Hoewel de critici niet overdonderd waren door de game Assassins Creed, was het spel op de Xbox 360 en de Playstation 3 toch een enorme verkoophit. Het leek wel alsof de halve gamewereld massaal naar de winkels trok om zich daarna met Altaïr door de straten van Middeleeuws Jeruzalem heen te vechten. De groep PC-gamers kon helaas nog niet meegenieten van dit spektakel. Nu, een half jaar na de release van het origineel, mag ook deze groep gamers eindelijk aan het grootse avontuur beginnen.
En een groots avontuur is Assassin’s Creed zeker! Want wanneer je de gigantische oppervlakten van de drie steden Jeruzalem, Acre en Damascus bij elkaar optelt, besef je hoe groot de wereld van Assassissin’s Creed eigenlijk is. Daarnaast liggen er tussen de steden ook nog grote landerijen, waarin ook nog een allemaal kleinere dorpjes verspreid liggen. Het speelplezier wordt dus allesbehalve gehinderd door de hele grote spelwereld.
Integendeel zelfs, want door de grote spelwereld wordt er iets mogelijk gemaakt waar veel games enkel van kunnen dromen. Het spel is namelijk zo gevormd, dat je als Altaïr overal, maar dan ook echt overal, kunt komen. Je kunt je over de daken van de huizen verplaatsten, in de hoogste kerktorens klimmen, gebouwen van binnen verkennen, via muren omhoogklimmen en je onopvallend door de kleinste steegjes verplaatsen. De vrijheid die je in dit spel hebt is werkelijk fenomenaal. Het geeft daarbij zo’n enorme kick wanneer je met een sneltreinvaart over de daken van huisjes springt en door snel een hoge toren te beklimmen ontsnapt aan de razernij van opdringerige bewakers.
Echter is er voor de wat brutere gamers ook de mogelijkheid om deze opdringerige bewakers simpelweg af te slachten. Met een arsenaal aan wapens en verschillende manieren om mensen om te leggen, is er voor de sadisten onder ons ook genoeg plezier te beleven. Je kan kiezen om een vijand ongezien de keel door te snijden, maar je kunt hem ook van een afstand raken door met mensen te gooien en je kunt je zwaard trekken en zo de strijd met hem aan te gaan. Hoewel het (zwaard)vechten soms meer lijkt op button-bashen, is er door de verschillende vechtstijlen toch genoeg variatie.
Natuurlijk staat dit vechtsysteem in schril contrast met de vrijheid die je hebt, maar dit contrast is ook groot met een ander goed aspect van Assassin’s Creed. Het verhaal, en de manier waarop dit uit de doeken wordt gedaan, steken namelijk ongelooflijk goed in elkaar. Jij speelt de hoog in rang geplaatste huurmoordenaar Altaïr, die door overmoed en egoïsme onverbiddelijk gedegradeerd wordt in de orde van deze moordenaars. Om zijn oude positie terug te krijgen, moet Altaïr negen belangrijke figuren ombrengen. Vooral in het eerste uur dat je de game speelt, zal er veel informatie over het verdere verhaal op je af komen, maar ook daarna blijf je aan het spel gekluisterd door het spannende plot en de sterke dialogen. Ook de befaamde link naar het heden is goed uitgewerkt en zorgt voor een extra dimensie in het toch al goede verhaal van deze game.
Dit sterke script wordt nog een stukje beter door de goede stemacteurs en de spetterende tussenfilmpjes die Assassin’s Creed rijk is. Alle tekst is ingesproken en gelukkig zijn deze gesproken teksten allemaal van een hoog niveau. Je voelt de emotie die de figuren horen te voelen ook in de stemmen, wat ontzettend knap gedaan is. Echter helpen de figuren die op het scherm worden getoverd hier ook goed aan mee. Het spel is namelijk fantastisch wanneer het aankomt op het grafische aspect. Onder de dialogen zul je soms versteld staan van het realisme van de gezichtsanimaties en de juistheid van de lipsynchronisatie.
Op grotere schaal zal het grafische aspect van Assassin’s Creed je echter ook meerdere malen versteld laten staan. Het is noodzakelijk om een goede PC tot je beschikking te hebben, maar wanneer dit het geval is krijg je er dus ook genoeg voor terug. De hele stad is namelijk tot in het kleinste detail vormgegeven. Hoewel er natuurlijk veel dezelfde gebouwen in de stad staan, heb je toch het gevoel dat je je echt in een Middeleeuwse stad bevindt. Het is immers bijna onmogelijk om tienduizend verschillende gebouwen te ontwerpen. De momenten die me in het begin echter het meeste kippenvel brachten, zijn de punten waarop je je op de kerktorens in de stad bevindt. Met een druk op de E-knop beweegt het beeld zich 360 graden rond jou en laat de overweldigende stad om je heen zien. Als je daarna dan met een mooie Leap of Death van de tientallen meters hoge toren afspring in een ‘strategisch geplaatste’ hooiberg, is het plaatje bijna compleet.
