Een dergelijk scenario is natuurlijk niet uniek, vooral in Azië, maar er komt een moment dat elk kind zich afzet van zijn ouders. En in het geval van Haruto Toga is dat moment nu aangebroken. Onder het mom van dat hij de grote stad zat is, overtuigt hij zijn ouders ervan om hem in te laten trekken bij verre familie op het platteland. In werkelijkheid probeert hij echter een stuk van zijn jeugd terug te krijgen, beginnend met een vriendin.
Wat een dag
Zijn eerste dag in zijn nieuwe omgeving is al direct een vuurdoop. Hij ziet nadat hij uit de bus stapt een jonge vrouw in de zee springen, waarbij zijn stadse brein direct aan zelfmoord denkt. In werkelijkheid ging ze zwemmen en kan zij hem nota bene daarna uit het water trekken na zijn mislukte reddingspoging.
De rest van zijn dag heeft eveneens een waterthema. Nadat hij nat ging aan de zee, raakt hij verdwaalt als hij richting zijn nieuwe woning wandelt. In de bossen stuit hij op een halfnaakte schoonheid die aan het baden is in een meer en hem de weg wijst. Zo komt hij uiteindelijk bij een bushalte, waar hij moet schuilen voor een stortbui. Daar is hij niet uniek in, want een doorweekte jongedame zoekt eveneens droogte op en kan zijn starende blik richting haar doorzichtige witte blouse niet waarderen. Helaas zal ze daarmee moeten leren leven, daar ze al snel ontdekt dat ze huisgenoten gaan worden.
Slice of Life
De vier á vijf uur die volgen op deze introductie, zijn gereserveerd voor de common route die niet enkel deze drie dames terugbrengt, maar ook andere karakters introduceert. Geen liefdesinteresses overigens, meer de ouders van sommige meisjes, klasgenoten en mannelijke vrienden. Ze hebben geen enorme impact op het geheel, maar zijn vooral bedoeld als plot devices die bepaalde gebeurtenissen in gang kunnen zetten of komische noten. Vooral de moeder van Kazuha, het meisje waarmee je nu onder één dak leeft, vond ik oprecht hilarisch door hoe opgetogen ze was en hoe ze niet onder stoelen of banken steekt hoe ze hoopt dat jij je over haar ‘’hopeloze’’ dochter wilt ontfermen.
Voor de verdere rest, is de common route niet veel om over naar huis te schrijven. Door zijn insteek als een slice of life-verhaal kabbelt het veelal een beetje voort met hier en daar een activiteit ter variatie. Grote conflicten of impactvolle gebeurtenissen zijn er echter niet, waardoor de humor het geheel moet dragen. Helaas mist die net zo vaak het doel als dat het raak schiet, waardoor ik niet echt kan zeggen dat dit gelukt is.
Romantrio
Eens de vijf uur gepasseerd zijn, gaat de game aan de hand van jouw keuzes over in een van de drie character routes. Je hebt hierbij keuze uit Kogane, het meisje dat in de zee dook, en jouw junior op school. Ze is hyperactief, vrolijk en heeft een chaotisch gevoel voor humor, maar toont nogal overdreven openlijk affectie voor onze hoofdpersoon.
Optie twee is Yashiro, de shrine maiden die je in het meer zag baden. Ze lijkt op het eerste geval een nogal droog karakter, echter heeft ze een ondeugende kant aan zich. Verder is ze vooral slecht met het lezen van een ruimte, waardoor ze altijd op haar eigen tempo gaat.
De afsluiter is dan natuurlijk Kazuha, wiens woonsituatie een relatie al complex zou maken, maar wiens persoonlijkheid een veel groter obstakel vormt. Ze heeft een hoop misplaatste trots waar ze zich aan vastklampt, met als gevolg dat ze heel snel in verlegenheid is gebracht, op haar teentjes is getrapt of dwarsligt om niets. Ze valt in het typische tsundere stereotype, al dat duurt niet lang eens de character route begint. Zelfs dan blijft ze echter oprecht vermoeiend om mee te dealen, waardoor ik haar moeders zorgen goed kan begrijpen.
Een geheel
Het leuke aan een game als deze, is ontdekken wat er schuilgaat onder deze karakters en hun verschillende verhalen te beleven. Niet in AMANATSU. Hun verhalen lijken heel erg op elkaar en hun character development is bijzonder minimaal. Er is geen obstakel om te overwinnen of hobbel in de relatie om te nemen, iets waar een van de karakters zich ironisch genoeg zelfs over uitspreekt in haar character route. An sich is dit geen probleem, immers is dit zoals gezegd een slice of life-opzet, waarbij de spannendste dingen doorgaans zoiets als een strandbezoek of festival zijn, beide thema’s in deze titel. Dus wat is dan mijn probleem met deze titel?
Mijn probleem is dat de vulling tussen de momenten nogal overeenkomstig is tussen de karakters. Alle drie hebben ze seks op het strand, op een dubieuze plek of twee buiten en proberen fellatio en paizuri. Ze kramen allemaal dezelfde sweet nothings uit, zowel tijdens seks als daarbuiten, en als de relatie bekend is en de vriendengroep bijeen komt, vervalt het iedere keer in rare rollenspellen waarvan ik niet kan begrijpen dat iemand ze een goed idee vond.
Over die seks gesproken, ook daar was ik teleurgesteld. Alle karakters met een portret in AMANATSU, zijn geanimeerd. Als ze praten beweegt hun mond, ze knipperen hun ogen, krijgen een blos et cetera. Maar de seksscènes? Still images. Ik heb er niet iets op tegen, maar juist op een game die het rustig aan doet, zou je denken dat de ‘’hoogtepunten’’ wat extra diepgang zouden krijgen. Nu voelen die al net zo flets als de rest van het spel.
Conclusie:
Ondanks dat de game visueel best aantrekkelijk is, vooral buiten seksscènes om opvallend genoeg, is het tevens een nogal wisselvallige ervaring. De humor is soms in de roos, maar schiet ook vaak compleet mis. Combineer dit met character routes die nogal same-y voelen en de rare rollenspellen die ik kon missen als kiespijn en een matige voldoende is het maximale wat ik kan geven. Vergeet overigens niet om naar Johren te gaan als je de game op Steam koopt, want zoals gewend zijn van Shiravune, moet je de censuur zelf van de game afhalen.