Inspiratie is echter slechts inspiratie en Aoi Tori vertelt dan ook niet het verhaal van twee kinderen die op vogeljacht gaan. In plaats daarvan vertelt het over een jonge priester die als baby werd achtergelaten op een school voor vrouwen. Al van jongs af aan was duidelijk dat hij bijzonder was, daar mensen die hem aanraakten een gevoel van gelukzaligheid over zich afriepen. Nu is hij ouder en gebruikt hij die kracht om de studentes te helpen, al blijft het vaak niet bij een knuffel…
Hou de koptelefoon bij de hand
De game opent hierdoor direct met een seksscène, die mij in de eerste paar minuten twee dingen leerde over het spel. Allereerst is het artwork absoluut verbluffend. Ik speel een hoop games met een anime-stijl, zowel eroge als normaal, maar zelden zag ik artwork met zoveel details als in Aoi Tori, vóóral tijdens de seksscènes. Elke druppel zweet wordt getekend en ik heb in biologieboeken doorsnedes gezien van het vrouwelijke geslachtsdeel die minder gedetailleerd waren dan wat deze game je voorschotelt.
Dit oog voor detail trekt door naar de daadwerkelijke seksscènes. Nu mijn aantal voltooide eroge de honderd nadert, weet ik doorgaans wat te verwachten qua lengte en inhoud. Purple Software blaast dat echter allemaal uit het water met intieme scènes die niet zouden misstaan in de meest zoetsappige erotische roman voor eenzame huisvrouwen en welke ruimschoots de tijd nemen voor de niet fysieke aspecten van intimiteit, zodat seks ook echt de liefde bedrijven wordt. Met Kunado Chronicles en Criminal Border wist Purple mij al geweldige games voor te schotelen en Aoi Tori bewijst dat dit geen toevalstreffers waren.
Normaliter bewaar ik mijn indrukken betreffende de seksuele aspecten van een eroge tot het eind van de review. Ik speel dit genre omdat mijn beleving is dat games die het bevatten vaak een wat meer volwassen toon hebben die ik enorm kan waarderen. Tegelijkertijd past het ook bij de games zelf, die het vaak gebruiken als een soort einddoel van de character routes. Niet in Aoi Tori. Seks is onlosmakelijk verbonden met onze hoofdpersoon, hetgeen dan ook deels reden is dat Aoi Tori op het moment van schrijven niet op Steam te vinden is, maar enkel op websites als JAST, Kagura Games, MangaGamer en Denpasoft. De gebruikelijke route van een gecensureerde versie die optioneel kan worden hersteld, zou namelijk niet werken bij dit verhaal.
Welk verhaal?
Het verhaal in kwestie draait om Shiratori Ritsu, de priester waar we het al even over hadden. Al jarenlang gebruikt hij zijn krachten om zijn medemens te helpen, ongeacht hoe hij zichzelf daarbij voelt. Ooit, in een ver verleden, probeerde hij echter afstand te nemen van zijn krachten. Om even normaal te zijn. Het meisje dat hij toen afwees, nam haar eigen leven en liet hem als gevolg achter met een trauma dat zijn persoonlijkheid vervormd heeft. Ritsu was altijd al een persoon die graag wilde helpen, maar na deze gebeurtenis doet hij dit zelfs ten koste van zichzelf, waardoor zijn leven bij aanvang van het spel alle kleur verloren lijkt; dobberend op de stroming, zonder de behoefte om ertegen in te zwemmen of zelfs maar de kant te bereiken.
Dat niemand zo echt zijn leven kan leven, wordt bewezen eens enkele ongebruikelijke gebeurtenissen elkaar in rap tempo beginnen op te volgen. Ritsu voelt zich oprecht aangetrokken tot Umino Akari, een van de meisjes die naar hem toe kwam voor hulp, hetgeen misschien slechts een kwestie van tijd zou zijn, maar hetzelfde kan niet worden gezegd van het telefoontje dat hij enkele uren later ontvangt. Aan de andere kant van de lijn hoort hij de stem van het meisje dat hij niet kon redden, voordat ze zich onthuld als een duivel die haar stemgeluid imiteert. Een duivel die beweert dat Ritsu een uitverkoren messiah is van de demonen. Een soort kwaadaardige tegenhanger van Christus, bedoeld om het eind van het tijdperk van de mens in te luiden.
