Wie denkt aan JRPG’s, denkt waarschijnlijk aan raar gekleurd piekhaar, buitenproportionele wapens en een verhaal met het nodige drama erin verweven. En hoewel deze gedachtegang in de praktijk meestal aansluiting vindt met de werkelijkheid, zijn er ook de nodige uitzonderingen. Een van de bekendste is de Atelier-serie, die met Ayesha Plus alweer toe is aan de zeventiende Westerse release.
Wat deze serie fundamenteel anders maakt dan de meeste van zijn genregenoten wordt al duidelijk als je het openingsnummer met begeleidende clip bekijkt. Het is allemaal wat vrolijker, wat relaxter; wat meer zen om het zo te noemen. En dat gaat geweldig samen met de visuele presentatie, waarbij een animeschilderij tot leven lijkt te zijn gekomen. En die toon zet door als je new game selecteert.
I see dead people
Ontmoet Ayesha, een onschuldige puber die in haar huisje in the middle of nowhere de hele dag wondermedicijn brouwt. Dit medicijn is door het gehele land in trek, waardoor leverancier Ernie aan de start van de game onderweg is naar de afgelegen werkplaats. Onderweg pikt hij toevallig een lifter op die de ruïnes nabij Ayesha’s huis wenst te bestuderen. Het zijn die zelfde ruïnes die Ayesha met grote regelmaat bezoekt.
Drie jaar voor aanvang van de game verdween Ayesha’s zusje Nio namelijk op mysterieuze wijze toen ze de ruïnes bezocht om kruiden te verzamelen. Na zo´n lange periode wordt het meisje door iedereen dood gewaand, behalve door Ayesha, die zich maar moeilijk bij de gebeurtenis neer kan leggen. En zoals wel vaker blijkt, wint de aanhouder wel degelijk. De bloemen die rond de grafsteen van Nio groeien beginnen tijdens Ayesha´s routinebezoek te gloeien en Nio verschijnt als een geestachtige gedaante voor haar zus. Maar zo snel als ze verscheen, verdween ze ook weer.
Met je neus in de boeken
Toeschouwer van dit paranormale spektakel is de mysterieuze lifter. Wanneer hij Ayesha benadert, wordt haar vermoeden bevestigd; Nio leeft. De lifters naam is Keithgriff Hazeldine en hij is een rondreizende alchemist die de situatie waarin Nio zich bevindt begrijpt.
Die kennis weigert hij echter prijs te geven aan Ayesha. In plaats daarvan moet ze het doen met een tip én een voorspelling. De voorspelling is dat Nio nog een kleine drie jaar heeft, voor ze daadwerkelijk het dodenrijk betreedt. Als Ayesha dat wilt voorkomen, kan ze volgens Keithgriff maar beter alchemie gaan bestuderen. Met deze wetenschap en hernieuwde hoop sluit Ayesha de deuren van haar werkplaats en begint ze haar reis.
Roeren in die pot
Een reis is nooit zonder gevaren, ook niet in Atelier Ayesha. Maar verwacht geen monsters of bandieten die je aanvallen. In plaats daarvan is jouw vijand ditmaal de plaatselijke fauna, die het maar niets vindt dat jij binnendringt in hun territorium. Eigenlijk is dat best logisch, want om haar alchemie te oefenen heeft Ayesha grondstoffen nodig, die ze uit de omgevingen ontvreemd. Helaas kun je echter niet zonder.
Alchemie is namelijk een sleutelelement in de Atelier-serie. Een belangrijk deel van je tijd spendeer je dan ook naast je gigantische kookpot om voorwerpen te fabriceren en in het veld om hier grondstoffen voor te verzamelen. Want zonder voorwerpen, gaat Ayesha niet ver komen.
Ieder zijn ambacht
Iedere reisgenoot die je kunt verzamelen heeft namelijk zijn of haar eigen specialiteit. Regina is snel en heeft sterke debuffs, terwijl Wilbell veelzijdig is met haar magie, maar slechte HP en verdediging heeft. Ayesha zelf moet het hebben van eerder genoemde brouwsels. Zo kan ze zichzelf en anderen healen, maar ook allerlei soorten explosieven leren gebruiken. En je gaat vuurkracht nodig hebben naarmate je verder van huis gaat.
Dit insinueert dat je een lineair pad doorloopt om het einde van Atelier Ayesha te bereiken, echter niets is minder waar. Je bent op enkele cruciale momenten na, vrij om te gaan en staan waar je wilt tijdens je speelsessie. Dit betekent echter niet dat je op je gemak kunt spelen. Rechtsboven in je scherm prijkt namelijk een kalender die het alsmaar dichterbij komende einde van Nio betekent. Tijd is dus verre van oneindig.
Zoveel te doen…
Het probleem is dat er enorm veel te zien en doen is in Atelier Ayesha, maar dat alles tijd kost. En dat geldt zelfs nog meer voor de Plus-versie, die een groot gedeelte van de DLC van het originele deel toevoegt.
Het reizen van plek naar plek laat de tijd letterlijk voorbij vliegen, wat het volbrengen van alle sidequests een hel maakt. Ook je alchemie is een kunst die geduld vergt en goed voorbereid op pad gaan kost je al gauw een week aan in game tijd. Zelfs het verzamelen van grondstoffen kost uren, wat ervoor zorgt dat elk verzamelde voorwerp optimaal benut moet worden.
Het enige wat je geen tijd kost, is vechten. Grinden is dus absoluut te adviseren, zodat je niet regelmatig terug naar een van de steden moet om je voorwerpen aan te vullen. En omdat dat best saai kan worden bij een standaard turn-based systeem, heeft ontwikkelaar Gust wat actieve elementen aan de formule toegevoegd.
Tijdens het spelen loopt bij elk karakter een balkje vol, waarmee ze situatiespecifieke commando’s kunnen uitvoeren. Denk hierbij aan het beschermen van een ander karakter, uit de buurt springen om niet in de vuurlinie van een andere aanval terecht te komen of een partner ondersteunen met een extra aanval. Gevechten worden echter nooit echt moeilijk of uitdagend, dat is niet Atelier, daar is het te zen voor. Daarom klokte ik ook net minder dan twintig uur voor de credits voorbij rolde.
Conclusie
Atelier Ayesha Plus: The Alchemist Of Dusk voert een iets serieuzer verhaal op dan eerdere delen van de serie, maar blijft nog altijd een JRPG light. En dat betekent dat je het prima op kunt pikken als instapper in het genre, als je gamen puur een vorm van relaxen vindt of als je even iets simpels tussendoor wilt spelen. Maar verwacht anderzijds dus ook niet de diepgang die je van het genre gewend bent. Daarvoor zijn de gevechten te simpel, het verhaal te vrolijk en de speelduur te kort.