Toen men na drie delen van Gothic het besluit nam om een andere studio op het vierde deel te zetten, zat daar vast een reden achter. Mogelijk dat men bang was voor een gebrek aan creativiteit na drie delen in dezelfde studio, vonden ze het gewoon tijd voor een frisse wind of dachten ze dat het Duitse Spellbound de serie naar een hoger niveau kon tillen. Viel dat even tegen.
Als eerste indrukken blijvend waren had Arcania: Gothic 4 - The Complete Tale gelijk met een RPG -award naar huis kunnen wandelen. De introductie video, die ons leert over een koning die zijn verstand verloren is en daarom alles en iedereen aanvalt, ziet er op sommige vlakken erg indrukwekkend uit. Je zult als speler niet eens willen knipperen om maar geen seconde te missen. Maar dan start de game.
Weg zijn de prachtige graphics en hallo onrealistische gezichtsanimaties en bijpassende bewegingen. Toegegeven, Arcania is niet zo’n lelijke game. als maar niet te dichtbij komt of met karakters aan het praten bent. Gelukkig dat tegen de tijd dat het gesprek afgelopen is de textures meestal pas net geladen zijn en je het grootste gedeelte gewoon tegen kale 3D-models aan hebt mogen kijken. Het zegt genoeg dat ik dit het liefste als pluspunt zou willen rekenen.
Nog erger dan de aanblik van de gesprekken is het effectief voeren ervan. De dialogen zijn als diarree, het spettert maar een beetje vooruit zonder een hard stukje erin. Eigenlijk kan 90% van de gesprekken als volgt worden beschreven: ik wil object X, dan haal ik voor jou object Y en ontmoeten we elkaar op plek Z. Het is het genre eigen, geen RPG zonder fetch quests. Maar wanneer zelfs het karakter waar je mee speelt sarcastische opmerkingen maakt over het gebrek aan variatie en diepgang, dan gaat er ergens iets drastisch fout.
Arcania was waarschijnlijk beter uit de verf gekomen als dungeon crawler in plaats van RPG. Wanneer je namelijk niet naar kale gezichten luistert, zit je meestal in een of andere grot of op een vlakte die overspoelt wordt door vijandig gespuis. Door het spammen op drie knoppen (melee, ranged, magic) en het looten van lichamen valt er nog enigszins vertier uit deze game te halen. Met wat meer gevechtsanimaties en meer vijanden had het zo een redelijke Diablo-kloon kunnen worden. Het had dan zelfs met het ondermaatse achtergrondverhaaltje — vrouw vermoord, wraak, blijkt uitverkoren held — weg kunnen komen.
Helaas heeft het geen zin om te speculeren over wat Arcania had kunnen zijn, maar kijken we liever naar wat het is. En wat het is, is een game wiens toevoeging in het huidige aanbod aan games net zo nuttig is als het nog altijd ongebruikte craftingssysteem wat er in zit. De vijftig cent die je in principe per uur betaalt als je de game rustig doorspeelt is het dan ook nauwelijks waard.
Conclusie
Alleen doorgewinterde RPG-spelers die broodnodig iets willen hebben om te spelen, beginnende RPG-spelers die een echte basic-RPG op de console willen of iemand die bagger verzamelt mag eigenlijk een aankoop van Arcania in overweging nemen. Met name Gothic-fans kunnen het beste met een grote boog hier omheen lopen, om zo niet te zien wat voor gedrocht hun franchise nu heeft voortgebracht.