet begrijpen waarom ze niet gewoon Alan Wake’s stem opnieuw gebruikten om de rol van verhaalverteller in te nemen, want deze stem bewijst in het spel namelijk gewoon weer zijn kracht. Voice-acting afkomstig van Alan Wake en bijpersonages is sterk, heel sterk zelfs, maar komt veel te weinig voor omdat de verteller er zonodig om de twee minuten doorheen moet gaan zitten blèren. Zonde.
Op grafisch vlak doet het spel het dan weer wel goed. Voor zo’n anderhalve gigabyte aan ingenomen schijfruimte mag dit natuurlijk ook wel. Omgevingen zien er gelikt en realistisch uit, en meermaals hebben de uiterst lugubere uiterlijken van de vijanden die het spel kent mij ruw laten schrikken. In een spel als deze, waarin licht en duisternis centraal staan, zijn de lichteffecten ook van adequate kwaliteit, of het nou om de rode gloed van een flare of de lichtstraal uit Wake’s zaklamp gaat. Qua geluid, voice-acting even daargelaten, doet het spel wat het moet doen, zonder teleur te stellen maar ook zonder indruk te maken. Soms mistte ik wel een lekker beklemmend achtergronddeuntje, want meer dan een stuk of drie rock-liedjes kent het spel niet.
Conclusie
Alan Wake’s American Nightmare is voor het schamele bedrag dat ze je zal kosten het kopen zeker waard, mits je je over de repetitieve levels en de uiterst storende verteller heen kan zetten. Is dit het geval, dan blijft er voor jou een zeer vermakelijk spel over dat een simplistische doch doeltreffende gameplay kent, een over het algemeen degelijke voice-acting en soundtrack heeft en een lekker beklemmend sfeertje neerzet. Lang zal het spel je niet duren en op een tweede playthrough van een game als deze zitten waarschijnlijk enkel de keiharde fans te wachten, maar toch blijft het spel in mijn ogen een kans waard.