Games die op films of series gebaseerd zijn worden vaak op voorhand al bestempeld als zijnde kwalitatief uitermate teleurstellende games. Hoewel niemand dit simpele feit zal ontkennen, zijn er ook goede licentiegames. Met name in het oosten verschijnen tal van games gebaseerd op bekende series als Gundam, Fate, en Angel Beats, welke (redelijk) goed ontvangen zijn. Nippon Ichi Software is een van de drijfveren achter het toenemende aantal Japanse games dat in Europa verschijnt. Het was dan ook een kwestie van tijd voor ook de licentiegames de zee zouden oversteken.
In 2051 is de mensheid na negentien jaar oorlog met een buitenaards ras op twaalf man na uitgeroeid. De laatste paar mensen hebben zich verenigd in een militante organisatie die wraak wil nemen voor het vrijwel uitgestorven menselijke ras. In een wanhoopspoging richten ze al hun hoop op een bijna vergeten geheim: een wapen waar ze de details niet van weten, maar die krachtig genoeg zou moeten zijn om hoofd te bieden aan de invasie. Dit wapen is Black Rock Shooter. Wanneer de truck opent en zijn inhoud onthult zijn de soldaten echter met stomheid geslagen. Het grootse wapen dat de oplossing had moeten zijn blijkt een klein meisje te zijn, dat met een gigantisch pistool opeens in no time korte metten maakt met de aliens in de buurt.
Met vernieuwde hoop en gedrevenheid wordt het meisje al snel in de groep opgenomen en gaan ze vol in de aanval. Het leeuwendeel van de game ren je dan ook door semi-open gebieden die vol zitten met vijanden. Eens je in contact komt met een alien schakelt het scherm over naar een afgesloten veld, zoals je deze ziet in de meeste Japanse games.
Aangezien Black Rock Shooter: The Game voor de PSP verschijnt, kampt het met dezelfde problemen als al diens andere games: het ontbreken van een tweede analoge stick. Ontwikkelaar Imagepooch is echter inventief te werk gegaan met deze beperking, wat zorgt voor een unieke manier van spelen.
Tijdens een gevecht zal BRS stil blijven staan op een plek. Met de ene actieknop kun je vuren, terwijl je de analoge stick gebruikt om te richten. Vijanden blijven uiteraard niet stil staan terwijl ze bestookt worden en zullen in realtime de tegenaanval inzetten. Door op precies het juiste moment te ontwijken, zal BRS een sprong naar links of rechts doen, wat korte metten maakt met het probleem van niet vrij kunnen rennen.
Gaandeweg zul je door middel van verborgen schatkisten, upgraden en grinden skills tot je beschikking krijgen. Tot vier actieve skills kunnen worden toegewezen aan BRS, die je door de corresponderende actieknop in te drukken activeert terwijl je de L-knop ingedrukt houdt.
Hoewel het wat stug en beperkend klinkt op papier, blijkt het in de praktijk wonderwel te werken. BRS had in het eerste half uur dan ook alle schijn mee om een topscore te krijgen, ware het niet dat er al snel een probleempje begon op te vallen. De AI van de vijandelijke aliens is namelijk vrijwel afwezig. Het is duidelijk dat de tactieken van de computer middels een zeer simpel algoritme zijn geprogrammeerd. Zolang jij namelijk dezelfde tactiek zal uitoefenen, herhalen zij een hetzelfde verdedigingspatroon. Het soms broodnodige grinden wordt daardoor gereduceerd tot een uiterst saaie en repetitieve bezigheid.
Buiten het grinden valt dit gebrek gelukkig nauwelijks op, want de vijanden veranderen door het verhaal heen met grote regelmaat. Je strategie dient dan ook constant opnieuw onder de loep te worden genomen voor het beste resultaat, wat de game behoorlijk bevredigend maakt. Het is dan ook jammer dat je Black Rock Shooter in een uurtje of acht dan ook echt wel hebt uitgespeeld. Ondanks dat je de levels hierna opnieuw kunt spelen voor enkele extraatjes, is daarmee toch wel echt de kous af. Als je je daarbij nog eerst door de rommelige menu’s moet werken, is het speelplezier al snel verdwenen. Overigens interessant detail voor de animeliefhebbers onder ons: Black Rock Shooter: The Game vertelt een verhaal dat losstaat van de anime, manga en browsergame.
Conclusie
Black Rock Shooter: The Game neemt de gewaagde stap om buiten de grenzen te stappen van het al vastgelegde BRS-universum en daarmee zonder beperkingen te werken. Hetzelfde geldt voor de beperkingen van de PSP, waar de ontwikkelaar creatief mee wist om te gaan. Als het nu ook nog hetzelfde gedaan had voor de AI en de replaywaarde wat had opgekrikt, dan was het een dijk van een game geweest. Nu is niet meer dan een goede game voor een licentiegame.