Budget Cuts Ultimate Review

In Budget Cuts Ultimate speel je een menselijke werknemer bij het bedrijf TransCorp, waar de mens eigenlijk een beetje een ouderwets concept geworden is. Overal om je heen zitten robots die al het werk doen, wat gezien de omstandigheden niet zo heel raar is, omdat het zo geestdodend is dat niet iedereen dit zou willen doen. Je hebt een vel papier met een tekst en je hebt een stempelmachine. Op ieder blad moet in een groot vierkant een stempel worden gedrukt. Op een mooie dag krijg je een pieper op je bureau met een geschreven tekst. Hierop staat dat je het nummer moet bellen dat op de pieper staat. Je pakt de hoorn van de telefoon, houdt deze bij je oor en luistert wat de persoon aan de andere kant van de lijn te zeggen heeft. Wat hij jou vertelt is het volledige verhaal waar deze game over gaat.

Bij TransCorp willen ze kosten besparen en om dit te doen worden hele groepen mensen naar opgeroepen zich te melden. De vrouw aan de andere kant van de lijn weet je ook te vertellen dat er niets meer van deze mensen is vernomen; ze zijn spoorloos verdwenen en niemand weet waar naartoe. Ze geeft aan dat beveiligingspersoneel je komt halen en daarom moet je maken dat je wegkomt. Dit is allemaal leuk, maar toch blijf je een aantal vragen hebben. Waarom willen ze je weg hebben? Waarom werken er alleen maar robots? En wie is deze vrouw die jou waarschuwt? Doet ze dit uit pure goedheid of heeft ze een agenda? Dit zijn terechte vragen waar je allemaal antwoord op zult krijgen naarmate de game vordert.

Ook VR games raken gedateerd

In 2018 was VR nog veel meer een niche product voor PC gamers met geld dan dat dit het nu is. Weliswaar had PlayStation de PSVR, maar dat was niet echt een geweldig apparaat. Tegenwoordig zijn er prima betaalbare alternatieven, zoals de Meta Quest 2 en de PS VR2. Half-Life: Alyx was in dat jaar nog niet eens aangekondigd en die zou het genre volledig op zijn kop gaan zetten. Toch waren er al veel VR games. Het stelde echter niet zo heel veel voor. MOSS en Astrobot daargelaten waren er niet echt veel echt goede games die VR als platform hadden gekozen.

In deze tijd werd Budget Cuts uitgebracht. Behalve zijn lengte werd de game als positief ervaren en een jaar later kwam er een vervolg. Toen de Meta Quest 2 en een half jaar geleden de PS VR2 uitkwam, zorgden die ervoor dat het aantrekkelijker werd voor ontwikkelaars om games uit te brengen en ging de kwaliteit van de games dan ook omhoog.

Nu is er een versie voor de Meta Quest 2 en de PS VR2 uitgekomen van het eerste deel van Budget Cuts en het eerste wat opvalt als je de game start, is dat de game niet nieuw is. Hij ziet er verouderd uit en de besturing voelt ook verouderd aan. Het interieur van de kantoorpanden waar je doorheen loopt is bijna leeg en alle ruimtes lijken op elkaar. De hoeveelheid NPC's die rondlopen is minimaal en de game is ook niet al te moeilijk. Hoewel het voor 2019 best wel uniek zou zijn hoe er met phyisics omgegaan zou zijn, heeft Half-Life: Alyx dit behoorlijk bruut onderuit geschopt en is dat tegenwoordig niet meer dan normaal.

