Wat is het ergste wat een toerist in Azië kan overkomen? In Army of Two: The 40th Day is dat geen tsunami, aardbeving of overstroming, wel een huurlingenorganisatie die Shanghai binnen enkele uren met de grond gelijk maakt. Gelukkig is dit voor het breedgeschouderde duo Tyson Rios en Elliot Salem juist een uitgelezen kans om van de chaos te profiteren en er van door te gaan met een grote smak geld.
Tenminste, dat was het plan. Het vervolg op de eerste Army of Two uit 2008 begint met een rustig introductielevel, maar loopt al snel uit tot een waar schietfestijn waarin Rios en Salem alles op alles moeten zetten om heelhuids de ineengestorte metropool te kunnen verlaten. Vervolgens krijg je al vrij snel de eerste morele keuze te verwerken. The 40th Day bevat een aantal momenten waarop je moet kiezen tussen een goede of een slechte optie, waarbij de uitkomst consequenties zou moeten hebben voor het verdere verloop van de game.
Zou moeten, want om nou te zeggen dat deze keuzes bijdragen aan een diepere verhaallijn en grote veranderingen in de gameplay gaat ons een beetje te ver. Dat dit laatste nauwelijks het geval is (bepaalde beslissingen leveren slechts enkel wat cash of nieuwe wapens op), is begrijpelijk, maar dat de uitkomst totaal inspiratieloos, onbelangrijk en dus ook overbodig is voor het verhaal, kunnen we niet door de vingers zien. Het einde spant hierin duidelijk de kroon en lijkt bovendien zomaar weggelopen uit het gemiddelde script van een Indische low budget actiefilm. En dat is jammer, want goed doordachte ‘morality moments’ hadden uiteindelijk het vrijwel afwezige hoofdverhaal nog enigszins kunnen redden.
Of dat veel had uitgemaakt is een ander verhaal. De helft van de dialogen is namelijk gewoonweg niet te verstaan. En dat ligt niet aan de zware stem van Rios of aan onze Engelse taalvaardigheid, maar vooral aan het feit dat de rest van het geluid in vergelijking met het stemmenwerk een paar volumes hoger staat en het menu op onbegrijpelijke reden geen geluids- en ondertitelopties bevat. Het zijn van die kleine dingetjes die makkelijk voorkomen hadden kunnen worden en desalniettemin voor veel frustratie zorgen.
Waar het kleine beetje vrijheid het verhaal niet ten goede komt, gebeurt dat gelukkig wel met de gameplay. The 40th Day is net als de meeste andere shooters vrij lineair, maar je hebt gelukkig wel meer dan genoeg mogelijkheden om in geen tijd een wapenset samen te stellen en die tot in de puntjes aan te passen en te verbeteren. Dit blijkt vooral een verademing als je de singleplayer met een tweede speler doorloopt. Zowel jij als je medespeler kunnen namelijk met behulp van twee totaal verschillende wapensets een andere speelstijl aannemen. Door simpele bevelen te geven kun je dit ook doen als je opgezadeld zit met een AI gestuurde partner, maar dan gaat uiteraard de charme van het samenwerken een beetje verloren.
Army of Two blijft dus met andere woorden een game waarin het samenspelen met een tweede persoon een must is. Toch weet de verveling na een tijdje toe te slaan: het aantal verschillende manieren waarop je vijanden kunt benaderen is, ondanks de mooie woorden van de mensen bij EA Montreal, te beperkt. Net doen of je je overgeeft om zo de vijand te misleiden is soms een optie, maar het loopt uiteindelijk veel te vaak uit op onvermijdelijk knalwerk. Daarbovenop komen dezelfde co-op interacties zoals het openen van zware hekken of het geven van een opstapje naar een hoger platform te vaak voor. En dat terwijl de singleplayer tijdens de eerste sessie niet eens langer dan zes uur duurt.
In dit tijdperk van online shooters zou een game met zo’n korte speelduur ermee weg zijn gekomen, mits de online multiplayer op zijn minst de moeite waard zou zijn geweest. Zoals we al een beetje van te voren hadden gevreesd is dit niet het geval. Het spelverloop is veel te traag, de kleine verzameling aan modes is weinig baanbrekend en tot onze grote verbazing konden we enkel kiezen uit een aantal vastgestelde wapencombinaties. Een schril contrast in vergelijking met de enorme hoeveelheid wapens en aanpassingsmogelijkheden uit de singleplayer campagne.
Conclusie
Army of Two: The 40th Day is beter dan zijn voorganger, maar verre van genoeg om zich bij de top van het genre te mogen rekenen. Ondanks talloze explosies en het hoge macho-gehalte weet deze game vanwege zijn ruwe afwerking niet te overtuigen. Het resultaat is een vrij middelmatige third-person shooter die waarschijnlijk enkel genietbaar zal zijn voor zij die smachten naar een nieuw co-op avontuur of hersenloze actie met een bar slecht verhaal. De rest doet er goed aan om zijn geld nog eventjes te bewaren voor de veelbelovende games die er begin dit jaar al in overvloed zijn.