Assassin's Creed Mirage

In de game speel je met Basim. Als die naam je bekend voorkomt, dan is dat niet onterecht. Dit was ook al een personage in Assassin's Creed: Valhalla, die het hoofdpersonage in de game inleidde in de bende van de Assassins. Zonder al te veel in spoilerland te treden, kun je rustig zeggen dat zijn bijdrage in de game wat belangrijker is dan je op het eerste gezicht zou verwachten. Basim is van het vorige deel misschien wel het interessantste personage en het is dan best leuk om te zien waar hij vandaan komt. Daarom ga je helemaal terug naar het begin, want net zoals Alladin, begon de carrière van Basim als een heuse straatrat.

Basim in Bagdad

Het verhaal begint in Anbar. Tegenwoordig is deze stad volledig verlaten en ligt het in de buurt van Fallujah, dat op zijn beurt dichtbij Bagdad ligt. In 861 was het net niet meer de zetel van de Kalief, het staatshoofd van het Abbasisische rijk, die toen net overgegaan was naar de hoofdstad van het huidige Irak. Basim wordt lastig gevallen door dromen van een djinn, een soort geest, en hij weet niet wat hij ermee moet. Hij heeft een vriendin Nehal, waarmee hij op straat probeert te overleven door klusjes te doen voor mensen die iets willen hebben, maar het niet zomaar kunnen krijgen.

Het is tijdens zo'n klus dat hij in contract komt met de Hidden Ones. Om zichzelf te bewijzen, moet hij inbreken in het paleis van de kalief om een soort magische schijf te stelen, waarvan hij niet weet wat de waarde is. Het object heeft magische krachten en hij geeft het door aan de schaduwmensen om indruk te maken. Hij heeft zichzelf echter niet al te populair gemaakt, doordat hij de kalief heeft moeten doden om de schijf mee te nemen. In die tijd was het doden van de kalief iets wat je beter niet kon doen, want Abbassieden waren vrij creatieve mensen en ik kan mij geen voorstelling geven wat ze in die tijd gedaan hadden bij iemand die een man met zo'n hoge status zou hebben vermoord.

De Hidden Ones nemen Basim mee, zodat hem de weg kan worden gewezen in het credo van de groep. Na een behoorlijk langdradige montage krijgt Basim een opdracht; er zijn diverse gemaskerde mensen met veel macht gezien in Bagdad en nu moet hij samen met zijn opdrachtgever gaan kijken wat er loos is. Uiteindelijk ga je, na een hectische en van de hak op de tak lopende intro, naar Bagdad. Hier krijg je eigenlijk wat je altijd al ziet in Assassins Creed: in potentie een goed verhaal, maar onduidelijk en slecht uitgewerkt.

Tussen het oude en nieuwe in

Ubisoft had aangegeven dat Assassin's Creed Mirage terug zou gaan naar zijn oorsprong. Dit zie je duidelijk terug aan Bagdad. Weg zijn de lange stukken land waar je met jouw paard door moest rijden. Terug is die ene stad waar alles gebeurd. Er zijn soldaten die, als je ze besluipt, allemaal in één druk op de knop te doden zijn. Ze zijn ook allemaal, zoals dit altijd al was in deze franchise, gigantisch overdreven dom. Ik heb een missie uitgespeeld door alleen maar in een hooibaal te gaan zitten en te fluiten. Iedere keer dat ik floot kwam er één wacht op mij af en zodra hij in de buurt was trok ik hem de hooibaal in, wat tevens zijn laatste rustplaats zou worden. Daarna floot ik nog een keer en kwam de volgende. Ik heb geteld en uiteindelijk verdwenen er zeven wachters die, tot zover ik weet, daar nog altijd liggen. Dit klinkt negatief, maar ergens was het ook wel weer vertederend dat de AI van Assassin's Creed nooit echt verbeterd lijkt te zijn.

Hoewel Bagdad de plek is waar alles gebeurd en het op het eerste gezicht lijkt dat de game terug is gegaan naar het begin van serie, lijkt dit bij het spelen niet helemaal het geval. Een paar ongemakkelijke details doemen steeds weer op. Zo is de manier hoe Basim wordt bestuurd nogal chaotisch te noemen. Wanneer je wil klimmen op een paal is het maar de vraag of Basim het begrijpt en er alleen maar tegenaan springt of dat hij de paal volledig mist, tegen een bewaker botst en moet maken dat hij wegkomt.

