Assassins Creed is een game waar velen al sinds de E3 van 2006 naar uitkeken. Op die beurs was namelijk een trailer getoond waar iedere gamer van moest kwijlen. De setting was onweerstaanbaar, de actie werd op een schitterende manier in beeld gebracht en dan werd deze game ook nog eens ontwikkeld door Ubisoft! Het kon dus niet meer misgaan
Wessel
Met deze verwachtingen begonnen André en ik aan het langverwachte spel. Nog nooit hadden we een game voor onszelf gehyped en al vanaf de eerste minuut worden we helemaal in het spel gezogen. Over het verhaal kunnen we natuurlijk niet veel vertellen, het zou zonde zijn als we op die manier jullie spelervaring licht bederven. Wel kan ik kwijt dat het anders is dan je gedacht zou hebben. Die eerste vijf minuten grijpen je vast en laten je spelen. Ze laten je gamen tot je er, bij wijze van spreke, bij neervalt.
André
Daar moet ik Wessel helemaal gelijk in geven. Normaal gesproken bespreek je in een recensie het verhaal en of dit een tof aspect is, of juist totaal niet. In Assassin’s Creed is dit zeker een van de betere dingen aan de game. We willen jullie de ervaring van het verhaal niet ontnemen en hebben daarom besloten om er niet al te veel op in te gaan. De storingen tussendoor en de andere “glitches” die je in trailers en gameplay beelden hebt kunnen zien, behoren allemaal tot een groots geheel. Om er achter te komen wat dit is, zullen jullie de game toch echt zelf moeten spelen.
Wessel
Na een korte introductie te hebben gehad in een klein plaatsje waar Altaïr, het hoofdpersonage in de game, zich bevindt, vertrek je naar de grote stad. Ubisoft is met drie grote steden aan de slag gegaan. In het prille begin van je speelervaring lijken de steden Damascus, Jeruzalem en Acre nog op elkaar, maar na elke stad wat uitgebreider te hebben doorgespeeld kom je tot de conclusie dat er wel duidelijk verschillen zichtbaar zijn. Daarnaast vind je ook in bepaalde gedeeltes van de steden grote verschillen. Variatie ten top!
André
Ik vind het jammer dat je niet verder in gaat op Altaïr, want dit is stiekem toch wel een van mijn favoriete gamepersonages waar ik ooit mee heb gespeeld. Altaïr is een huurmoordenaar die behoort tot een moordenaars gilde die het land “zuivert” van hen die volgens hen “verkeerde ideeën” hebben. Altaïr is de beste moordenaar uit zijn gilde en dat stijgt hem soms naar zijn hoofd. Zo is hij vaak arrogant in het nemen van beslissingen en daardoor werkt hij zich meer dan eens in de problemen. Hij is echter van een heel ander kaliber als Codename 47 van de Hitman-serie. Waar 47 maar een stijve plank is, is Altaïr een lenige aap. Elk detail wat je aan een gebouw ziet, van tralies tot een uitstekende steen, kan onze held vastpakken en zich aan omhoog trekken. Verder is Altaïr een fervent parkour beheerser en kan hij heel gemakkelijk over de daken sprinten en via balken naar een ander gebouw kunnen rennen. Zoals Wessel al meldde, zijn de gebouwen goed gevarieerd en dat merk je ook in de routes die je door de stad zult kiezen.
Wessel
Die variatie is echter niet in alle aspecten van de game terug te vinden. Het zwaardvechten bijvoorbeeld is uitgewerkt door middel van een zogenaamd counter-systeem. Als je wilt kun je zelf aanvallen, maar de slimste en meest effectieve manier om te vechten is om af te wachten tot de tegenstander een beweging maakt en vervolgens de vechtknop in te drukken. In een kort filmpje zie je vervolgens wat voor een geweldige beweging Altaïr maakt waarmee hij zijn tegenstander laat zien hoe het wèl moet! Dit ziet er ontzettend tof uit en Altaïr kent gelukkig een heleboel verschillende counterattacks, maar het is wel jammer dat je hier zelf weinig controle over hebt. Je hebt slechts drie knoppen om mee te vechten. Een om mee te locken, een om in de verdedigingspositie te gaan staan en eentje om mee aan te vallen, dat kleine aantal vechtbuttons is toch ietwat jammer.