Alsof dit nog niet genoeg is, treft hij thuis een bezoeker aan. Een vampier die honderd jaar geleden op zijn adres woonde en er is gekomen om te sterven nu ze eindeloosheid moe is geworden. Hij slaagt erin haar zelfmoord af te wenden, om direct met nóg twee curveballs geraakt te worden: een tweelingzus en een jonge vrouw die hem in een ver verleden misbruikt heeft.
Doom en gloom
Met deze vier vrouwen, is de cast van Aoi Tori verzameld. En met een groep als deze, kun je er zeker van zijn dat het niet een standaard boys-meet-girl-formule gaat volgen. Akari mag dan wel relatief normaal zijn, maar de combinatie van een vampier, lang verloren zus die bovendien jouw krachten deelt en een lerares die je beter kent dan je zou moeten willen, vereisen meer tijd dan we normaliter gewend zijn van dit soort games. Purple Soft begrijpt dit gelukkig en heeft daarom een relatief forse common route om elk karakter de ruimte te geven, al is het zeker geen Mashiroiro Symphony op dat gebied. Tegelijkertijd is het ook echt dat: een manier om characters op te zetten, zonder ze écht uit te diepen. Wat dat betreft wordt namelijk wel de gebruikelijke formule gevolgd en wordt dit gedelegeerd richting de character routes.
Deze character routes gaan we voor de verandering niet individueel aanhalen. Niet enkel hebben we de belangrijkste aspecten van de heldinnen reeds benoemd, maar door hoe de game is opgezet, zijn deze ook minder belangrijk dan normaal. In de meeste erotische visual novels, vooral die zich focussen op romantiek, wordt jouw gekozen heldin echt de hoofdpersoon van haar route, alsof de liefde van haar Romeo haar heeft verheven tot Juliet. Niet in Aoi Tori. Deze game is de reis van Ritsu en zijn gevecht met zijn onfortuinlijke lot. Ja er zit een liefdesaspect in, maar met duidelijke inspiratie van Shakespeare, de Bijbel en natuurlijk ons Belgische boek, is het veel meer een ode aan de vluchtigheid van het leven en de kracht van de mens. De character routes zijn zelfs niet volledig losstaand van elkaar, al moet je de game echt spelen om te ontdekken hoe dat precies in elkaar zit.
Vallen voor de finish
Deze op meerdere fronten ongebruikelijke aanpak zorgde ervoor dat ik op meerdere fronten aangenaam verrast werd door Aoi Tori. Het was qua leesvoer niet het sterkste wat ik ervaren heb, maar voor een game met een sterk erotische ondertoon gaat het bijzonder diep zonder pretentieus te worden. Ik was na het voltooien van de true route dan ook helemaal paraat om het hoogste cijfer te geven dat ik tot nu toe aan een Purple Soft-titel heb gegeven, met de kanttekening dat de vertaling op momenten wat slordig is. Maar toen was daar uit niets de epiloog en moest ik het cijfer bijstellen.
Daar ik natuurlijk niet de game wil bederven voor potentiële kopers, kan ik niet inhoudelijk ingaan op deze true route en epiloog. Vergeef me daarom op voorhand voor hoe vaag ik het moet houden. Ik moet het namelijk wel écht vermelden, daar het voor mij voelde als een uitvlucht. Het einde van de true route was pijnlijk en hoewel je het aan ziet komen, hoop je stiekem dat het anders gaat zijn. Dit gevoel van een bitterzoet einde is wat dingen als Shakespeare juist zo iconisch maakt en was een perfecte afsluiting voor de thematiek van Aoi Tori. Dat de epiloog dit feitelijk ongedaan maakt, komt over als dat men bang was dat dit einde niet goed zou vallen, vooral omdat het nieuwe problemen creëert, maar wat mij betreft hadden de 26 uur die ik nodig had om de credits te zien, een kleine twee uur korter moeten zijn.
Conclusie:
Aoi Tori laat me achter met een nogal vieze nasmaak. De prachtige art, lange common route en character routes die afwijken van de gekende structuur vielen enorm in de smaak en werkten naar een einde toe dat me ongetwijfeld nog heel lang bij was gebleven. Maar toen kwam daar de epiloog die een hele hoop impact daarvan wegnam en de game effectief in zijn geheel naar onder haalt.