Wanneer je een bewaker doodmaakt waar mensen bij zijn, ben je betrapt en gaat er een teller lopen. Deze teller lijkt op die van GTA. Heb je één ster, dan wordt je hier en daar herkend, maar dat is het dan ook wel. Krijg je twee sterren, dan wordt je wel degelijk herkend en gaan mensen roepen om de 'guards'. Heb je drie sterren, dan zou je in theorie wel op moeten passen. In de praktijk heb je tijd en ruimte genoeg om alsnog weg te komen als een bewaker je ziet. Het is niet zo dat deze sterren vanzelf verdwijnen. Om ze weg te krijgen kun je langs een nieuwslezer lopen die je om kunt kopen of je verscheurt afbeeldingen met jouw vrolijke gezicht erop. Iedere keer dat je een poster verscheurt, gaat jouw ruchtbaarheid met een ster omlaag.

Een een nieuw dieptepunt voor Voice acting

Voor mensen die de de film Death of Stalin hebben gezien, zal het wel herkenbaar zijn wat ik hier zeg. Deze Amerikaanse film speelt zich af in Rusland en daarin spelen diverse Engelstalige acteurs Russische personages. Maar in plaats dat ze Engels spreken met een Russisch accent, is er besloten dat ze gewoon praten zoals ze dat normaal ook doen. Het gevolg is dat deze film zeer geloofwaardig is en komt hij niet goedkoop over.

Ik denk dat het een goed idee is als bij Ubisoft een keer wordt gekeken naar Death of Stalin. De meeste acteurs zetten namelijk overduidelijk een 'Arabisch' accent op wat zo overdreven sterk is, dat het niet echt geloofwaardig overkomt. Dit is interessant, want de cast lijkt van de regio te komen waar de game zich afspeelt. Toch weet Ubisoft de accenten erg aan te dikken. Nu is Assassin's Creed niet echt een serie geweest die uitblinkt in de voice acting. Het is deze keer wel een dieptepunt in de serie. Dat is jammer, want het heeft me regelmatig volledig uit het verhaal gehaald.

Het verhaal zelf is op momenten best goed, ondanks de manier hoe ze tot de conclusie komen dat ze weten wie ze moeten doden, maar het is een game en geen detective. Ik wil daar niet al te kritisch over zijn. Er is echter goed gebruikgemaakt van Bagdad in het verhaal. Je komt langs alle interessante plekken en zoals altijd is daar de kracht van Assassin's Creed goed te zien.

Bagdad in de negende eeuw

Er zijn een aantal steden in de wereld die op een zeker moment de hoofdstad waren van de wereld. Voor een periode was zo'n stad dan het centrum van de wereld in de wetenschap, cultuur, commercie en wat er verder voor nodig is om een stad groots te laten zijn. Amsterdam was het in de zeventiende eeuw en Antwerpen in de zestiende. Je hebt Babylon, Athene, Alexandrië, Rome, Parijs, Londen. Bagdad van de negende eeuw hoort bij dit lijstje. Het was de stad waar alles samenkwam. Vanuit Azië kwam de zijderoute en de stad lag op respectabele afstand van Europa. Het was een mengelmoes van culturen, religies en allemaal brachten de wereldburgers hun kennis en kundigheid mee uit de wereld waar ze vandaan kwamen. Zo werd Bagdad voor een relatief korte tijd de hoofdstad van de wereld.

Hier doet Ubisoft waar ze inmiddels best wel goed in zijn. Er wordt gebruikgemaakt van een systeem wat in pretparken ook is toegepast. De stad is een geminimaliseerde versie van het oude Bagdad, maar de bekendste gebouwen zijn zo nauwkeurig mogelijk nagemaakt. Zo proberen ze zo nauwkeurig mogelijk om te gaan met de geschiedenis. Op diverse plekken vind je een soort zwevende bol die je kunt activeren, zodat je uitleg vrijspeelt over de geschiedenis van Bagdad. Ieder stukje tekst wordt vergezeld van een foto van een belangrijk kunststuk uit een museum dat samen heeft gewerkt met Ubisoft om deze informatie te kunnen geven. Ik hou van geschiedenis en dan zijn dit soort features een absoluut genot.

Conclusie:

Assassin's Creed Mirage is een poging om terug te gaan naar het begin van de serie en qua gameplay zijn enigszins geslaagd. Het speelt zich voor het grootste deel af in Bagdad en je bent weer meer de sluipmoordenaar die je altijd was. De besturing voelt nog weleens wat onhandig aan en de voice acting in het verhaal is werkelijk belabberd. Fans van de serie zullen gaan genieten van de game, maar als je AC niet goed kent of nooit gespeeld hebt, denk ik niet dat dit een game is veel bij je losmaakt. Ook zullen fans teleurgesteld zijn vanwege het dunne en relatief korte verhaal.