Als er een genre games was waar pc-gamers in het begin van deze eeuw geen tekort aan hadden, dan was het wel het point-and-click-adventure. En hoewel dat genre vandaag de dag verre van dood is, zijn er nog maar weinig grote uitgevers die er heil in zien. Daardoor hebben kleinere uitgevers echter hun kans schoon gezien om het genre niet enkel te domineren, maar er ook nieuwe markten mee aan te boren. Zo wekte THQ Nordic Games Black Mirror bijvoorbeeld weer tot leven met een reboot van de serie op pc, PlayStation 4 en Xbox One.
In deze herinterpretatie van de originele Black Mirror maken we kennis met David Gordon, de jongste telg van een van Schotlands oudste clans en de nieuwe erfgenaam van het Gordon-fortuin en -kasteel. Menig mens zou dolgelukkig zijn met een situatie waarin hij vanuit het niets in groot geld van een vervreemd deel van de familie valt; maar niet David. Niet enkel heeft hij nog nooit op wat voor manier dan ook contact gehad met zijn vaders kant van de familie, maar zijn band met zijn ouweheer zelf was ook…verre van optimaal. Bovendien werd hij door zijn moeder gevoed met horrorverhalen over de familie. Desondanks besluit hij de halve wereld rond te reizen nadat hij verneemt dat zijn vader voor zijn dood was teruggekeerd naar zijn oude thuis.
Een lange trek
Dat zijn paps was teruggekeerd naar huize Gordon is voor David namelijk maar moeilijk te bevatten. Hoewel hij nooit zo uitgesproken was als Davids moeder, was ook papa John nooit een groot fan van zijn bloedlijn. Hij reisde zelfs af tot India om daar een nieuw leven op te bouwen, ver weg van zijn bloedverwanten. Dat hij zijn laatste dagen terug in Schotland spendeerde, om daar vervolgens onder verdachte omstandigheden zelfmoord te plegen, doet zijn zoon dan ook vermoeden dat er meer speelt.
Zijn vermoeden en de verhalen die David over zijn familie hoorde, blijken al snel in ieder geval een kern van waarheid te bevatten. Iedere resterende Gordon, evenals diens werknemers, vertoond vanaf het eerste moment eigenaardig gedrag. David besluit daarom op de eerste nacht op verkenningstocht te gaan, al loopt dat niet helemaal zoals gepland eens hij in aanraking komt met bovennatuurlijke verschijningen die hem gebeurtenissen uit het verleden laten zien.
Een duister verleden
Geïntrigeerd door zijn visioenen is David na deze eerste nacht vastberadener dan ooit om de geheimen van de Gordon-familie bloot te leggen en de waarheid achter de dood van zijn vader boven water te krijgen, wat natuurlijk de taak van jou als speler is. In de praktijk vertaalt zich dat naar het ronddolen in het kasteel – dat op de plastic haren van de karakters na acceptabel genoeg oogt –, praten met diens bewoners en zo nu en dan het oplossen van simpele puzzeltjes om het verhaal voort te stuwen. Dat klinkt allemaal niet zo heel spannend, en eerlijk gezegd is het dat ook niet. In een soort ironische twist is het spel namelijk te langzaam, maar tegelijkertijd te snel.
Met het te langzaam-deel doel ik op het feit dat het lang duurt om van punt A naar punt B te komen. David loopt met een slakkengang door de gangen van het Gordon-domein en blijft steken achter elk klein obstakel dat op je pad ligt. En helaas gebeurt dat nogal vaak, daar de besturing van de game frustrerend stug en verre van intuïtief is.
Ben je eindelijk op de plek waar je moet zijn, dan komt het verhaal plotseling in een stroomversnelling terecht. Black Mirror is daardoor, als je goed speelt, amper vier uur lang. Zoals je je allicht kan voorstellen is dat echter veel te weinig tijd om een echt hoogwaardig verhaal te vertellen. Gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op, maar er is nauwelijks sprake van enige opbouw om de spanning erin te houden, hetgeen resulteert in een vrij vlakke ervaring. Immers: als er geen dieptepunten zijn, kan er ook geen hoogtepunt zijn, en vice versa. In het verlengde hiervan stel ik dat Black Mirror enkel belangrijke gebeurtenissen heeft, waardoor er geen écht belangrijk is.
Langer dan lief
Overigens had ondergetekende veel langer nodig om de game uit te spelen dan de eerdergenoemde vier uur. En daarvoor mag ik met de beschuldigende vinger naar ontwikkelaar King Art Games wijzen. Het spel crashte namelijk tot driemaal toe tijdens het maken van een auto-save, wat resulteerde in het verlies van grote stukken gameplay, en heeft verschillende bugs die, als je net pech hebt met de timing van de auto-save, je progressie volledig een halt toe roepen. Zo gebeurde het mij tijdens het vierde hoofdstuk van het spel dat ik het kerkhof niet meer kon verlaten, ondanks dat ik op een andere plek moest zijn om het verhaal te volgen. Uiteindelijk heb ik daardoor een save van maar liefst anderhalf uur eerder moeten laden, die op zijn beurt ook vastliep en mij dwong mijn avontuur opnieuw te starten.
Als je de game wilt spelen, wil ik je dan ook adviseren om te wachten tot die flink gepatched is. Al zal dat niet de andere problemen oplossen. De laadtijden bijvoorbeeld, zijn veel te lang en veelvoorkomend voor een game die grafisch gezien de middelmoot niet ontstijgt. Waarom de game met hele grote regelmaat grafische glitches heeft én te kampen heeft met absurde framedrops gaat mijn Schotse golfmuts dan ook te boven. Dan was het raadsel van de Black Mirror toch makkelijker op te lossen.
Conclusie
Ik heb er totaal geen problemen mee om oude franchises nieuw leven in te blazen, maar wanneer het resulterende spel zo matig is als dat de 2017 release van Black Mirror is, dan is het beter om de naam te laten rusten. Het spel heeft op zich genoeg potentie op verhalend gebied, maar is te kort van stof om een blijvende indruk achter te laten. De technische problemen maken bovendien korte metten met het beetje plezier dat je desondanks kon hebben.