Brothers in Arms: Hell's Highway

Hij is bijna vier jaar in ontwikkeling geweest en is minstens vier keer uitgesteld naar een latere datum, maar nu is hij er dan eindelijk: de nieuwe Brothers in Arms. Het verhaal vervolgt de eerdere delen (Road to Hill 30 en Earned in Blood) en haalt wederom zijn inspiratie uit de fantastische serie Band of Brothers. Tel daarbij het zich afspelen in Nederland erbij op en je hebt een stuk proza dat niet meer mis kan voor het Nederlandse volk.

In Brothers in Arms: Hell’s Highway kruip je wederom in de oorlogsschoenen van Matthew Baker, die leider is van de 101st Airborne Division: een squad die ertoe dient de vijandelijke, Duitse patrollen uit te roeien zodat het Amerikaanse leger het noorden van Holland kan bevrijden. Het is het jaar 1944 en de Amerikanen bevinden zich grotendeels in Eindhoven, dat grotendeels op de werkelijkheid is gebaseerd. Het verhaal wordt dankzij vele cut-scenes uit de doeken gedaan en je komt veel (waargebeurde) feiten tegen. Jammerlijk is het feit dat Gearbox niet verder is gegaan met het introduceren van sommige personages, want tijdens het avontuur vormen zij eigenlijk het vijfde wiel van de wagen.

Gedurende de game verliest Matt veel vrienden en teamgenoten en krijgen spelers te zien hoe hij psychologisch aftakelt door al deze gebeurtenissen. Helaas zie je dit niet af aan zijn gezicht, want net zoals alle andere personages tonen ze vanwege de gedateerde grafische engine geen enkele emotie en is het eigenlijk lachwekkend wanneer er door Matt geschreeuwd wordt met dezelfde ‘look on his face’.

En zo komen we automatisch bij het sterkste minpunt van Hell’s Highway terecht: de graphics. Het vele uitstellen heeft op dit terrein zéker niet zijn vruchten afgeworpen. Het is eigenlijk schandalig wat Gearbox Software met dit paradepaardje laat zien. Zelfs een twee jaar oude titel als Gears of War (die dezelfde grafische motor gebruikt) ziet er beter uit dan Hell's Highway. Dit is voornamelijk af te leiden aan de extreem zwakke textures, slechte schaduwen en gezichten, collision detection en storende pop-ins. Nee, Hell’s Highway moet het duidelijk niet hebben van het grafische aspect.

Daarentegen is de tactiek die bij het spelen komt kijken van een hoog niveau. Omdat jij, Matt Baker, leider bent van verschillende teams (Assault, MG en Bazooka) kun je ze directe aanwijzingen geven. Met behulp van de cursor kun je ze dekking laten zoeken, ze laten aanvallen, ze flankeren en ze kunnen je tot slot volgen, tot in de dood toe. Verwacht echter niet dat je als een kip zonder kop de singleplayer kunt uitspelen, want er komt veel tactiek bij kijken. Mensen die liever op CoD-achtige wijze Hell’s Highway willen uitspelen, zijn hierbij aan het verkeerde adres. Ook mensen die verwachten dat de AI 100% goed functioneert komen van een koude kermis thuis, want zowel de Duitsers als je teamgenoten laten hier en daar steken vallen. Zo drijven de vijanden je nooit naar achteren, flankeren ze je niet en blijven ze op precies dezelfde plek dekking zoeken. Verder negeren je teamgenoten soms je bevelen en rennen ze soms tóch als een bezetene het slagveld op.

Het is jammer dat deze kunstmatige intelligentie afbreuk doet aan het tactische gebeuren, want voor de rest steekt het schitterend in elkaar en is het heerlijk om de juiste commando’s te geven. Het is vooral ‘kicken’ wanneer je een order geeft aan je Bazooka-eenheid om een ‘settlement’ op te blazen. Mede dankzij het zieke ‘gore-systeem’ worden ledematen op theatrale wijze van hun eigenaar gescheiden. Ook welgemikte hoofdschoten en granaten leveren de meest bloederige taferelen op. Indrukwekkend!

Sowieso hebben de ontwikkelaars naar mijn mening goed getracht naar een zo realistisch mogelijke, virtuele Tweede Wereldoorlog. Op brute wijze drukken ze je met de neus op de feiten. Zo zijn er kinderen die doodgeschoten worden en vrouwen die verkracht en vervolgens worden opgehangen. Gearbox laat met Hell’s Highway duidelijk zien dat oorlog geen pretje is en ook dat bezorgt een kick. Naast het trachten naar zoveel mogelijk realisme, hebben ze ook goed hun best gedaan om plekken als Eindhoven en Veghel zo authentiek mogelijk weer te geven. En met succes als je het mij vraagt. Immers, continu krijg je het gevoel dat je in Brabant situeert, mede dankzij de aanwezigheid van vele Nederlandse recreatiecentra zoals de oude Philips fabriek, het kasteel van Sint-Oedenrode en de markt in Veghel. Verder versterken natuurlijk de typische Nederlandse huizen, molens en bewoners dit gegeven. Hoewel de Nederlanders wel een erg goed Engels accent hebben, kun je aan de kleding duidelijk zien dat we hier te maken hebben met onze landgenoten.

Veel lof dus over het verhaal, sfeer en de setting, maar hoe zit het dan met de vernieuwingen, rest de vraag? Daar kunnen we vrij duidelijk over zijn: Hell’s Highway kent geen vernieuwingen. In 2006 werden we als het ware weggeblazen door de vernietigbare omgevingen en de details die hier bij kwamen kijken. Maar inmiddels weten we wel beter en is het anno 2008 de normaalste zaak van de wereld geworden. Ook het zogenaamde zoek-dekking-systeem kennen we al van games als Gears of War. Echter voelt het in deze game wat incompleet aan, omdat je je niet snel kunt verplaatsen wanneer je in de dekking staat. Er is geen mogelijkheid om snel van positie te wisselen en ook de houterige animaties die hierbij komen kijken doen afbreuk aan het realistische plaatje dat Hell’s Highway schildert. Ook sommige missies – zoals de solo- en tankmissies – voelen aan alsof ze er bij de haren zijn bijgetrokken.

Rest tot slot nog de multiplayermodus die Hell’s Highway rijk is. Ironisch is het feit dat we deze eigenlijk liever kwijt zijn dan rijk, want deze modus is alles behalve indrukwekkend. Zo is het grafisch nóg minder en is het aantal spelmodi karig te noemen. Tevens is het hele tactische aspect verdwenen, dat wat Hell’s Highway nou zo’n toffe game maakt. Nee, na het uitspelen van de game (wat zo’n elf uur in beslag neemt) ben je er wel klaar mee.

Conclusie

En zo klink ik uiteindelijk erg kritisch en dat vind ikzelf ook heel jammer. Hell’s Highway is namelijk een erg toffe game, maar kent nou eenmaal zijn gebreken. Teveel, als je het mij vraagt. Zo is het grafisch flink achterhaald, komen de personages matig uit de verf, kampt de game met een slechte AI en voelt de game – dankzij de ó zo weinig vernieuwingen – erg gedateerd aan. Daar tegenover staan wel ijzersterke pluspunten zoals het toffe verhaal, het zich afspelen in Nederland, de tactische gameplay en het heerlijke gore-systeem. Wegen we deze plus-en minpunten met elkaar af, dan krijgt Hell’s Highway nog een best goed cijfer. Er had alleen zóveel meer ingezeten.