Het punt wat het plaatje helemaal compleet maakt, is de sfeer die er hangt in de steden. Overal lopen mensen, overal liggen lugubere lijken, mensen zijn mager en verminkt en agressieve bewakers voeren het toonbeeld. Opvallend is dat je toch kan genieten van de steden, aangezien ze naast wat macaber, ook bruisend, levendig en op een vreemde manier zelfs vrolijk zijn. Door de muziek kan je bijvoorbeeld op momenten echt genieten van de omgeving. Wat ook erg goed is gedaan, is de reactie van de bevolking en bewakers op jouw daden. Mensen zijn boos wanneer je tegen ze aanbotst en beginnen te gillen wanneer je iemand neersteekt, waarna de bewakers van alle kanten op je af komen rennen. De muziek verandert van rustig naar heftig en je voelt de adrenaline bij je naar boven komen. Kanttekeningen zijn wel dat bewakers soms wel erg heftig en agressief reageren op jou en dat mensen soms wel erg onverschillig zijn. In een bepaald tussenfilmpje stak ik iemand recht in zijn buik neer, maar de omstanders liepen gewoon rustig door. Een beetje raar.
Dan komen we echter aan bij twee punten waar de PC-versie van deze game zich op onderscheidt van de originele game; de besturing en de vier extra onderzoeksmissies. Wat betreft de besturing kan ik heel kort zijn; het werkt allemaal goed. Het is eventjes wennen voordat je de besturing helemaal onder de knie hebt, maar wanneer dat is gebeurd valt er weinig meer te klagen. Het is misschien wat ver gezocht dat je drie toetsen in moet drukken om te rennen, maar na een tijdje voelt het gewoon vertrouwd, nauwkeurig en goed aan. Op momenten waarop je moet vluchten kan je soms wel even in de war raken, waardoor de camera niet doet wat je wilt en Altaïr dingen doet, waarvan je niet wilt dat hij ze doet, maar gelukkig komt dit niet vaak voor.
Over het andere punt, de extra content van de PC-versie, kan ik opnieuw redelijk kort zijn. Het grootste kritiekpunt op het origineel was dat het spel na verloop van tijd wat in herhaling viel. Je moest elke keer eerst een uitkijkpunt zoeken om de omgeving te scannen, daarna moest je twee onderzoeksmissies doen om informatie te winnen, waarna je het uiteindelijk doelwit om moet leggen. Door de vier extra onderzoeksmissies bovenop de vijf uit het origineel, is dit vaste patroon voor een deel doorbroken. Je voelt nog steeds dat je in principe negen keer hetzelfde moet doen, maar doordat je elke missie nog maar twee, hooguit drie keer hoeft te voltooien, is het veel minder erg geworden. Daarnaast zijn de nieuwe missies ook erg vermakelijk (zelfs vermakelijker dan de originele missies) om te doen. Het is echte jammer dat Ubisoft niet meer extra content aan de game heeft toegevoegd. Daarnaast kan je nog steeds weinig anders doen naast de hoofdmissies en lopen de mensen wat doelloos rond, maar dit staat de pracht en praal die Assassin’s Creed biedt niet in de weg. De game was top en is dit nog steeds!
Conclusie
De PC-gamer heeft even op Assassins Creed moeten wachten, maar in de vorm van Assassins Creed: Directors Cut Edition mogen wij nu eindelijk van het spel genieten. Op voorwaarde dat je een goede PC tot je beschikking hebt, biedt deze game je een avontuur waar je U tegen zegt. Het verhaal is erg sterkt, grafisch is de game overdonderend en ook op het vlak van de muziek is er niets mis met Assassins Creed. De vrijheid en het grote oppervlak dat je tot je beschikking hebt versterken deze ervaring enkel en door de goede besturing en de leuke, maar weinige extra content is deze game helemaal een compleet plaatje. Hierdoor zijn de kleine kanttekeningetjes als het ontbreken van zijdemissies, het doelloos rondlopen van mensen en de heftige reacties van bewakers helemaal niet zo belangrijk meer.