Het is opzienbarend dat weinig hedendaagse actiegames het niveau van Bayonetta weten te halen. PlatinumGames’ ultrasnelle hack ’n slasher uit 2009 tapt uit hetzelfde vaatje als Devil May Cry en Ninja Gaiden, maar doet hier cinematografisch en gameplay-technisch een aantal scheppen bovenop. Enkel in het vervolg op de Wii U moet de game zijn meerdere erkennen, maar anders is het ook op de Switch nog steeds een fantastische ervaring.
Bayonetta voor de Nintendo Switch is eigenlijk precies wat de naam doet vermoeden: een port van de fenomenale, maar inmiddels wat oudere game. Wie de game destijds heeft gemist en nu over de streep is getrokken door de aantrekkelijke bundel met Bayonetta 2 staat een actievol avontuur te wachten. De heks, wiens haar dient als een strakke outfit én als magische wapens, is nog net zo snel en gevaarlijk als voorheen. Met afzonderlijke knoppen voor stoten, trappen en schieten maken spelers simpele, maar soms onnavolgbare bewegingen die van het scherm afspatten. Tel daarbij een net zo onnavolgbaar verhaal, bombastische muziek en dynamische levels bij op, en je hebt de kern van de game te pakken.
Dansend door de tijd
Deze snelheid gaat gepaard met een gevoel van totale controle. Bayonetta zelf bestuurt vloeiend, de camera zit zelden in de weg en ontwijken gebeurt op het moment dat je dat wilt. Deze ontwijkmanoeuvre vormt eigenlijk de hoeksteen van de game, omdat ontwijken op exact het juiste moment de tijd vertraagt, waarna spelers los kunnen gaan op welke heilige wezens er nu weer uit de andere dimensie opduiken. Het zorgt er ook voor dat de game op de meest intense momenten te overzien blijft en Bayonetta al dansend op haar hakken even de ruimte opzoekt. Dit zorgt voor een ontzettend fijn gevoel van ‘flow’, waardoor het bijna jammer is als het spektakel wordt stilgelegd voor een tussenfilmpje. Over het algemeen wordt dit ingeleid door een waanzinnige climax van het laatste gevecht, waarbij de heks een groot monster uit haar haardos tovert en de vijand gruwelijk vermoordt.
De zogenaamde Witch Time-scenario’s betekenen overigens niet dat Bayonetta een eenvoudige game is. Sterker nog, de game kent een aantal onvergeeflijk moeilijke scènes, waarbij je in de verleiding komt die peperdure Switch uit het raam te werpen. Er wordt ook nog eens frequent gebruik gemaakt van quick-time events die onoplettende spelers straffen met een additionele dood. Tegen het einde van de game is de moeilijkheidsgraad wellicht zelfs afschrikwekkend voor nieuwkomers, maar gelukkig zijn er genoeg middelen om moeilijke passages wat dragelijker te maken. Met de ringen die je verzamelt kan Bayonetta spullen kopen om gezondheid te herstellen of tijdelijk andere voordelen krijgen. De schaarste van deze valuta zorgt ervoor dat spelers nog steeds op hun tenen moeten lopen, maar stimuleert ook om beter rond te kijken in de omgeving.
Oud, maar retestrak
Dat is maar goed ook, want esthetisch is het duidelijk dat Bayonetta wat verouderd is. Hoewel de game vergeleken met de PlayStation 3-, Xbox 360- en Wii U-versies wat extra aankleding heeft gekregen, ogen de werelden en personages soms wat flets. Niet dat dit uitmaakt wanneer je in de maneschijn over een muur rent terwijl lava en demonische engelen je op de hielen zitten, maar Bayonetta komt duidelijk niet uit 2018.
Het is wat spijtig dat de game zowel op het gebied van gameplay als graphics weinig voordelen biedt ten opzichte van de oudere versies. Een resolutie van 1080p in plaats van de huidige 720p in beide standen was bijvoorbeeld een prettige bijkomstigheid geweest, maar anderzijds heb je tijdens de actie niets te klagen. Dit komt met name door de bijna retestrakke 60 frames per seconde, die de daverende actie eindelijk weergeeft zoals het is bedoeld. De laadtijden zijn ook nog eens fors verkort, waarmee een van de grootste pijnpunten van het origineel is aangepakt.
Behalve de nodige vooruitgang in prestatie en de laadtijden kent Bayonetta nog een andere toevoeging voor de Nintendo-liefhebber: kostuums. De vier Nintendo-pakjes zijn weliswaar afkomstig van de Wii-U-versie, maar passen prima bij de belachelijke setting van de game. In de groene tuniek van Link, de jurken van Peach en Daisy en Samus’ ruimtepak kunnen spelers het verhaal doorlopen. Het vervolg pakt dit op de Switch een stuk uitgebreider aan, maar ook de eerste Bayonetta kent wat knipogen, zoals het klassieke Metroid-geluid van Samus’s armkanon. Het is een leuk extraatje en past bij het onserieuze karakter van het Bayonetta universum, maar is tegelijkertijd ook een teken dat er meer in de port had gezeten.
Conclusie
Begrijp het niet verkeerd, Bayonetta is een waanzinnig actiegame die geschikt is om meerdere keren te spelen. De game zit vol met bizarre taferelen en de besturing zorgt voor een gevoel van voldoening dat weinig games evenaren. De bijna vaste 60fps is hierbij een mooi geschenk, maar verder biedt Bayonetta weinig nieuws.