André
De vechtmanoeuvres zien er goed uit, maar dit geld eigenlijk voor de gehele game. De steden zien er echt waanzinnig uit. Ubisoft heeft speciaal voor Assassin’s Creed een nieuwe engine ontworpen die de Scimitar engine is genoemd. Met deze engine is het voor Ubisoft mogelijk geweest om echt prachtige plaatjes uit de Xbox en PlayStation te pompen. Ik durf zelfs te beweren dat Assassin’s Creed de mooiste game is die ik ooit op mijn 360 heb gespeeld en dat zijn er toch heel wat. Behalve de steden, zien ook de non-playable characters (NPC’s) er geweldig uit. De NPC’s waren een van de grote aandachtspunten van Ubisoft. Zodra je een kill hebt gemaakt, zullen de NPC’s uit angst alle kanten op vluchten om zo in veiligheid te komen. Jij wilt op jouw beurt ook weer uit het zicht verdwijnen en dit zorgt voor complete chaos. Je kan echt op elk moment onderuit gebeukt worden en dat geeft toch een beklemmend gevoel. Vervolgens klim je alle daken op, wat ontzettend realistisch is weergegeven, en probeer je de guard kwijt te raken. Als je eenmaal uit het zicht bent verdwenen, door bijvoorbeeld in een hooibaal te duiken, blijven de bewakers nog steeds alert. Je zult dan vervolgens nog steeds voorzichtig moeten zijn in je gedrag. Iemand een duw geven of een vaas breken, zal al de aandacht trekken van bewakers en dan kun je weer van voor af aan beginnen met het wegkomen.
Wessel
Niet alleen het oog, maar ook het oor wordt vertroeteld. Er is namelijk veel aandacht besteedt aan de stemmen van alle personages in de game. Hierbij heb ik het niet alleen over het uiterst sterke personage Altaïr, maar ook over zijn werkgever, zijn negen doelwitten en zo’n beetje alle NPC’s die er in het spel te vinden zijn. Het zorgt er mede voor dat het realisme ontzettend goed is vormgegeven. Ook de muziek is helemaal in orde. Op de juiste momenten, dus wanneer je ruzie hebt met de guards of als je bijna een kill hebt voltooid, stijgt de spanning door een spannend achtergrondorkestje wat zijn uiterste best heeft gedaan. Maar om nog even terug te komen op het grafische aspect wat André zojuist aanhaalde en helemaal de hemel in prees: het is inderdaad bijna perfect. Met de nadruk op bijna, want er zaten nog een aantal kleine bugs in het spel. Een enkele keer liepen twee NPC’s door elkaar heen, bevond je paard zich voor een deel in de grond en zo zijn er nog wel wat voorbeelden. Aan het geheel doet het nauwelijks afbreuk, maar het is toch wel jammer dat Ubisoft niet alle bugs uit de game heeft kunnen halen.
André
Precies, en dat geldt eigenlijk voor heel de game. De Leap of Faith is hier een goed voorbeeld van. Om bronnen te vinden die je kunnen leiden naar meer informatie over de persoon die je wilt ombrengen, moet je bovenop een groot gebouw klimmen (waar er verscheidene van te vinden zijn in de steden) om zo heel de buurt te scannen. Als je eenmaal bronnen hebt gevonden, mensen die je kunt zakkenrollen of afluisteren bijvoorbeeld (wat helaas niet gevarieerder zal worden naarmate het spel vordert), dan wordt je map gehersynchroniseerd. De informatiebronnen zijn dan dus opgeslagen en vervolgens kun je verder met het spel. Om op een mooie manier van het grote gebouw af te komen, heeft Ubisoft ons de mogelijkheid gegeven de Leap of Faith te maken. Hierbij duik je van het gebouw af, midden in een baal met hooi. Dit is misschien een beetje jammer, omdat het niet realistisch is, maar het is zo mooi weergegeven dat dit maar weinig uitmaakt. Het is zonde dat zwaardvechten simpel is, jammer dat er nog bugs in de game zitten en dat het spel niet altijd even realistisch is. Dat maakt alleen helemaal niks uit: de algemene speelervaring is helemaal in orde!
Conclusie
Assassins Creed is een hele leuke game geworden. Velen, waaronder wij twee, hadden wel wat meer verwacht van de game. Er zitten kleine bugs in en de boel is niet altijd even realistisch afgewerkt. Toch zorgen de weergaloze beelden, het geweldige verhaal, de actie en nog veel meer aspecten van de game ervoor dat deze game een toppertje is. Hij had beter kunnen zijn, maar is absoluut de aanschaf waard!