Schiet jezelf vooruit

VR heeft een nadeel. Veel mensen krijgen last van een fenomeen met de naam motion sickness, wanneer je in de VR-wereld je beweegt en in de werkelijke wereld niet. Ik heb daar persoonlijk ook last van en het is bijzonder vervelend als dit gebeurd. Ik heb echt momenten gehad dat ik buiten adem raakte en helemaal gedesoriënteerd op mijn stoel heb gezeten met benen die aanvoelde alsof ze zo uit Rubber Bandits waren geïmporteerd. Dit hebben ze in deze game goed opgelost. Je krijgt aan het begin een pistool waarmee je een soort pijltjes schiet. Deze pijltjes landen ergens en daar kun je naartoe transporteren. Zo beweeg je voort, terwijl je zelf niet hoeft te bewegen. Dit was in 2018 zeker nog niet algemeen en ik vind het een inventieve oplossing. Hier moet ik wel bij aangeven dat ook dit tegenwoordig in VR games niet meer dan normaal is dat je in veel games jezelf voort kunt voortbewegen op vergelijkbare manieren.

De uitdaging in de game komt op het moment dat je langs de bewakingsrobots moet komen. Dit zijn de robots die de orde moeten handhaven binnen TransCorp en dit iets te fanatiek doen. Zodra zij zien dat je ergens bent waar je niet mag zijn, schieten ze met scherp en missen bijna nooit. Je zult als een ninja langs deze digitale diender moeten sluipen. Om dit te kunnen doen zit er niets anders op dan je te verbergen achter bijvoorbeeld de lage muurtjes van de bureaus. Hier moet je voor bukken. Persoonlijk hou ik daar niet van, maar dit is een VR game en dan kun je verwachten dat je moet bewegen en dus soms ook moet bukken.

Het is mogelijk om jezelf te verdedigen door met werpmessen naar de robot te gooien. De kans echter dat je raak gooit, is erg klein. Als eerste moet je op een halve meter afstand van de robot staan voordat gooien zin heeft. De mechanics zijn echter nog niet zo nauwkeurig en gooi je negen van de tien keer dan nog steeds mis, waarna je moet maken dat je weg komt. Het voelt wel enorm goed wanneer je wel een robot dodelijk weet te raken. Hij valt op de grond en bloedt olie: een animatie die ook voor deze tijd nog zeer goed in elkaar zit. Hij stribbelt een beetje tegen, maar na korte tijd is het artificiële leven volledig uit zijn processor gesijpeld.

Is het verhaal actueel?

Het verhaal achter de game lijkt een maatschappelijke boodschap uit te willen spreken: de vraag of het wel goed is dat bedrijven steeds meer taken door robots laten uitvoeren. Een goede vraag, ware het niet dat hier al tientallen jaren geleden antwoord op is gekomen. Robots hebben al op heel veel gebieden werkkrachten vervangen. Dit is niet iets wat in de afgelopen twee jaar is gebeurd, maar al was toen deze game in ontwikkeling werd genomen. Het maatschappelijke belang van dit verhaal is dan ook verwaarloosbaar. Dat neemt niet weg dat het verhaal best goed is. Het is luchtig en bevat hier en daar best wel wat humor. Het is echter niet heel bijzonder en bij het einde van de game was ik het begin alweer vergeten.

Deze game is eigenlijk een beetje een potpourri van allerlei genres en in geen van deze genres steekt hij uit. Als verhalende game is het verhaal leuk, maar niet echt uitgebreid en gaat al helemaal niet de diepte in. Als Walking Simulator moet je teveel doen. Voor een stealth game hoef je te weinig je echt te verbergen en ook als VR game voelt hij nu al ouderwets aan.

Conclusie:

Toen de game in 2018 uitkwam denk ik dat hij wel zeker momentum had. We zijn echter nu veel verder en VR games hebben een enorme sprong gemaakt. Grafisch doet de game onder aan de meeste moderne VR games die tegenwoordig uitkomen. Het verhaal was al achterhaald en behoorlijk cliche toen het uitkwam. Hou jij van VR games en wil jij een game met een redelijk verhaal die niet te lang duurt? Dan is dit misschien wel iets waar je gelukkig van wordt. Het stelt niet veel voor, maar echt slecht is het niet.