VHS is altijd al een mysterieus medium geweest. Opeens waren films en series voor iedereen binnen handbereik voor een betaalbare prijs. Je hoefde niet meer per se naar de bioscoop of moest wachten tot hij op de kabel kwam. Ook kreeg je de fantastische mogelijkheid om favoriete programma’s op te nemen.
Maar zo’n analoge cassette heeft ook iets sinisters. Ik heb recentelijk Blair Witch Project op VHS tape gezien. De film is zoveel enger als je hem ziet op het medium waar hij op is opgenomen. De reden is heel eenvoudig. VHS is een tape en na verloop van tijd slijt de tape een beetje. Je krijgt al snel krakende geluiden en hier en daar wat verstoring in het beeld. Verder is de kwaliteit niet geweldig. Doordat het analoog is, is het ook niet slecht: hij geeft simpelweg door wat hij krijgt en daar moet de televisie het mee doen. Televisies weten er wel raad mee, maar het is interessant om te zien.
Amanda is boos
Als eerste wil ik graag aangeven dat ik in spoiler-gebied moet komen voor het eerste deel. Dus als je het eerste deel niet hebt gespeeld, raad ik aan dit eerst te doen, want het einde van het eerste deel en het begin van het tweede deel volgt elkaar heel snel op en ik kom er niet omheen dat ik een spoiler moet geven.
Het tweede deel begint op de zolder waar je in het eerste deel bent geëindigd. Een mysterieuze vrouw met masker springt door het raam om je te redden. In plaats van dat ze je in veiligheid brengt, gaat ze naar een bibliotheek, waar jij uit moet zoeken wat er precies aan de hand is met de VHS-tapes van Amanda the Adventurer. Er lijken nog meer tapes te zijn van de kinderserie en die ontrafelen meer over het mysterie die deze vervloekte tapes met zich meebrengen.
Je begint in de bibliotheek en doet dit met een knal. De puzzel was zo eenvoudig dat ik er ruim een uur over heb gedaan, voordat ik erachter kwam dat er überhaupt een puzzel was. Wie de laatste maandelijkse vraag op GameQuarter heeft gelezen, waar Sil vraagt welk genre je het liefst ziet verdwijnen, was mijn antwoord: puzzelgames. Ik ben er simpelweg niet goed in. Amanda the Adventurer heeft alles uit mij gezogen wat creativiteit met het oplossen van puzzels betreft. Ik heb het heel moeilijk gehad en eindig met een enorm minderwaardigheidscomplex. Ik kom later terug waarom precies, want het waren niet alleen de moeilijke puzzels.
Na de eerste puzzel wordt je beloond met de eerste tape. Na meer dan een jaar is het de eerste keer dat ik de ‘gezellige’ Amanda weer zie en ze is meteen in vorm. Het is direct het venijnige, arrogante en vervelende meisje dat ze in het eerste deel werd. Ze kan heel naar uit de hoek komen en dat maakt het geweldig.
Na de videotape moet je weer een eeuwigheid gaan zoeken naar wat eigenlijk de puzzel is en zodra je dat weet, moet je hem oplossen en wordt je beloond met een volgende tape. Dit is eigenlijk de game in een notendop. Je moet zoeken naar wat de puzzel is, daarna moet je hem oplossen en krijg je een tape die je verder in het verhaal brengt.
Het verhaal is geweldig. Ik heb psychische pijn geleden voor de game en, toegegeven, ik heb hulp gezocht. Het verhaal is echter wel echt iets wat de moeite waard is. Er zitten briljante jumpscares in en er waren momenten dat ik me werkelijk ongemakkelijk begon te voelen. Ter vergelijking: Alan Wake 2, Silent Hill 2 en Resident Evil 2, 3 en 4 kregen niet voor elkaar wat deze kleine, korte game wel doet.
Die verdomde puzzels
Wat een cijfer had deze game gekregen als de puzzels iets vergeeflijker waren? Ik wist bij het begin dat er puzzels zouden zijn en dat ze moeilijk waren was te verwachten. Mijn probleem zit hem in de stap ervoor. Ik zou het wel fijn vinden iets van een hint te krijgen waar de puzzel is en wat ik dan moet doen. Het was mij volstrekt onduidelijk in veel gevallen.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik bij de hulp direct mezelf enorm dom voelde, want het lag er misschien hier en daar toch wel dik op, maar iets van hulp vanuit de game was enigszins fijn geweest.
Aan de andere kant is het juist de magie van dit soort games dat je niet om de haverklap een hint kunt opvragen die je vertelt waar je heen moet gaan. Ik denk dat echte puzzelaars met een neusje voor horror absoluut gaan genieten van deze game. Voor hen zal de moeilijkheid van deze puzzels meer een uitdaging zijn om, dan de wanhoopspoging iets te vinden die het voor mij was.
Graphics hoeven echt niet top te zijn
Wat Amanda the Adventurer 2 voor mij echt bewijst, is dat je met grafisch beperkte middelen misschien wel een betere horrorgame kunt maken, dan dat je alles uit de kast probeert te halen.
De ontwikkelaars geven denk ik heel opzettelijk het gevoel dat zij juist niet hun best hebben gedaan de game er mooi uit te laten zien. Het kleurgebruik is vrij minimalistisch en dat maakt de game vrij effectief. Horror games hebben vaak juist een tekort aan kleur, maar de paar kleuren die de game heeft, zijn heel flets en de ouderwetse kinderlijkheid spat ervan af.
Het geluid is ook top. De enige muziek die je hoort, is van de filmpjes van Amanda en dat zijn heel irritant vrolijke filmpjes. Verder is er hier en daar wat geklop in de achtergrond en hoor je de luchtstroming door de bibliotheek. Dat maakt het alleen maar onheilspellender. Ik ga geen jumpscares spoileren, maar deze game heeft de beste jumpscare die ik misschien wel ooit heb gehad in een game en op dat moment is er geen enkel geluid.
Conclusie:
Amanda the Adventurer 2 is een aparte horror game. Hoewel hij kinderlijk overkomt, is hij het niet. Hij is vrij macaber en de puzzels zijn bijzonder ontoegankelijk. Ben jij een puzzelfan die van horror games houdt? Dan is deze game zeker wat voor jou. Wel één tip: speel eerst het eerste deel, want anders mis je de helft van het verhaal.